Rozprawka przykład — matura CKE arkusz pokazowy marzec 2022

Zanim zaczniemy przeglądać oficjalne przykłady rozprawek od CKE, chciałbym dodać kilka słów od siebie. W czasie prowadzenia mojego profilu bardzo długo myślałem jak pokazać uczniom sposób na napisanie idealnej rozprawki.

Wychodzi na to, że najlepiej po prostu zapoznać się ze wzorami, które są napisane zgodnie z wymaganiami egzaminacyjnymi. Poniższe przykłady są bardzo wysoko ocenione (głównie 35/35 punktów). Usiadź sobie na spokojnie, przeanalizuj wstępy, jak w ciekawy sposób rozpocząć przywołanie argumentów. W taki sposób zobaczysz jak napisać rozprawkę.

W tym artykule pokażę Wam 4 przykłady na tematy:

• Podróżowanie jako sposób na poznanie świata i samego siebie (dwie wersje)
• Miłość – inspiruje, ale czasem podcina skrzydła (też dwie wersje)

Rozprawka schemat – jak wygląda polecenie na maturze?

Wybierz jeden z poniższych tematów i napisz wypracowanie. 

• W wypracowaniu rozważ problem podany w temacie. Przedstaw również swoje zdanie i je uzasadnij. 
• W rozważaniach przedstaw argumenty, odwołując się do utworów literackich wskazanych w temacie oraz do wybranych kontekstów (np.: historycznoliterackiego, literackiego, biograficznego, kulturowego, religijnego, mitologicznego, biblijnego, historycznego, filozoficznego, egzystencjalnego, politycznego, społecznego). 
• Jednym z utworów literackich musi być lektura obowiązkowa wybrana spośród lektur wymienionych na stronach 2. i 3. tego arkusza egzaminacyjnego. 
• Twoja praca powinna liczyć co najmniej 300 wyrazów. 

Rozprawka temat 1: Podróżowanie jako sposób na poznanie świata i samego siebie (0-35 punktów). 

W pracy odwołaj się do: 

• wybranej lektury obowiązkowej 
• innego utworu literackiego 
• wybranych kontekstów. 

Rozprawka przykład 1 – Podróżowanie jako sposób na poznanie świata i samego siebie. (35/35 punktów)

Podróż jest wpisana w los człowieka. Jedni podróżują, aby poczuć satysfakcję z życia, oderwać się od codziennych trosk, przeżyć przygodę (podróżniczka Beata Pawlikowska), inni wędrówkę czynią sensem swego istnienia i źródłem niezwykłych przeżyć wewnętrznych (narrator „Podróży do Ziemi Świętej z Neapolu” Juliusza Słowackiego), jeszcze inni bywają do podróży zmuszeni, a w obcym miejscu czują się zagubieni i, choć doceniają uroki otaczającego świata, to tęsknota za domem czyni ich nieszczęśliwymi (podmiot liryczny sonetu „Pielgrzym” Adama Mickiewicza). Jednak niezależnie od celów i sposobów podróżowania każda podróż jest źródłem cennej wiedzy o świecie i sobie samym. 

Gdy zwiedzamy świat, poznajemy nowe miejsca, możemy się nimi zachwycić, ale też z dala od rodzimych stron odkrywamy siebie, swoje emocje, potrzeby. Potrafimy też z dystansu trafnie ocenić własne życie. Takie doświadczenia stały się udziałem bohatera „Lalki” – Stanisława Wokulskiego. Gdy wyjechał w interesach do Paryża, nie tylko poznał niezwykłych ludzi (w tym odkrywcę – Geista) i doznał nowych ekscytujących wrażeń, np. podczas lotu balonem czy wizyty u magnetyzera, ale przede wszystkim zastanowił się nad samym sobą i zrozumiał, że stał się ofiarą literatury romantycznej, która ukształtowała jego osobowość. Chociaż uświadomił sobie, że Izabela jest dla niego nieosiągalna, to nie wyzwolił się spod zgubnego uczucia. Nawet wtedy, gdy poznawał francuską metropolię, spacerował po jej ulicach, to wypatrywał znajomej postaci kobiety, którą kochał. Od myśli o niej potrafił uciec tylko czasami. Wtedy doceniał piękno Paryża, który uważał za wzór rozwoju cywilizacyjnego. 

Warto wspomnieć, że nie tylko miasta rozwinięte cywilizacyjnie mają poznawczą moc, ale też natura. Kate, bohaterka powieści Wiliama Whartona pt. „Niezawinione śmierci”, podczas wspinaczki na Olimp nie tylko zachwyciła się pięknem potężnej góry, ale przede wszystkim poznała swoje możliwości fizyczne i uświadomiła sobie, że nie można się zbyt łatwo poddawać i rezygnować z ambitnych celów. Na szczycie góry zrozumiała też, jak bardzo kocha swego towarzysza podróży – Berta. 

Przytoczone przykłady dowodzą, że niezależnie od tego, czy podróżujemy samotnie, czy w towarzystwie bliskiej osoby, czy do centrum cywilizacyjnego, czy na łono natury – każda podróż jest źródłem cennych refleksji i czyni człowieka bogatszym o wiedzę o sobie i świecie. 

Niektórzy ludzie czynią podróżowanie sposobem na życie i chcą ciągle być w drodze, nieustannie czegoś doświadczać, coś poznawać. Takich bohaterów, dla których celem jest sama droga, którzy nie odczuwają potrzeby zakorzeniania i przebywania w bezpiecznym domu, ukazała Olga Tokarczuk w powieści „Bieguni”. Dla nich świat jest niczym labirynt, a oni nieustannie się w nim poruszają, by odkrywać swoje myśli czy emocje, by zrozumieć sens swej życiowej wędrówki. Jeden z bohaterów utworu, aby poznać samego siebie, planuje ruszyć śladami bohatera mitologicznego – Odyseusza. 

My także, czytając „Odyseję” Homera, możemy podążyć tropem mitologicznego bohatera. Król Itaki przez 10 lat był w drodze, przeżył niezwykłe przygody, poznał wspaniałe krainy, zawędrował nawet do Hadesu, a gdy znalazł się między Scyllą a Charybdą, zrozumiał, że w życiu czasem trzeba wybierać mniejsze zło. 

Podróż Odysa była także wyprawą w głąb siebie, dała mu możliwość poznania swoich emocji, słabości i pozwoliła odkryć to, co naprawdę wartościowe. Choć u boku czarodziejki Kirke na niczym mu nie zbywało, to odrzucił wszelkie dobra, gdyż zrozumiał, że pragnie jedynie powrotu do ojczyzny i bliskich, gdyż miłość jest najważniejsza. 

Losy wszystkich przedstawionych bohaterów związane były z podróżą, która pozwoliła im poznać uroki i niebezpieczeństwa świata, zdobyć nowe doświadczenia i zastanowić się nad sobą, swoim życiem i jego wartościami. Ich wędrówki symbolicznie odzwierciedlają dolę każdego człowieka i wpisują się w popularny od starożytności motyw homo viator, który zakłada, że każdy człowiek w swej życiowej wędrówce poznaje otaczającą go rzeczywistość i wiecznie czegoś się uczy o świecie i sobie samym.

Rozprawka podsumowanie: 582 wyrazy, źródło: CKE, materiały dodatkowe

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Rozprawka przykład 2: Podróżowanie jako sposób na poznanie świata i samego siebie. (35/35 punktów)

Historia ludzkości to historia wielkich i małych wędrówek. Na ich różnorodny charakter wskazują już synonimy słowa podróż: wyprawa, turystyka, eskapada, włóczęga, migracja, tułaczka, pielgrzymka… Analiza słownictwa dowodzi, że zarówno przyczyny, jak i kierunki czy cele podróży bywają różne. 

Czy jednak każda podróż jest podróżowaniem? Nie. Podróżowanie to nie tylko przemieszczanie się w przestrzeni. Chodzi w nim bardziej nie o dotarcie do celu, ale o dążenie do niego. Czyli o podróżowaniu mówimy wtedy, gdy podróż sama w sobie staje się celem, gdy poznaniu świata towarzyszą przeżycia wewnętrzne, gdy w kontakcie z nim człowiek się rozwija i zmienia, gdy poznaje siebie. 

Artystycznym świadectwem takiego myślenia o znaczeniu podróży jest literatura. To w niej odnajdujemy różne realizacje toposu homo viator (człowieka wędrującego) – przedstawiającego życie ludzkie jako ciągłą podróż, która wzbogaca człowieka o nowe doświadczenia i nadaje im sens. 

Archetypowym wzorcem homo viator stał się Odyseusz – bohater „Odysei” Homera. Podstawę fabuły eposu stanowi długa, dziesięcioletnia wędrówka Odysa wracającego po zwycięskiej wojnie z Troją do rodzinnej Itaki. Bohater odwiedza kolejno fantastyczne krainy: Lotofagów, cyklopów, nimfy Kalipso czy czarodziejki Kirke. Przeżywa niezwykłe przygody, mierzy się z niebezpieczeństwami. Wędrówka staje się sprawdzianem jego charakteru. Musi wykazywać się opanowaniem, inteligencją i sprytem. Ale podróż zmienia też Odyseusza. Na jej początku jest pewny siebie, wręcz zarozumiały. Pokonawszy niebezpiecznego Polifema, ujawnia mu swoje prawdziwe imię, czym naraża się na gniew Posejdona. Z czasem Odys staje się coraz bardziej nieufny i jednocześnie mądrzejszy. Unika zagrożeń, zastanawia się nad każdą decyzją, która musi podjąć. Ważnym etapem podróży bohatera staje się zejście do Hadesu, gdzie spotyka swoją matkę, towarzyszy broni spod Troi i wróżbitę Tyrezjasza. To doświadczenie pozwala mu nie tylko dojrzeć konsekwencje swoich czynów, dokonać rozrachunku z przeszłością, poznać swój los, ale i lepiej poznać samego siebie. 

Przygody bohatera „Odysei” można odczytywać w sposób symboliczny. To archetypy ludzkiego doświadczenia. Wędrówka króla Itaki – odczytywana w perspektywie egzystencjalnej – staje się symbolem rozwoju człowieka, jego dojrzewania pod wpływem doświadczeń. 

Najpełniej motyw homo viator rozwinął się w literaturze romantycznej. Dowodem na to jest cała galeria postaci, które określane są mianem pielgrzymów (np. w „Sonetach krymskich” Adama Mickiewicza czy w „Hymnie” Juliusza Słowackiego), tułaczy czy wędrowców. 

Właśnie wędrowiec (co zostało zasygnalizowane w tytule II aktu dramatu) zaprezentowany został w „Kordianie” Juliusza Słowackiego. Bohater, wokół losów którego został skonstruowany dramat, to „człowiek serca”, typowa postać swego czasu: wrażliwy samotnik, zagubiony, ulegający nastrojowi, pełen wahań i wątpliwości, cierpiący na „chorobę wieku”… Po nieudanej samobójczej próbie (akt I) wyrusza w podróż – szlakiem modnych romantycznych wędrówek – po Europie (akt II). Odwiedza Londyn, Włochy, Watykan. Tak określa cel swojej wędrówki: „Obym sam się ocenił, skoro świat ocenię”. I zgodnie z tymi oczekiwaniami podróżowanie umożliwia mu nie tylko poznanie (i ocenę) świata, ale i samopoznanie, odkrycie własnej tożsamości oraz sensu swego losu. 

Jaka ocena świata wyłania się z jego obserwacji? Czego dowiaduje się Kordian z rozmowy z Dozorcą w James Parku w Londynie, z Wiolettą i z Papieżem? Że pieniądz jest siłą napędową świata, a rzeczywistość pozbawiona jest ideałów i wartości. Dzięki tej podróży otrzymuje gorzką lekcję materializmu. Plusem z kolei jest to, że w czasie podróży bohater dojrzewa. Na szczycie Mont Blanc, na tle wspaniałego krajobrazu, wygłasza wielki światopoglądowy monolog. Wreszcie odnalazł cel swojego działania! Stała się nim idea „obalania tronów”, walka z monarchistyczną tyranią, potrzeba pobudzenia ludów Europy do tej walki. Idea poświęcenia się dla sprawy narodowej. 

Warto tu zauważyć, że w procesie dojrzewania Kordiana ważną rolę odgrywa przestrzeń. Bohater dokonuje swojego odkrycia na górze, z dala od zgiełku świata i ludzi, blisko Nieba. To właśnie wierzchołki gór – podobnie jak morze czy pustynia – wyjątkowo zajmowały świadomość romantyczną. Nieskończona, otwarta przestrzeń paradoksalnie kierowała romantyków w głąb – do wnętrza indywidualnej świadomości i tożsamości. Wiązała się z niezwykłymi doświadczeniami i przeżyciami bohaterów, prowokowała ich do refleksji egzystencjalnych. 

Na podróż można także popatrzeć z perspektywy metafizycznej. Przykład stanowi dzieło Dantego „Boska Komedia”. W tym alegorycznym poemacie o skomplikowanej strukturze i symbolice zaprezentowane zostały trzy przestrzenie zaświatów: Piekło, Czyściec, Raj. Motywem łączącym obrazy świata zmarłych jest motyw wędrówki. Narrator-Dante wyrusza w drogę, przez którą „nie szedł nigdy żaden żywy”. 

Symboliczny jest jej kierunek: od poznania ludzkich grzechów (Piekło), przez oczyszczenie się z nich i pokutę (Czyściec), do stanu wiecznego szczęścia (Niebo). Po piekle i czyśćcu oprowadza bohatera rzymski poeta Wergiliusz, po raju – młodzieńcza miłość poety – Beatrycze, a po świetlistym Empireum – święty Bernard z Clairvaux. 

Kierowanie się bohatera w górę można interpretować – zgodnie z filozofią i kulturą średniowiecza – jako drogę człowieka ku Bogu, który jest sensem ludzkiego istnienia. Aby ten cel osiągnąć, człowiek musi się wewnętrznie doskonalić, czyli wziąć udział w swoistej podróży. 

Podróżowanie może mieć duże znaczenie. Poznawanie świata może wpływać na człowieka. Budować go i rozwijać, jeśli zechce on tylko swoim podróżom nadać głębszy sens. 

Rozprawka podsumowanie: 770 wyrazów, źródło CKE.

Rozprawka temat 2: Miłość – inspiruje, ale czasem podcina skrzydła. 

W pracy odwołaj się do: 

• wybranej lektury obowiązkowej 
• innego utworu literackiego 
• wybranych kontekstów. 

Rozprawka przykład 3: Miłość – inspiruje, ale czasem podcina skrzydła. (35/35 punktów)

„Świat bez miłości byłaby martwym światem” – te słowa Alberta Camusa oddają siłę miłości, która ma ogromną i inspirującą moc. Widać to bardzo dobrze na przykładzie artystów tworzących swoje największe dzieła zarówno pod wpływem miłości szczęśliwej, jak i nieszczęśliwej. Warto tu wspomnieć o malarzach, którzy portretowali swoje żony i dzieci (Jan Matejko czy Stanisław Wyspiański) czy tych artystach, którzy pod wpływem utraty bliskich stworzyli największe dzieła (Jan Kochanowski – autor trenów czy Adam Mickiewicz tworzący utwory powstałe pod wpływem niespełnionej miłości do Maryli Wereszczakówny). Jednak nie trzeba być artystą, aby poczuć inspirującą siłę miłości. Moim zdaniem inspiruje ona także zwykłych śmiertelników, motywuje ich do czynu. Ona też niekiedy zniechęca ich do działania, zwłaszcza wtedy, gdy wiąże się z negatywnymi skutkami.

Zakochani są gotowi przenosić góry, zmieniać świat. Niestety, często pod wpływem zazdrości wpadają w rozpacz, apatię i niemoc. Takie stany przeżywał Artur – bohater dramatu Sławomira Mrożka pt. „Tango”. Jego romantyczne uczucie do Ali wyzwoliło w nim chęć działania i dokonania zmiany w domu Stomila. Chciał powrotu do wartości, wprowadzenia tradycji, pragnął, by babcia pobłogosławiła jego związek i dążył do uroczystego ślubu. Miłość zainspirowała go do buntu i walki o lepszy świat, dała mu poczucie siły, wyjątkowości i władzy, jednak zdrada ukochanej zniszczyła w nim te wszystkie niezwykłe emocje, podcięła mu skrzydła. Stracił siłę do walki i Edkowi łatwo go było pokonać. Miłość pobudziła Artura do działania, ale złe emocje z nią związane doprowadziły go do upadku. 

Głębokie uczucie do drugiej osoby, inspirujące i niszczące jednocześnie, triumfowało nawet w tak straszliwych warunkach jak sowiecki obóz pracy, czemu daje wyraz Gustaw Herling-Grudziński w „Innym świecie”, kiedy przybliża historię Jegorowa. Gdy wokół ludzie trafiali do trupiarni, gdy walczyli o przeżycie niszczeni przez głód, choroby i katorżniczą pracę, to właśnie miłość inspirowała lekarza obozowego do walki o ukochaną Jewgieniję Fiodorowną, która już w więzieniu została jego żoną. Załatwił jej lżejszą pracę i, choć był już wolny, przyjechał za nią do Jercewa. Razem pracowali i byli szczęśliwi. Niestety, Jewgienija zakochała się w innym i przy nim przeżywała swoje „zmartwychwstanie”, uskrzydlenie, a Jegorow cierpiał. Można powiedzieć, że utracił swoje człowieczeństwo, ponieważ, chcąc rozdzielić kochanków, przyczynił się do wysłania rywala do innego obozu. Nie potrafił pogodzić się ze stratą ukochanej. Utracił sens życia, nie przychodził już do obozu, by zajmować się chorymi. 

Zarówno losy Artura, jak i Jegorowa są dowodem na to, że miłość uskrzydla zawsze, nawet w nieludzkich warunkach, ale niekiedy podcina skrzydła i czyni ludzi słabymi, nieszczęśliwymi. Tak się dzieje wtedy, gdy osoby ukochane okażą się niegodne miłości, gdy dopuszczą się zdrady, jak Ala czy Jewgienjia. Podobnie postąpiła też Izabela Łęcka z „Lalki” Bolesława Prusa, o której uczucie próżno walczył Stanisław Wokulski, dla której zdobył ogromny majątek. Zdradzony, najpierw popadł w stan depresyjny, potem zaś zniknął bez śladu. 

Miłość motywuje do wielkich czynów, inspiruje artystów, daje siłę, aby przenosić góry. Bywa jednak, że prowadzi do dramatów, zabiera wolę życia. Czy więc warto kochać? Zdecydowanie tak, bo, parafrazując słowa z „Listu do Koryntian”, podkreślę, że gdyby ktoś posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżby góry przenosił. a miłości by nie miał, byłby niczym. 

Rozprawka podsumowanie: 507 wyrazów, źródło CKE.

Rozprawka przykład 4: Miłość – inspiruje, ale czasem podcina skrzydła. (34/35 punktów)

Miłość to jedna z najważniejszych wartości w życiu człowieka. Każdy człowiek odczuwa potrzebę miłości. To właśnie miłość może być źródłem skrajności doświadczanych przez ludzi, którzy nienawidzą i kochają, dostają skrzydeł i upadają, są zdolni do kreowania rzeczywistości, ale i pogrążają się w marazmie i melancholii, widzą świat przez różowe okulary, ale i tracą sens życia. Świadectwem takiego oblicza miłości jest literatura i wykreowani przez nią bohaterowie. To oni i ich losy są najlepszym przykładem pozwalającym czytelnikowi poznać naturę miłości. 

Takim bohaterem jest Stanisław Wokulski – człowiek pozytywizmu, czasu rozumu, wiedzy i nauki. Bolesław Prus przedstawił go w swojej powieści, którą można uznać za swoiste studium człowieka zakochanego. Miłość w „Lalce” została ukazana wieloaspektowo i różnorodnie. Na plan pierwszy wybija się właśnie Wokulski, którego uczucie ma wyraźnie i silnie zindywidualizowany charakter o romantycznym rodowodzie. Miłość innych bohaterów, ich przelotne romanse i miłostki – z różnych pobudek i dla rożnych celów – są doskonałym lustrem, w którym może przeglądać się Stanisław Wokulski. Czyni tak, bardzo często jest krytyczny wobec innych i samego siebie, ale nie zawsze potrafi z tego wyciągnąć wnioski.

Miłość do Izabeli pojawiła się w życiu Wokulskiego niespodziewanie. Zobaczył ją i zakochał się od pierwszego wejrzenia. To wszystko! Już! Szybko uświadomił sobie, że zbyt wiele ich dzieli, aby mógł zdobyć jej względy. Nie wiedział jeszcze, że człowiek zakochany może przenosić góry, że miłość inspiruje. Okoliczności związane z wojną rosyjskoturecką i dawne znajomości z Rosji spowodowały, że Wokulski, niejednokrotnie stawiając na szali własne życie, wzbogacił się w dwójnasób. A przecież nie musiał. Posiadał niewielki kapitał, który mógł wystarczyć na dostatnie życie. Jednak założył sobie, że jak zdobędzie wielki majątek, to będzie mógł oficjalnie starać się o rękę arystokratki. Tak oto miłość zainspirowała Wokulskiego do działań wykraczających poza rozsądek i rozum dojrzałego i wykształconego człowieka. Szybko okazało się, że same pieniądze nie wystarczą. Nie zraziło to jednak Wokulskiego. Kierowany ślepą miłością podejmował różne działania, których celem było zbliżenie się do Izabeli. Wierzył, że mu się uda. I rzeczywiście, otrzymał w końcu przyrzeczenie Izabeli, której poglądy na miłość w ogóle i na miłość Wokulskiego do niej były zgoła odmienne od wyobrażeń bohatera. Wiarołomstwo tak idealizowanej ukochanej doprowadziło do zerwania zaręczyn. Ta sama miłość, która była inspiracją dla jego dotychczasowych działań, teraz podcięła mu skrzydła, stracił chęć do życia, nie widział w nim żadnego celu ani sensu. Próbował popełnić samobójstwo, sprzedał sklep, rozwiązał spółkę, zakończył w Warszawie interesy finansowe… Ostatecznie Prus nie ujawnił w powieści dalszych losów swego głównego bohatera. Pozostawił czytelnikowi różne tropy i dał możliwość snucia różnych domysłów. 

Według mnie miłość pozostawiła w duszy Wokulskiego bolesne piętno. Miała być źródłem szczęścia bohatera, a była tylko złudną nadzieją, która doprowadziła do nieodwracalnego dramatu życiowego. Nawet hipotetyczna praca u Geista czy podróż do Chin nie mogą wykorzenić z pamięci bohatera tak tragicznego doświadczenia ani myśleć o nim bez emocji. Taka miłość to trucizna i brzemię dźwigane do końca życia. 

Bohaterem, którego miłość również inspirowała do działania, ale później odebrała chęć do życia, jest Jacek Soplica. Ten romantyczny bohater utworu Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” zakochał się na zabój w córce stolnika Horeszki. Roił sobie, że jest przyjacielem Stolnika i że ten mu nie odmówi ręki córki. Zakochany w Ewie ślepo służył Stolnikowi. A ponieważ cieszył się sławą i uznaniem wśród okolicznej szlachty, bez problemu spełniał wszystkie jego zlecenia związane z politycznymi ambicjami. Liczył na to, że Stolnik doceni jego poświecenie, oddanie i bezgraniczną wierność. Nie brał sobie do serca tego, co wielu mu mówiło, że stolnikowe progi są za wysokie na Jacka nogi. Był zakochany. 

Rzeczywistość okazała się niebawem okrutna dla Soplicy. Stolnik dał mu wyraźnie do zrozumienia, że to nie on, Jacek Soplica, jest odpowiednim pretendentem do ręki Ewy. Upokorzony i pozbawiony nadziei na spełnienie swej bezgranicznej miłości do pięknej arystokratki Soplica popadł w czarną rozpacz. Stracił sens i chęć do życia. Przestał przewodzić okolicznej szlachcie, zaczął pić, ożenił się z niekochaną przez siebie kobietą, którą unieszczęśliwił. A kiedy podczas ataku Moskali na zamek Horeszki zabił Stolnika, to przelała się czara goryczy. Świadkiem popełnionej zbrodni był Gerwazy, stary służący Stolnika. Soplicę okrzyknięto zdrajcą. Wyśmiewany przez innych, zabójca, zdrajca ojczyzny… ucieka po kryjomu z Litwy, aby ostatecznie zwyciężyć samego siebie, odpokutować popełnione grzechy i poświęcić się dla dobra zniewolonego kraju. Zmienił nazwisko, został księdzem, stał się tajnym emisariuszem.

W romantyczną kreację bohatera zostały wpisane dwie miłości: do kobiety i do ojczyzny. Zgodnie ze światopoglądem epoki – obie nieszczęśliwe i obie tragiczne. Ale to miłość do ojczyzny stała się przyczynkiem do odkupienia win popełnionych przez Jacka. Ksiądz Robak umiera, ale z wiarą, że Tadeusz i Zosia węzłem małżeńskim złączą zwaśnione rody, a ojczyznę niebawem wyzwoli Napoleon maszerujący na Rosję. 

Miłość to burzliwy, dramatyczny, a czasem tragiczny w skutkach proces, który silnie wpływa na życie człowieka. To miłość inspirowała wspomnianych bohaterów do działania, ale… Byli skuteczni w swych postępowaniach, kiedy mieli nadzieję, ale… Obaj doświadczyli destrukcyjnej siły miłości, ale… Zakochani bohaterowie w konfrontacji z rzeczywistością przegrywają, ale… Prawdziwa natura miłości okazuje więc się nieprzewidywalna. 

Rozprawka podsumowanie: 813 wyrazów, źródło CKE.

Artykuł zawiera: rozprawka przykład, przykłady rozprawek, rozprawka schemat.

Matura 2024 – darmowe próbki notatek i pełny pakiet

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce “Darmowe materiały”. Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na https://www.instagram.com/setkazpolaka/

Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu. Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy. To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.