W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? Omów zagadnienie na podstawie utworu Górą „Edek” Marka Nowakowskiego

W literaturze często spotykamy się z sytuacją, w której autorzy nawiązują do innych dzieł, aby wzmocnić przekaz swoich utworów lub zwrócić uwagę na istotne kwestie społeczne, moralne czy kulturowe. 

Takie nawiązania mogą przybierać formę subtelnych aluzji, ale również bezpośrednich odniesień, jak w przypadku tytułu Górą Edek autorstwa Marka Nowakowskiego. W tym opowiadaniu autor odwołuje się do dramatu Tango Sławomira Mrożka, co podkreśla pewne analogie między postaciami oraz sytuacjami, w których się znajdują. 

Dzięki temu, Nowakowski zwraca uwagę na współczesne problemy społeczne, takie jak brak kultury, egoizm oraz dominacja prymitywnych wartości w relacjach międzyludzkich.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? Pełne pytanie jawne

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? Omów zagadnienie na podstawie utworu Górą „Edek” Marka Nowakowskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? Skąd brać konteksty?

• Górą Edek i (Tango)
• Inny świat i (Zapiski z martwego domu)
• Syzyfowe prace i (Mit o Syzyfie)
• Latarnik i (Pan Tadeusz)
• Nie-Boska komedia i (Boska Komedia)

Matura ustna — przydatne linki

Zanim zaczniemy odpowiadać na pytanie w jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu, chcę przekazać Ci kilka ważnych miejsc, do których warto zajrzeć przed maturą ustną z języka polskiego.

• Lista pytań jawnych na maturę ustną z języka polskiego
• Przykładowe wypowiedzi na 100% – matura ustna

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? (Górą Edek)

Marek Nowakowski w swoim opowiadaniu Górą Edek wykorzystuje postać Edka, nawiązując bezpośrednio do bohatera z dramatu Tango Sławomira Mrożka. 

W obydwu utworach Edek symbolizuje brutalność, prymitywizm i siłę, która dominuje nad bardziej subtelnymi wartościami i zasadami. W Tango Mrożka Edek, będący kochankiem Eleonory, w pełni korzysta z chaosu panującego w domu Stomilów, gdzie tradycyjne wartości zostały odrzucone na rzecz pozornego postępu. 

Artur, syn Stomilów, próbuje przywrócić porządek i hierarchię wartości, jednak jego wysiłki kończą się tragicznie — Edek brutalnie przejmuje władzę, zabijając Artura i tańcząc z Eugeniuszem chaotyczne tango, które zamiast symbolizować harmonię i piękno, staje się obrazem destrukcji i upadku.

Nowakowski przenosi te symbole do współczesnych realiów, ukazując historię dwóch kierowców walczących o miejsce parkingowe. Kierowca dużego, nowoczesnego samochodu, bezwzględnie i arogancko próbuje wymusić pierwszeństwo. Jest uosobieniem siły, która w dzisiejszym społeczeństwie wyraża się nie tylko w fizycznej przewadze, ale również w materialnym statusie i pewności siebie wynikającej z posiadania środków finansowych. 

W kontrze do niego staje kierowca małego Fiata, intelektualista w okularach, który stara się zaparkować w wyznaczonym miejscu, przestrzegając reguł i norm społecznych. Jednak jego wysiłki zostają zniweczone przez prymitywną siłę — umięśnionego, niekulturalnego mężczyznę, który bez skrupułów zajmuje jego miejsce.

Przez ten obraz, Nowakowski ukazuje, jak wartości, które kiedyś były fundamentem społeczeństwa — kultura, szacunek, zasady moralne — ustępują miejsca brutalnej sile i egoizmowi. 

Górą Edek to historia o tym, jak prymitywizm i siła mogą w dzisiejszym świecie zdominować jednostki, które próbują postępować zgodnie z zasadami. To także opowieść o społeczeństwie, w którym materializm i konsumpcjonizm zyskują przewagę nad tradycyjnymi wartościami, a jednostki reprezentujące kulturę i intelektualizm stają się ofiarami bezwzględnych i prymitywnych sił.

Nawiązanie do Tango Mrożka nie jest przypadkowe — Nowakowski w ten sposób sugeruje, że historia opisana w jego opowiadaniu jest kontynuacją tego samego procesu upadku wartości, który Mrożek pokazał w swoim dramacie. 

Edek w obu dziełach symbolizuje triumf prymitywizmu nad intelektem, brutalnej siły nad kulturą, i w obu przypadkach jego zwycięstwo jest obrazem degrengolady społeczeństwa, które zatraciło swoje moralne i kulturowe fundamenty.

Górą Edek to zatem nie tylko opowieść o dwóch kierowcach, ale głęboka refleksja nad kondycją współczesnego społeczeństwa, które coraz częściej wybiera drogę łatwego, prymitywnego triumfu nad trudniejszą, ale bardziej wartościową ścieżką opartą na szacunku, kulturze i zasadach moralnych.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? (Inny świat)

Inny świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego to jedno z najważniejszych dzieł literatury obozowej, które w sposób niezwykle realistyczny i przejmujący ukazuje życie w sowieckim łagrze. 

Tytuł utworu, jak również jego treść, wskazują na diametralną różnicę między światem znanym z codziennego życia a rzeczywistością panującą w obozach pracy. Herling-Grudziński poprzez swoje wspomnienia i doświadczenia z pobytu w łagrze w Jercewie, tworzy obraz świata, w którym panują zupełnie inne zasady, niż te obowiązujące w normalnym życiu. To świat, w którym człowiek zostaje zdegradowany do roli narzędzia, a jego wartość mierzona jest jedynie w kategoriach przydatności do pracy.

Rzeczywistość łagru, jaką opisuje Grudziński, to codzienna walka o przetrwanie w warunkach skrajnego wyczerpania fizycznego i psychicznego. Więźniowie zmuszani są do katorżniczej pracy, która nie tylko nie ma nic wspólnego z godnym zarobkiem, ale także służy ich systematycznemu wyniszczaniu. Praca w łagrze, trwająca po 12 godzin dziennie, często w ekstremalnych warunkach pogodowych, przy temperaturach sięgających nawet -40 stopni Celsjusza, staje się formą tortury, a jej celem jest złamanie człowieka zarówno fizycznie, jak i duchowo.

Herling-Grudziński szczegółowo opisuje codzienność więźniów, którzy muszą stawić czoła nie tylko nieludzkim warunkom pracy, ale także brutalnym prawom rządzącym obozem. Jednym z najbardziej przejmujących momentów w książce jest historia Kostylewa, więźnia, który w desperackiej próbie ucieczki od obozowej rzeczywistości, opala sobie rękę w ogniu, woląc cierpieć ból fizyczny, niż dalej poddawać się wycieńczającej pracy dla totalitarnego systemu. 

Ostatecznie Kostylew decyduje się na samobójstwo, polewając się wiadrem wrzątku — jego akt jest wyrazem ostatecznego sprzeciwu wobec systemu, który zabija wszelkie przejawy człowieczeństwa.

Grudziński, poprzez tytuł Inny świat, nawiązuje do dzieła Fiodora Dostojewskiego Zapiski z martwego domu, co uwidacznia, jak bardzo rzeczywistość łagru różni się od życia poza jego murami. 

W łagrze obowiązywały inne prawa, obyczaje i zasady, tworzące odrębny, brutalny świat, w którym człowieczeństwo zostaje zepchnięte na margines. 

Motto z powieści Dostojewskiego: „Tu otwierał się inny, odrębny świat, do niczego niepodobny: tu panowały inne odrębne prawa, inne obyczaje, inne nawyki i odruchy: tu trwał za życia dom, a w nim życie jak nigdzie i ludzie nawykli” podkreśla przepaść dzielącą życie w sowieckim obozie pracy od normalnej egzystencji. Grudziński używa tego odniesienia, aby pokazać, że świat łagru jest rzeczywistością niewyobrażalną, z własnym, brutalnym systemem zasad, gdzie przetrwanie często wymaga odrzucenia wszelkich wartości moralnych.

Inny świat jest więc nie tylko dokumentem historycznym, ale także głęboką refleksją nad naturą totalitaryzmu, który poprzez system obozów pracy dążył do całkowitego podporządkowania i zniszczenia jednostki. 

Grudziński pokazuje, że w tym „innym świecie” człowiek staje się ofiarą systemu, który odbiera mu wszystko, co ludzkie — godność, wolność, a w końcu także życie. Opisując życie w łagrze, autor demaskuje mechanizmy działania systemu totalitarnego, który dąży do całkowitego podporządkowania jednostki, wyzbywając ją wszelkich wartości.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? (Syzyfowe prace)

Syzyfowe prace Stefana Żeromskiego to powieść, która w sposób niezwykle trafny ukazuje proces rusyfikacji młodzieży polskiej w zaborze rosyjskim, szczególnie w kontekście edukacji. 

Tytuł powieści jest odwołaniem do postaci Syzyfa z mitologii greckiej, który został skazany przez bogów na wieczną, daremną pracę — wtaczanie na górę kamienia, który za każdym razem staczał się z powrotem. 

Żeromski wykorzystuje tę symbolikę, aby pokazać, jak daremne i bezskuteczne były wysiłki rosyjskich zaborców, którzy starali się wynarodowić polską młodzież poprzez systematyczne wpajanie im rosyjskiej kultury, języka i wartości.

W powieści ukazany jest proces rusyfikacji, który odbywał się głównie w szkołach, takich jak gimnazjum w Klerykowie, gdzie uczniowie byli zmuszani do nauki w języku rosyjskim, a polska kultura i historia były marginalizowane lub wręcz zakazane. 

Nauczyciele, będący często Rosjanami lub spolonizowanymi urzędnikami carskimi, z pełnym zaangażowaniem wpajali młodzieży obce wzorce kulturowe, starając się wykorzenić ich narodową tożsamość. 

Mimo że zewnętrznie mogło się wydawać, że rusyfikacja odnosi sukcesy — wielu uczniów, w tym Marcin Borowicz, zaczynało przyswajać rosyjskie wartości i odcinać się od polskiego dziedzictwa — to w rzeczywistości proces ten był powierzchowny i daremny, podobnie jak wysiłki Syzyfa.

Kluczowy moment powieści, który ukazuje bezskuteczność tych starań, to scena recytacji Reduty Ordona przez Bernarda Zygiera. Ten fragment jest symbolem odradzającej się świadomości narodowej wśród polskiej młodzieży. Zygier, z pełnym zapałem i emocjami, recytuje zakazany przez władze rosyjskie wiersz Adama Mickiewicza, który opisuje bohaterstwo polskich żołnierzy w walce z najeźdźcami. Jego wystąpienie wywołuje poruszenie w sercach młodych Polaków, którzy, mimo że byli poddawani intensywnej indoktrynacji, odnajdują w sobie na nowo dumę narodową i chęć do walki o swoją tożsamość.

Wydarzenie to symbolizuje przełomowy moment, w którym uczniowie, dotąd zdawało się, poddani rusyfikacji, zaczynają odzyskiwać swoją polskość. Ich serca, choć przez chwilę wydawały się uśpione, zaczynają na nowo bić dla ojczyzny. Rusyfikatorzy, niczym mityczny Syzyf, okazują się bezsilni w obliczu głęboko zakorzenionej narodowej tożsamości, która mimo wszystko przetrwała i zaczęła się na nowo budzić.

Symbolika daremnych wysiłków Syzyfa znajduje swoje odzwierciedlenie w działaniach władz rosyjskich, które, mimo ogromnego nakładu pracy i wysiłków, nie były w stanie na trwałe wynarodowić polskiej młodzieży. Proces rusyfikacji, choć wydawał się skuteczny, okazał się w rzeczywistości płytki i nietrwały, a duch polskości, który ostatecznie przetrwał, udowodnił, że wartości narodowe są silniejsze od jakiejkolwiek indoktrynacji.

Żeromski w sposób mistrzowski ukazuje, że żadna siła, nawet najbardziej brutalna, nie jest w stanie na trwałe wykorzenić narodowej świadomości i poczucia przynależności do ojczyzny. Tak jak kamień Syzyfa nigdy nie osiągnie szczytu, tak i rusyfikacja nigdy nie zdołała trwale złamać polskiego ducha.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? (Latarnik)

Henryk Sienkiewicz w noweli Latarnik przedstawia historię Skawińskiego, starego emigranta, który po wielu latach tułaczki po świecie znajduje zatrudnienie jako latarnik na odległej wyspie w pobliżu Panamy. 

Życie na wyspie, z dala od cywilizacji, wydaje się być dla Skawińskiego upragnionym spokojem po burzliwej przeszłości pełnej przygód, porażek i rozczarowań. Jego zadanie polega na codziennym zapalaniu i gaszeniu latarni morskiej, co staje się dla niego symboliczną ucieczką od życia pełnego niepowodzeń. Jednak to, co wydawało się być końcem jego wędrówki, okazuje się początkiem niezwykle ważnej wewnętrznej podróży — podróży do przeszłości i wspomnień, którą wywołuje moc literatury.

Punktem zwrotnym w opowieści jest moment, w którym na wyspę dociera paczka z książkami. Wśród nich znajduje się Pan Tadeusz Adama Mickiewicza, poemat, który Sienkiewicz umieszcza w noweli nieprzypadkowo. 

Dla Skawińskiego, Polaka zmuszonego do życia na obczyźnie, lektura Pana Tadeusza staje się momentem wspomnień o ojczyźnie, którą opuścił wiele lat temu. Od pierwszych stron książki bohater zaczyna przenosić się myślami do czasów swojej młodości, do pięknych krajobrazów Litwy, do zapachu polskich lasów i do ludzi, których już dawno nie widział. Moc literatury przywraca mu wspomnienia tak intensywne, że całkowicie zapomina o otaczającej go rzeczywistości i swoich obowiązkach.

Zaczytanie się w Panu Tadeuszu prowadzi do momentu, w którym Skawiński zapomina zapalić latarnię, co skutkuje rozbiciem się statku. W konsekwencji bohater traci posadę i zostaje zmuszony do ponownej tułaczki. Ta tragiczna w skutkach chwila pokazuje, jak ogromną moc ma literatura — może ona przenosić człowieka w inne czasy i miejsca, tak silnie, że rzeczywistość wokół niego przestaje istnieć.

Sienkiewicz, poprzez postać Skawińskiego, ukazuje, jak literatura może stać się nie tylko narzędziem wspomnień, ale także źródłem tęsknoty za utraconą ojczyzną. Dla emigranta, który wiele lat spędził na obczyźnie, odizolowanego od swoich korzeni, lektura Pana Tadeusza nie jest tylko chwilą przyjemności — to spotkanie z własną przeszłością, z tożsamością narodową, która mimo oddalenia geograficznego, wciąż jest żywa w sercu. Skawiński, choć od dawna nie był w Polsce, wciąż nosi w sobie głęboką tęsknotę za krajem, a epopeja Mickiewicza tę tęsknotę wzmacnia i ożywia.

Skawiński, dzięki lekturze, na chwilę wraca do ojczyzny, choćby tylko w wyobraźni. Ta podróż w przeszłość, choć piękna i wzruszająca, ma też swoje ciemne strony — przypomina bohaterowi o tym, co utracił, o braku możliwości powrotu do kraju, co budzi w nim bolesne uczucia.

Sienkiewicz w noweli Latarnik pokazuje, że literatura ma ogromną moc oddziaływania na ludzkie emocje i umysł. Jest narzędziem, które może budzić wspomnienia i tęsknoty, które przenoszą człowieka w inne miejsca i czasy, ale także potrafi oderwać go od rzeczywistości, czasem z tragicznymi konsekwencjami. 

Przez postać Skawińskiego autor ukazuje, że dla ludzi wygnanych ze swojego kraju, literatura może być jedynym miejscem, w którym mogą odnaleźć utracony dom, choćby tylko w wyobraźni. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? (Nie-Boska Komedia)

Nie-Boska komedia Zygmunta Krasińskiego to jedno z najbardziej znaczących dzieł polskiego romantyzmu, które, jak sugeruje sam tytuł, nawiązuje do słynnej Boskiej komedii Dantego Alighieri. 

Krasiński, tworząc swój dramat, nie tylko czerpie z symboliki i struktury dzieła Dantego, ale również odwraca i przekształca niektóre z jego kluczowych motywów, aby ukazać swoją pesymistyczną wizję świata, w którym tradycyjne wartości zostały zastąpione przez chaos, przemoc i moralny upadek.

W Boskiej komedii Dante prowadzi czytelnika przez trzy sfery zaświatów — piekło, czyściec i raj — oferując obraz duchowej podróży człowieka ku ostatecznemu zbawieniu. Każda z tych części jest symboliczna i ma swoje głębokie, religijne oraz moralne znaczenie. 

Dante przedstawia drogę ku oczyszczeniu i zjednoczeniu z Bogiem, gdzie grzechy są karane, ale jednocześnie dusza ma możliwość odkupienia i osiągnięcia wiecznego szczęścia w raju. To podróż od mroku ku światłu, od chaosu i cierpienia ku harmonii i zbawieniu.

Krasiński, w Nie-boskiej komedii, odwraca ten schemat. Zamiast podróży ku zbawieniu, jego bohater, hrabia Henryk, przemierza świat, który coraz bardziej pogrąża się w moralnym chaosie i upadku. Hrabia, rozdarty między ideałami a rzeczywistością, zmuszony jest stawić czoła rewolucji, która obala stare porządki i wprowadza nowy, pozbawiony duchowości i tradycyjnych wartości świat. Jego wędrówka przez obóz rewolucjonistów przypomina zejście w głąb piekła, gdzie zamiast duchowego odkupienia, napotyka jedynie przemoc, destrukcję i zepsucie.

W obozie rewolucjonistów hrabia Henryk widzi świat, który odrzucił dotychczasowe fundamenty — religię, moralność i kulturę. Krasiński ukazuje, że rewolucja, zamiast przynieść oczyszczenie i nowy, lepszy porządek, prowadzi jedynie do anarchii. Wizje hrabiego pełne są obrazów przemocy, upadku obyczajów, prostytucji, pijaństwa i totalnego zepsucia. To piekło na ziemi, w którym człowiek nie ma już szans na duchowe odkupienie, a jego życie traci sens i kierunek.

Zarówno Dante, jak i Krasiński, używają symboliki komedii, jednak w zupełnie inny sposób. U Dantego komedia to opowieść o nadziei i ostatecznym zwycięstwie dobra nad złem, natomiast u Krasińskiego jest to opowieść o nieodwracalnym upadku człowieka i społeczeństwa. 

Tytuł Nie-boska komedia sugeruje, że świat przedstawiony przez Krasińskiego jest całkowicie odcięty od boskiej opatrzności, pozbawiony sensu i celu, w którym człowiek staje się ofiarą własnych ambicji, błędów i moralnego zagubienia.

Podobnie jak w Boskiej komedii Dantego, w Nie-boskiej komedii pojawia się przewodnik — jest nim Pankracy, przywódca rewolucjonistów. Jednak w przeciwieństwie do Wergiliusza z dzieła Dantego, który prowadzi autora ku zbawieniu, Pankracy prowadzi swoich wyznawców ku całkowitej zagładzie wartości. Jest on symbolem nowego porządku, który odrzuca duchowość na rzecz materializmu, religię na rzecz nowej, hedonistycznej ideologii, a moralność na rzecz brutalnej siły.

Krasiński, nawiązując do Dantego, świadomie kontrastuje dwa światy: duchowy porządek Boskiej komedii i moralny chaos Nie-boskiej komedii. Jego dramat to ostrzeżenie przed skutkami odrzucenia tradycyjnych wartości i próbą stworzenia nowego porządku bez oparcia w duchowości i moralności. Hrabia Henryk, podobnie jak Dante, przemierza świat pełen cierpienia, jednak, zamiast odnaleźć w nim sens i zbawienie, doświadcza jedynie upadku i zniszczenia.

W Nie-boskiej komedii Krasiński pokazuje, że ludzkość, która odrzuca Boga i wartości duchowe, skazana jest na wieczne potępienie, nie w zaświatach, ale tu, na ziemi. To wizja świata, który stracił sens, w którym nie ma miejsca na odkupienie ani na nadzieję. 

Nie-boska komedia to dramat o człowieku zagubionym w świecie, który sam stworzył, świecie, w którym nie ma już miejsca na boską interwencję, a jedynie na tragiczne konsekwencje własnych błędów.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? (wnioski)

Autorzy literaccy często nawiązują w swoich utworach do innych tekstów, aby wzbogacić swoje dzieła o głębszy kontekst, podkreślić uniwersalne wartości, a także zwrócić uwagę na istotne problemy społeczne i moralne. 

Takie literackie odniesienia pozwalają czytelnikom spojrzeć na opisywane sytuacje z szerszej perspektywy, a także wprowadzają dodatkowe warstwy interpretacyjne.

W opowiadaniu Górą Edek Marka Nowakowskiego, autor nawiązuje do dramatu Tango Sławomira Mrożka, aby ukazać brutalizację współczesnych relacji międzyludzkich, gdzie prymitywizm i siła dominują nad kulturą i wartościami intelektualnymi. Nawiązanie do postaci Edka wzmacnia przesłanie o upadku moralności w społeczeństwie.

Gustaw Herling-Grudziński w Innym świecie odwołuje się do Zapisków z martwego domu Fiodora Dostojewskiego, aby podkreślić, jak diametralnie różni się rzeczywistość sowieckiego łagru od normalnego życia. Cytując Dostojewskiego, Grudziński ilustruje brutalność i nieludzkość systemu obozowego, ukazując totalitarny świat jako miejsce, w którym człowieczeństwo zostaje zniszczone.

Stefan Żeromski w Syzyfowych pracach poprzez odniesienie do mitu o Syzyfie ukazuje daremność wysiłków rusyfikacyjnych podejmowanych przez zaborców wobec polskiej młodzieży. Symbolika Syzyfa podkreśla, że choć rusyfikacja wydawała się działać, to ostatecznie była bezskuteczna, a polska tożsamość przetrwała mimo wszelkich przeciwności.

W Latarniku Henryka Sienkiewicza, nawiązanie do Pana Tadeusza Adama Mickiewicza ukazuje moc literatury jako narzędzia wspomnień i tęsknoty. Przez lekturę Mickiewicza, bohater przypomina sobie o utraconej ojczyźnie, co prowadzi Skawińskiego do głębokiej nostalgii i zapomnieniu o swoich obowiązkach na wyspie, ukazując, jak silnie literatura może oddziaływać na emocje i życie człowieka.

Zygmunt Krasiński w Nie-boskiej komedii odwołuje się do Boskiej komedii Dantego, aby ukazać świat pozbawiony boskiego porządku (obóz rewolucjonistów), w którym ludzkość skazana jest na moralny i duchowy upadek. Nawiązanie do Dantego pozwala Krasińskiemu kontrastować wizję duchowego odkupienia z wizją świata pogrążonego w chaosie i destrukcji.

Wszystkie te przykłady pokazują, że nawiązania literackie służą autorom do pogłębienia treści ich dzieł, umożliwiając czytelnikom lepsze zrozumienie przedstawianych problemów oraz refleksję nad uniwersalnymi wartościami, które towarzyszą ludzkości od wieków.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Matura język polski — darmowe próbki notatek i pełny pakiet

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.

Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.

Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu.

Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy.

To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.

Artykuł zawiera: W jakim celu autor nawiązuje w swoim tekście do innego tekstu? Omów zagadnienie na podstawie utworu Górą „Edek” Marka Nowakowskiego – opracowane pytanie jawne na maturę ustną.