Różne postawy człowieka wobec Boga — pytania jawne (Dziady cz. III)

Człowiek od wieków zmaga się z pytaniem o istnienie Boga i sens wiary. Niektórzy przyjmują postawę ateistyczną, odrzucając wiarę w istnienie Stwórcy, inni zaś gorąco wierzą w Boga, widząc w Nim źródło nadziei, miłości i siły. 

W literaturze możemy znaleźć różne przykłady tych postaw – od buntu i odrzucenia Boga po głęboką wiarę w Jego moc i opiekę nad narodem. Przez wieki twórcy literaccy zgłębiali te kwestie, prezentując postawy swoich bohaterów wobec Stwórcy, często kontrastując ze sobą różne podejścia do wiary.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Różne postawy człowieka wobec Boga – pełne pytanie jawne

Różne postawy człowieka wobec Boga. Omów zagadnienie na podstawie Dziadów części III Adama Mickiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Różne postawy człowieka wobec Boga — skąd brać konteksty?

• Dziady cz. III
• Twórczość Jana Kochanowskiego
• Mit o Prometeuszu
• Pieśń o Rolandzie
• Dżuma
• Adam i Ewa
• Księga Hioba
• Lament świętokrzyski

Matura ustna — przydatne linki

Zanim zaczniemy omawiać różne postawy człowieka wobec Boga, chcę przekazać Ci kilka ważnych miejsc, do których warto zajrzeć przed maturą ustną z języka polskiego.

• Lista pytań jawnych na maturę ustną z języka polskiego
• Przykładowe wypowiedzi na 100% – matura ustna

Różne postawy człowieka wobec Boga — Dziady cz. III

W Dziadach cz. III Adama Mickiewicza mamy do czynienia z dramatycznym zestawieniem dwóch skrajnych postaw wobec Boga – buntu i pokory. 

Głównym bohaterem, który uosabia bunt przeciwko Stwórcy, jest Konrad. To postać pełna pychy, dumy i wewnętrznego niepokoju, która w swoim słynnym monologu (Wielkiej Improwizacji) wyraża nie tylko własne ambicje, ale także głębokie niezadowolenie z boskiego porządku świata. Konrad, będący poetą i prorokiem, czuje, że posiada ogromną moc – zdolność przewodzenia ludzkim duszom. W swoim monologu wzywa Boga do oddania mu rządu dusz, twierdząc, że to on, a nie Bóg, wie, co jest najlepsze dla ludzkości. Jego żądania są wyrazem skrajnej pychy i przekonania o własnej wyższości nad innymi.

Jednak bunt Konrada ma swoje granice. W momencie kulminacyjnym, gdy chce nazwać Boga carem, co jest symbolem najwyższego bluźnierstwa, mdleje, nie będąc w stanie dokończyć swojego monologu. Ta chwila pokazuje, że choć człowiek może się buntować, jest jednak ograniczony swoją ludzką naturą, a jego siły – zarówno fizyczne, jak i duchowe – są niewystarczające w obliczu boskiej wszechmocy. Konrad w swojej pysze zderza się z granicą, której nie jest w stanie przekroczyć, pozostaje bez odpowiedzi ze strony Boga.

W opozycji do buntu Konrada stoi postać Księdza Piotra, który reprezentuje postawę pokory i całkowitego oddania się woli Bożej. Ksiądz Piotr, jako prosty, ale głęboko wierzący kapłan, działa z pokorą i wiarą, co kontrastuje z pychą Konrada. To właśnie Ksiądz Piotr jest wybrany przez Boga do pełnienia roli duchowego przewodnika. Odprawia egzorcyzmy nad Konradem, próbując ocalić jego duszę, ale jego najważniejszą rolą jest przyjęcie i przekazanie mesjanistycznej wizji przyszłości Polski. W wizji tej Polska zostaje przedstawiona jako Chrystus narodów, który poprzez swoje cierpienia przyniesie wolność innym narodom. Objawienie to, z postacią wskrzesiciela o imieniu czterdzieści i cztery, jest dowodem na to, że prawdziwa siła duchowa tkwi w pokorze i wierności Bogu, a nie w pysznym buncie.

Kontrast między Konradem a Księdzem Piotrem ukazuje dwie drogi, które człowiek może obrać w swoim stosunku do Boga: drogę buntu, pełną pychy i egocentryzmu, oraz drogę pokory, w której człowiek uznaje swoją ograniczoność i oddaje się woli Stwórcy. 

Mickiewicz w Dziadach cz. III ukazuje, że to nie bunt i dążenie do samodzielnej władzy, lecz pokora i wiara prowadzą do prawdziwej duchowej mocy oraz zrozumienia boskiego planu.

Różne postawy człowieka wobec Boga — Jan Kochanowski

W swoich utworach poeta z Czarnolasu ukazuje zarówno chwile głębokiej wiary i wdzięczności wobec Stwórcy, jak i momenty zwątpienia, rozpaczy i buntu, które nierzadko towarzyszą ludzkiej egzystencji.

Jednym z najbardziej poruszających dzieł Kochanowskiego są Treny, cykl elegii poświęconych pamięci jego zmarłej córeczki Urszulki. To właśnie w Trenach poeta najbardziej otwarcie wyraża swoje zwątpienie w sens bożej sprawiedliwości. Śmierć ukochanego dziecka wywołuje w nim ogromną rozpacz, która prowadzi go do kwestionowania dotychczasowych przekonań religijnych. W Trenach Kochanowski stawia Bogu trudne pytania, obwiniając Go za swoje cierpienie i poszukując sensu w tragedii, która go spotkała. Poeta, wcześniej przekonany o istnieniu boskiego porządku, teraz mierzy się z doświadczeniem, które wydaje się przeczyć wszelkim zasadom, w jakie wierzył. To moment upadku wiary, w którym człowiek zmaga się z bólem i brakiem odpowiedzi na fundamentalne pytania egzystencjalne.

Jednak twórczość Kochanowskiego to nie tylko zapis chwil zwątpienia. W jego innych utworach odnajdujemy również głęboką wiarę i wdzięczność wobec Boga. Jednym z najbardziej znanych jest hymn Czego chcesz od nas, Panie, w którym poeta wyraża swoją wdzięczność za wszelkie dary, jakie otrzymuje od Stwórcy. W tym utworze Kochanowski dziękuje Bogu za piękno i harmonię świata, dostrzegając Jego obecność w naturze, człowieku i całym stworzeniu. Hymn ten jest wyrazem głębokiej wiary w dobroć i opiekę boską, ukazuje Boga jako źródło wszelkiego dobra, które jest dostępne dla człowieka, jeśli ten potrafi je dostrzec i docenić. Jest to moment wzlotu wiary, w którym poeta czuje się częścią harmonijnego, boskiego planu.

Podobnie, w utworze Na dom w Czarnolesie Kochanowski wyraża swoją pokorę i świadomość, że wszelkie jego osiągnięcia są możliwe dzięki bożemu błogosławieństwu. W tym utworze poeta prosi Boga o opiekę nad swoim domem i rodziną, zdając sobie sprawę, że bez Jego wstawiennictwa żadne ludzkie starania nie mogą się powieść. Jest to pełen pokory wyraz uznania dla boskiej mocy, która kieruje losami ludzi. Kochanowski, mimo wcześniejszych chwil zwątpienia, powraca do wiary, odnajdując w niej spokój i poczucie bezpieczeństwa.

Z jednej strony poeta przeżywa chwile głębokiego zwątpienia i buntu wobec Boga, z drugiej – odnajduje wiarę jako źródło pocieszenia i siły do dalszego życia. W ten sposób Kochanowski ukazuje, że wiara nie jest stanem stałym, lecz dynamicznym procesem, w którym człowiek zmaga się z własnymi słabościami, ale ostatecznie szuka oparcia w boskiej mądrości i opiece.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Różne postawy człowieka wobec Boga — Mit o Prometeuszu

Prometeusz, jako tytan obdarzony wyjątkową mądrością i dalekowzrocznością, dostrzega potencjał w ludziach. Widzi ich bezradność i słabość, szczególnie wobec surowych warunków życia. Wiedząc, że ludzie bez ognia są skazani na byt w ciemności i chłodzie, Prometeusz postanawia złamać boskie zakazy. Wbrew woli Zeusa, który nie chciał, by ludzkość miała dostęp do ognia – symbolu wiedzy, cywilizacji i mocy – Prometeusz kradnie ogień z Olimpu i przekazuje go ludziom.

Ten akt nieposłuszeństwa nie jest jedynie prostym gestem buntu. Przekazanie ognia ludziom oznacza coś więcej – jest to dar wiedzy, technologii, możliwości rozwoju i ewolucji cywilizacyjnej. Ogień symbolizuje nie tylko fizyczne ciepło, ale także światło intelektu, zdolność tworzenia narzędzi, a w szerszym sensie – dążenie do samodzielności i niezależności od boskiej kontroli. Prometeusz działa z altruizmu, pragnąc, by ludzie mieli szansę na lepsze życie, nawet jeśli oznacza to sprzeciwienie się wszechpotężnemu Zeusowi.

Jednak bunt Prometeusza ma swoją cenę. Zeus, rozwścieczony aktem tytana, skazuje go na straszliwą karę. Prometeusz zostaje przykuty do skały na szczycie góry Kaukaz, gdzie każdego dnia orzeł, symbol Zeusa, wyjada mu wątrobę. Cierpienie Prometeusza jest wieczne, ponieważ jego wątroba odrasta każdej nocy, by kolejnego dnia ponownie stać się pożywieniem dla orła. Ten mitologiczny obraz jest niezwykle sugestywny i pełen symboliki – cierpienie Prometeusza nie tylko odzwierciedla mękę za jego bunt, ale również pokazuje konsekwencje wynikające z przeciwstawienia się autorytetowi.

Różne postawy człowieka wobec Boga — Adam i Ewa

Adam i Ewa, pierwsi ludzie stworzeni przez Boga, zostają umieszczeni w Ogrodzie Eden, miejscu pełnym harmonii, spokoju i obfitości. Bóg daje im jedną, pozornie prostą zasadę – mogą korzystać ze wszystkich owoców w ogrodzie, z wyjątkiem owocu z drzewa poznania dobra i zła. To drzewo, będące w centrum ogrodu, symbolizuje granicę, którą człowiek nie powinien przekraczać.

Jednak człowiek, obdarzony wolną wolą, staje przed wyborem. Wąż, będący w tradycji chrześcijańskiej symbolem szatana, kusi Ewę, podważając słowa Boga i sugerując, że spożycie owocu z drzewa poznania dobra i zła nie tylko nie przyniesie śmierci, ale wręcz otworzy jej oczy na rzeczywistość, czyniąc ją równą bogom. Ewa, ulegając pokusie, zrywa owoc, a następnie podaje go Adamowi, który również go spożywa. W ten sposób dochodzi do złamania jedynego zakazu, który nałożył na nich Bóg.

Ten akt nieposłuszeństwa, choć pozornie błahy, ma dalekosiężne konsekwencje. W momencie, gdy Adam i Ewa spożywają owoc, ich oczy otwierają się – dostrzegają swoją nagość, co symbolizuje utratę pierwotnej niewinności i wprowadzenie poczucia wstydu. Świadomość dobra i zła, którą zyskują, jest jednak obciążeniem, a nie błogosławieństwem. Zostają świadomi swojej niedoskonałości i swojej winy wobec Boga.

Konsekwencją tego grzechu jest wygnanie z raju. Adam i Ewa tracą bezpośrednią, bliską relację z Bogiem, a ich życie staje się pełne trudów i cierpienia. Adam, który wcześniej żył w harmonii z naturą, teraz musi pracować w pocie czoła, aby zapewnić sobie i swojej rodzinie pożywienie. Ewa zaś zostaje obciążona bólem rodzenia dzieci. Najważniejszą konsekwencją grzechu jest jednak wprowadzenie śmierci do ludzkiego doświadczenia.

Historia Adama i Ewy nie tylko wyjaśnia początek ludzkiego cierpienia, ale także ukazuje naturę człowieka jako istoty zdolnej do wolnych wyborów, ale również ponoszącej odpowiedzialność za swoje decyzje. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Różne postawy człowieka wobec Boga — Hiob

Hiob, opisany w Biblii jako człowiek sprawiedliwy, bogobojny i cieszący się licznymi błogosławieństwami, staje się przedmiotem niebiańskiego eksperymentu. Szatan, kwestionując szczerość pobożności Hioba, twierdzi, że jest ona jedynie wynikiem jego dostatniego życia i błogosławieństw, które otrzymał od Boga. Bóg, chcąc dowieść, że wiara Hioba jest autentyczna i niezależna od jego dobrobytu, pozwala szatanowi na przetestowanie jego wierności poprzez odebranie mu wszystkiego, co ma.

W krótkim czasie Hiob traci cały swój majątek, jego liczne stada bydła i owiec zostają zniszczone, a domy zniszczone przez katastrofy naturalne. Co więcej, jego dzieci, które były dla niego największą radością, giną. Na koniec Hiob zostaje dotknięty bolesną chorobą, która wywołuje u niego fizyczne cierpienie, czyniąc go niemal odrzutkiem w oczach społeczności. Jego żona, zrozpaczona i bezradna wobec tragedii, która ich spotkała, namawia go do porzucenia Boga i przeklęcia Go, co miałoby zakończyć jego cierpienie.

Jednak Hiob, mimo niewyobrażalnego bólu, odmawia. Nie rozumie, dlaczego Bóg dopuścił do takich tragedii w jego życiu, ale nie odwraca się od Niego. Hiob nie jest wolny od wątpliwości – zadaje pytania, poszukuje sensu w swoim cierpieniu, dyskutuje z przyjaciółmi, którzy sugerują, że jego cierpienia są karą za jakieś nieznane mu grzechy. Hiob jednak wie, że nie zgrzeszył i jest niewinny.

Jego pokora i wierność zostają ostatecznie wynagrodzone – Bóg przywraca mu zdrowie, zwraca majątek i obdarza nowymi dziećmi, zapewniając mu ponownie życie pełne błogosławieństw.

Historia Hioba jest symbolem najwyższej próby wiary, pokazując, że wierność wobec Boga nie powinna zależeć od materialnych dóbr, zdrowia czy pomyślności, ale opierać się na głębokim zaufaniu do Jego mądrości, nawet w obliczu niezrozumiałego cierpienia. Hiob staje się wzorem cierpliwości, pokory i niezłomnej wiary, które przetrwają najcięższe życiowe burze.

Różne postawy człowieka wobec Boga — Pieśń o Rolandzie

Roland, tytułowy bohater eposu, jest idealnym rycerzem – lojalnym, odważnym, oddanym swojemu władcy, cesarzowi Karolowi Wielkiemu, i przede wszystkim wiernym Bogu. Jego postać ucieleśnia najwyższe wartości rycerskie, takie jak honor, odwaga, lojalność i pobożność, które były uważane za fundamenty życia rycerza. W Pieśni o Rolandzie te cechy nie są jedynie ideałami teoretycznymi, ale zostają poddane próbie w dramatycznych okolicznościach bitwy w wąwozie Roncevaux.

Główny wątek eposu skupia się na ataku Saracenów na tylną straż wojsk Karola Wielkiego, dowodzoną przez Rolanda. Mimo przeważających sił wroga, Roland postanawia stawić opór aż do ostatniego tchu, nie wzywając pomocy od głównej armii cesarza, ponieważ uważałby to za akt hańby. Decyzja ta, choć heroiczna, prowadzi do jego śmierci, a także śmierci większości jego towarzyszy. Jednakże Roland nie ustępuje – walczy do końca, wierny swojemu honorowi i obowiązkom rycerskim.

Co więcej, jego heroizm nie ogranicza się jedynie do pola bitwy. W Pieśni o Rolandzie wierność Bogu odgrywa równie ważną rolę, co wierność władcy. Roland jest przedstawiony jako rycerz, który walczy nie tylko w obronie chrześcijańskiego cesarstwa, ale przede wszystkim w obronie wiary. Jego walka z Saracenami, którzy są przedstawieni jako poganie, jest ukazana jako święta misja, walka dobra ze złem, chrześcijaństwa z pogaństwem. 

Roland, umierając, unosi rękawicę w stronę nieba – gest ten symbolizuje oddanie swojej duszy Bogu, akt ostatecznego zawierzenia. Jest to moment najwyższej duchowej doniosłości, w którym bohater łączy się z Bogiem, wyrażając swoją wiarę i pobożność nawet w obliczu śmierci.

Epos przedstawia śmierć Rolanda jako triumf duchowy – mimo że przegrywa bitwę w sensie militarnym, jego poświęcenie zostaje uświęcone, a on sam zostaje nagrodzony wieczną chwałą. 

Wierność Rolanda wobec Boga, wyrażona w jego ostatnich chwilach życia, podkreśla, że w średniowiecznym etosie rycerskim religia była integralną częścią tożsamości rycerza. 

Pieśń o Rolandzie nie tylko opiewa czyny rycerskie, ale również podkreśla, że prawdziwy rycerz musi być również głęboko wierzącym człowiekiem. Religia i rycerskość są w tym eposie nierozerwalnie związane – rycerz nie tylko walczy w imię swojego władcy, ale również w imię wiary, którą reprezentuje. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Różne postawy człowieka wobec Boga — Dżuma

Główny bohater, doktor Bernard Rieux, to ateista, który staje się uosobieniem racjonalnego i humanistycznego podejścia do życia. Rieux, choć nie wierzy w Boga, jest całkowicie oddany swojej pracy i obowiązkowi ratowania ludzkiego życia. Jego postawa jest przykładem etyki świeckiej, w której moralność nie wynika z religijnych nakazów, lecz z głębokiego poczucia odpowiedzialności za drugiego człowieka. Rieux nie doszukuje się jakiegoś metafizycznego sensu, nie wierzy, że istnieje jakiś wyższy plan, w ramach którego dżuma miałaby swoje uzasadnienie. Dla niego dżuma jest po prostu złem, z którym należy walczyć wszelkimi dostępnymi środkami, bez oczekiwania na boską interwencję.

Z drugiej strony, w Dżumie pojawia się postać Ojca Paneloux, jezuity, który początkowo postrzega epidemię jako karę Bożą za grzechy ludzi. Paneloux, w pierwszym kazaniu, głosi surową wizję wiary, w której dżuma jest postrzegana jako narzędzie boskiej sprawiedliwości. W jego oczach, cierpienie i śmierć są zasłużoną karą za grzechy, a ludzie powinni się nawrócić i pokutować. Jego słowa, pełne żarliwości, wyrażają przekonanie, że dżuma ma sens w planie Boga, nawet jeśli jest to sens trudny do zaakceptowania.

Jednak postawa Paneloux ulega znaczącej przemianie po tym, jak staje się świadkiem śmierci niewinnego dziecka. To doświadczenie, które wstrząsa jego wiarą, zmusza go do ponownego przemyślenia swojej teologii. Paneloux, konfrontując się z cierpieniem, które wydaje się nie mieć żadnego sensownego wyjaśnienia, zaczyna dostrzegać ograniczenia swojego wcześniejszego stanowiska. Jego drugi kazanie jest już mniej pewne, bardziej refleksyjne. 

Dżuma Camusa nie daje jednoznacznych odpowiedzi na pytania o istnienie Boga i sens cierpienia. Zamiast tego, powieść przedstawia różne rodzaje postaw wobec tych problemów – od ateistycznego humanizmu Rieux, przez ortodoksyjną, ale ewoluującą wiarę Paneloux, aż po postawy innych mieszkańców miasta, którzy na różne sposoby próbują poradzić sobie z katastrofą. 

Różne postawy człowieka wobec Boga — Lament świętokrzyski

Lament świętokrzyski, znany także jako Żale Matki Boskiej pod krzyżem, to jedno z najstarszych i najważniejszych dzieł literatury polskiej, które w poruszający sposób ukazuje dramat matczynego bólu w obliczu śmierci ukochanego dziecka. 

Utwór ten, będący wyjątkowym przykładem średniowiecznej poezji religijnej, łączy w sobie głęboką emocjonalność i żarliwą wiarę, przedstawiając Marię, Matkę Jezusa, jako postać zmagającą się z najgłębszymi uczuciami rozpaczy, smutku i niezrozumienia Bożych planów.

W Lamencie świętokrzyskim Matka Boska występuje w niezwykle ludzkiej roli – jako matka, która przeżywa niewyobrażalny ból na widok męki swojego syna. Jej cierpienie, będące centralnym motywem utworu, jest wyrażone w formie bezpośredniego, pełnego emocji lamentu, w którym Maria zwraca się do ludzi, a także do Boga, wyrażając swoją rozpacz i pytając o sens tego okrutnego doświadczenia.

Co więcej, Maria w Lamencie świętokrzyskim wyraża również pewne niezrozumienie i rozczarowanie. W jednym z najważniejszych fragmentów utworu Matka Boska przypomina sobie obietnicę anioła Gabriela, który zwiastował jej narodziny Jezusa jako dobrą nowinę. Teraz, stojąc pod krzyżem, Maria zadaje pytanie, dlaczego ta dobra nowina prowadzi do tak strasznego końca. Ten moment jest wyjątkowy w literaturze religijnej, ponieważ ukazuje Maryję nie tylko jako świętą postać, ale jako matkę zmagającą się z niepojętym bólem i wątpliwościami. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Różne postawy człowieka wobec Boga — wnioski

W Dziadach cz. III Adama Mickiewicza widzimy dramatyczne zestawienie dwóch skrajnych postaw wobec Boga: buntowniczą postawę Konrada, który w swoim pysznym monologu niemal stawia się na równi z Bogiem, oraz pokorną wiarę Księdza Piotra, który z oddaniem pełni rolę sługi Bożego, odprawiając egzorcyzmy i doświadczając mistycznej wizji przyszłości Polski.

Twórczość Jana Kochanowskiego również przedstawia różne aspekty relacji człowieka z Bogiem. W Trenach poeta przeżywa chwile zwątpienia i rozpaczy po śmierci ukochanej córki, obwiniając Boga za swoje cierpienie. Z kolei w utworach takich jak Czego chcesz od nas, Panie i Na dom w Czarnolesie wyraża wdzięczność i pokorę wobec Stwórcy, dostrzegając Jego obecność w każdej sferze życia.

Mit o Prometeuszu przedstawia bunt tytana przeciwko Zeusowi, który przekazuje ludziom ogień, łamiąc zakaz Boga. Prometeusz staje się symbolem dążenia do wiedzy i niezależności, nawet za cenę ogromnego cierpienia, co ukazuje odwieczny konflikt między wolnością jednostki a władzą boską.

W opowieści o grzechu pierworodnym Adama i Ewy z Księgi Rodzaju mamy do czynienia z nieposłuszeństwem człowieka wobec Boga, które prowadzi do wygnania z raju. Historia ta ukazuje, jak jeden akt nieposłuszeństwa może prowadzić do katastrofalnych konsekwencji, zmieniając na zawsze los ludzkości.

Historia Hioba to przykład niezłomnej wierności wobec Boga, nawet w obliczu niewyobrażalnego cierpienia. Mimo utraty wszystkiego, co miał, Hiob pozostaje wierny Bogu, co zostaje nagrodzone. Jego postawa pokazuje, że prawdziwa wiara może przetrwać nawet najcięższe próby.

Pieśń o Rolandzie przedstawia etos rycerski, w którym wierność Bogu jest nieodłącznym elementem życia rycerza. Roland, walcząc do ostatniego tchu, unosi rękawicę w stronę nieba, symbolizując swoją niezłomną wiarę, co ukazuje, że rycerskość i religijność są ze sobą ściśle związane.

W Dżumie Alberta Camusa widzimy konfrontację dwóch postaw wobec Boga: ateistycznego humanizmu doktora Rieux, który działa z poczucia odpowiedzialności za innych, oraz ewoluującą wiarę Ojca Paneloux, który zmagając się z niewinnym cierpieniem, przeżywa kryzys wiary. Powieść ukazuje, że zarówno wiara, jak i jej brak, mogą prowadzić do działania na rzecz dobra wspólnego.

W Lamencie świętokrzyskim mamy do czynienia z wyjątkowym połączeniem matczynego bólu i głębokiej wiary. Maria, opłakując śmierć Jezusa, wyraża swoją rozpacz i wątpliwości, ale mimo wszystko pozostaje wierna Bogu, co ukazuje, że nawet w najtrudniejszych chwilach wiara może być źródłem siły.

Te różnorodne przykłady literackie i mitologiczne ukazują, jak skomplikowana i wieloaspektowa jest relacja człowieka z Bogiem. Od buntu i zwątpienia, przez poszukiwanie sensu w cierpieniu, aż po niezłomną wiarę i pokorę.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Matura język polski — darmowe próbki notatek i pełny pakiet

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.

Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.

Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu.

Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy.

To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.

Artykuł zawiera: Różne postawy człowieka wobec Boga. Omów zagadnienie na podstawie Dziadów części III Adama Mickiewicza – opracowane pytanie jawne na maturę ustną.