Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości. Omów zagadnienie na podstawie Chłopów Władysława Stanisława Reymonta

Przyroda odgrywa kluczową rolę w życiu każdego człowieka. W codziennym zgiełku, to właśnie natura przynosi nam ukojenie i pozwala odnaleźć spokój. Kiedy wędrujemy po górach, podziwiamy majestatyczne widoki i odczuwamy szacunek wobec ich potęgi. 

Nad morzem, szum fal działa kojąco, pozwalając nam zrelaksować się i odetchnąć od codziennych trosk. W sierpniowe wieczory, siedząc w ogrodzie, wielu z nas delektuje się ciszą, obserwując spektakularne zachody słońca. 

Jednak przyroda to nie tylko otoczenie – ma ona głęboki wpływ na naszą psychikę, emocje i duchowość. Jej rola była wielokrotnie podkreślana w literaturze, ukazując, jak silnie oddziałuje na jednostki oraz całe społeczności. 

W kontekście matury ustnej z języka polskiego, warto przyjrzeć się temu zagadnieniu, analizując, jak przyroda kształtowała życie bohaterów w Chłopach Władysława Reymonta.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości – pełne pytanie jawne

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości. Omów zagadnienie na podstawie Chłopów (tomu I – Jesień) Władysława Stanisława Reymonta. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — skąd brać konteksty?

• Pan Tadeusz
• Świtezianka
• Balladyna
• Na lipę
• Makbet
• Przedwiośnie
• Chłopi
• Kwiatki św. Franciszka

Matura ustna — przydatne linki

Zanim zaczniemy omawiać pojęcie rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości, chcę przekazać Ci kilka ważnych miejsc, do których warto zajrzeć przed maturą ustną z języka polskiego.

• Lista pytań jawnych na maturę ustną z języka polskiego
• Przykładowe wypowiedzi na 100% – matura ustna

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Chłopi

W powieści Chłopi Władysława Stanisława Reymonta przyroda odgrywa fundamentalną rolę, stając się niemal równorzędnym bohaterem tej epickiej opowieści. Cała fabuła utworu jest ściśle związana z cyklem natury, a losy mieszkańców wsi Lipce są nierozerwalnie splecione z rytmem przyrody. Reymont, tworząc tę monumentalną powieść, oddaje hołd wsi polskiej, której egzystencja zależy od pór roku, kaprysów pogody i urodzajności ziemi.

Każdy z czterech tomów powieści odpowiada jednej z pór roku: jesieni, zimie, wiośnie i latu. To według tego naturalnego kalendarza toczą się losy chłopów. Przyroda wyznacza nie tylko czas pracy, ale także okresy odpoczynku, świętowania. W Chłopach widzimy, jak głęboko zakorzeniony jest rytm życia wsi w cyklu przyrody – chłopi żyją zgodnie z rytmem zasiewów, zbiorów, przygotowań do zimy, a każda pora roku niesie ze sobą inne wyzwania i nadzieje.

Przyroda w tej powieści jest niemal personifikowana – jest żywa, odczuwalna, wpływa na nastrój bohaterów, a jej obecność jest wszechobecna. Ziemia, lasy, łąki i pola nie są jedynie tłem dla wydarzeń, ale odgrywają aktywną rolę w życiu wsi. 

Uprawa ziemi jest dla chłopów nie tylko pracą, ale także źródłem duchowej siły i tożsamości. Ziemia jest święta – daje życie, ale także może być bezlitosna, kiedy nieurodzaj lub klęski żywiołowe niszczą plony. Dla chłopów ziemia to matka i opiekunka, która karmiąc ich, wymaga jednocześnie nieustannej troski i pracy.

Reymont mistrzowsko ukazuje, jak silny wpływ ma przyroda na psychikę i emocje bohaterów. Przykładem tego jest postać Jagny, która, spoglądając przez okno na padający deszcz, odczuwa melancholię i nostalgię. Przyroda oddziałuje na jej nastrój, budzi w niej skrywane emocje i refleksje. Deszcz, wiatr, zmiany pór roku – to wszystko wpływa na sposób, w jaki bohaterowie odbierają rzeczywistość, jak przeżywają swoje radości i smutki.

Kolejnym kluczowym momentem ukazującym związek chłopów z przyrodą jest scena śmierci Macieja Boryny. Mimo zaawansowanej choroby, Boryna odczuwa potrzebę powrotu na pole, do ziemi, którą całe życie uprawiał. Ten symboliczny powrót na pole, mimo fizycznej słabości, pokazuje, jak silna jest więź między człowiekiem a naturą – jak gdyby Boryna wiedział, że to właśnie tam, na polu, w bliskości z ziemią, powinien zakończyć swoje życie. Ziemia, która była dla niego źródłem utrzymania i dumy, staje się ostatecznym miejscem jego spoczynku.

Reymont, poprzez szczegółowe opisy przyrody i jej wpływu na życie bohaterów, ukazuje, jak nierozerwalna jest więź człowieka z naturą.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Pan Tadeusz

Przyroda odgrywa w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza niezwykle istotną rolę, pełniąc funkcję nie tylko malowniczego tła dla wydarzeń, ale także stając się elementem świata przedstawionego. 

Mickiewicz, poprzez swoje mistrzowskie opisy natury, oddaje piękno ojczystej ziemi, tworząc swoisty hymn na cześć litewskiego krajobrazu. Przyroda w tej epopei narodowej nie tylko odzwierciedla nastrój i emocje bohaterów, ale również pełni funkcję symboliczną, będąc wyrazem tęsknoty za utraconą ojczyzną oraz swoistym nośnikiem wartości narodowych.

Już w inwokacji, która otwiera utwór, Mickiewicz wprowadza nas w świat przyrody Litwy, czyniąc ją bohaterką pierwszych wersów. Poeta z wielką nostalgią wspomina krajobrazy swojej młodości: „Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie; / Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, / Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie / Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie”.

Litwy i jej piękną przyrody są tu niemalże personifikowane – natura staje się symbolem ojczyzny, którą poeta musiał opuścić, a do której pragnie powrócić. Tęsknota za krajem dzieciństwa, za jego przyrodą, jest jednym z centralnych motywów epopei, podkreślając wagę więzi człowieka z miejscem, w którym dorastał.

Krajobrazy Litwy, pełne pagórków, lasów, łąk i rzek, są w Panu Tadeuszu nieodłącznym elementem życia bohaterów. Przyroda jest nie tylko malowniczym tłem dla wydarzeń, ale także uczestniczy w tworzeniu atmosfery epopei. Dzięki szczegółowym opisom przyrody w inwokacji, Mickiewicz buduje przestrzeń, w której toczy się akcja – przyroda jest tu żywa, dynamiczna, zmieniająca się wraz z porami roku. 

Opisy polowań, grzybobrania czy spacerów po lesie pokazują, jak ważna była przyroda w życiu szlachty – była ona nie tylko źródłem pożywienia, ale także miejscem rekreacji, refleksji i duchowego odpoczynku. Szlachta spędzała swój czas na łonie natury, żyjąc w zgodzie z jej rytmem.

Krajobraz Litwy, z jego malowniczymi pagórkami, lasami i rzekami, jest symbolem utraconej arkadii – idealnego świata, który został zniszczony przez historyczne burze (zabory), ale który wciąż żyje w sercach Polaków. Mickiewicz, opisując litewską przyrodę, nie tylko zachwyca się jej pięknem, ale także ukazuje ją jako przestrzeń, w której zakorzeniona jest polska tradycja, kultura i tożsamość narodowa. 

Przyroda staje się więc przestrzenią, w której można odnaleźć spokój, harmonię i poczucie przynależności, co jest niezwykle ważne w kontekście narodowej tęsknoty za niepodległością.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Świtezianka

W balladzie Świtezianka Adama Mickiewicza przyroda odgrywa kluczową rolę, nie tylko stanowiąc tło wydarzeń, ale także budując nastrój tajemniczości i grozy, który przenika całą opowieść. Przyroda w tej balladzie jest nierozerwalnie związana z fabułą, a jej elementy – jezioro, las, mgła – stają się aktywnymi uczestnikami wydarzeń, wpływającymi na losy bohaterów. Mickiewicz wykorzystuje przyrodę jako narzędzie, za pomocą którego tworzy atmosferę niesamowitości.

Akcja ballady rozgrywa się nad brzegiem jeziora Świteź, położonego w sercu gęstego lasu. Ten malowniczy, ale zarazem tajemniczy krajobraz od samego początku budzi niepokój i zapowiada nadchodzące niezwykłe wydarzenia. Przyroda w Świteziance jest pełna sekretów, a jezioro, las i mgła zdają się skrywać przed ludzkim wzrokiem nieznane, magiczne siły. Jezioro Świteź, otoczone gęstym lasem, symbolizuje tajemnicę i nieuchronność losu. Woda, zazwyczaj kojarzona z życiem, tutaj staje się groźnym żywiołem, w którym kryje się niebezpieczeństwo. 

To właśnie nad tym jeziorem młody strzelec spotyka piękną, tajemniczą dziewczynę, której uroda i zagadkowe zachowanie przyciągają go niczym magnes. Dziewczyna, choć wydaje się delikatna, kryje w sobie siłę, która ostatecznie zdecyduje o losie strzelca.

Kiedy strzelec, uwiedziony przez nimfę, łamie daną wcześniej obietnicę wierności, zostaje wciągnięty w głębiny jeziora. Okazuje się, że nimfa i tajemnicza dziewczyna to ta sama osoba, która wystawiła go na próbę. Mickiewicz pokazuje tutaj, że przyroda nie jest tylko biernym świadkiem ludzkich działań – przeciwnie, jest aktywnym uczestnikiem wydarzeń, który egzekwuje sprawiedliwość. Woda, która początkowo symbolizuje piękno i tajemnicę, staje się narzędziem zemsty i ostatecznej kary za zdradę.

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Balladyna

Las w dramacie Słowackiego to miejsce, gdzie granice między rzeczywistością a światem nadprzyrodzonym są zatarte, a bohaterowie stają twarzą w twarz z własnymi pragnieniami, lękami i moralnymi wyborami. To właśnie w lesie rozgrywa się jedna z kluczowych scen dramatu – zabójstwo Aliny przez Balladynę. Zbieranie malin, które z pozoru wydaje się niewinnym zajęciem, przeradza się w dramatyczną walkę o władzę i ostatecznie prowadzi do zbrodni. Las, będący świadkiem tego mordu, staje się symbolem grzechu, mroku i skrywanych tajemnic.

Przyroda w Balladynie jest jednak nie tylko tłem, ale także siłą wymierzającą sprawiedliwość. Po zabójstwie Aliny, Balladyna zostaje naznaczona przez naturę – na jej czole pojawia się krwawa plama, której nie może zmyć.

Kolejnym istotnym elementem przyrody w dramacie Słowackiego jest burza, która rozgrywa się w kulminacyjnym momencie utworu. Burza ta nie jest zwykłym zjawiskiem atmosferycznym – jest to żywioł, który wkracza na scenę, by rozstrzygnąć losy bohaterów i wymierzyć ostateczny wyrok. 

W momencie, gdy Balladyna zasiada na tronie, ogłaszając swoje panowanie, siły natury buntują się przeciwko niej. Uderzenie pioruna, które ją dosięga, jest aktem sprawiedliwości wymierzonej przez naturę. Piorun – symbol boskiej ingerencji i gniewu – zadaje Balladynie śmiertelny cios, co jest wyrazem nieuchronności kary za jej zbrodnie.

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Na lipę (Jan Kochanowski)

We fraszce Na lipę Jana Kochanowskiego przyroda odgrywa główną rolę, stając się źródłem spokoju, harmonii i wytchnienia od zgiełku codziennego życia. Lipa, która przemawia w tej fraszce, zaprasza człowieka do odpoczynku pod jej kojącym cieniem. Kochanowski, poprzez subtelny i pełen wdzięku opis natury, tworzy obraz idealnej harmonii między człowiekiem a przyrodą, w której to ostatnia staje się symbolem życia w zgodzie z naturalnym rytmem i porządkiem świata.

Fraszka Na lipę rozpoczyna się zaproszeniem, które lipa kieruje do strudzonego wędrowca: Gościu, siądź pod mym liściem, a odpocznij sobie! Te słowa wprowadzają czytelnika w nastrój spokoju i wytchnienia. Lipa, symbol natury, oferuje schronienie przed upałem, a jej liście tworzą naturalną ochronę, która pozwala oderwać się od zgiełku i trudów dnia codziennego. W tym krótkim, ale pełnym treści utworze, Kochanowski ukazuje naturę jako miejsce, gdzie człowiek może znaleźć odpoczynek i duchowe odnowienie.

Kochanowski, znany ze swojego zamiłowania do życia na wsi, szczególnie w Czarnolesie, gdzie spędził znaczną część swojego życia, wyraża w tej fraszce swoje głębokie przywiązanie do natury. 

Lipa, będąca zapewne odwołaniem do konkretnego drzewa rosnącego w pobliżu jego dworu, staje się symbolem harmonii, prostoty i naturalnego piękna. Drzewo to nie tylko oferuje cień i chłód, ale także emanuje spokojem i stabilnością, których tak bardzo potrzebuje człowiek żyjący w nieustannym ruchu i napięciu.

W dalszej części fraszki lipa wychwala swoje liczne zalety, które czynią ją wyjątkową i cenioną. Drzewo podkreśla, że dzięki swojej obecności życie staje się bardziej znośne, a ludzie, mogąc odpocząć w jego cieniu, zyskują siły do dalszej pracy i działania. 

Warto również zauważyć, że we fraszce Kochanowski dokonuje subtelnego porównania lipy do hesperyjskiego sadu, czyli miejsca, gdzie według mitologii greckiej rosły złote jabłka. To porównanie podkreśla wartość i wyjątkowość tego drzewa, które nie jest zwykłym elementem krajobrazu, ale czymś znacznie więcej – jest darem natury, który należy cenić i szanować.

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Makbet

Szekspir, w mistrzowski sposób, wykorzystuje elementy natury do budowania napięcia. Przyroda w Makbecie jest pełna grozy, niepokoju i tajemnic, a jej zmienność i kapryśność odzwierciedlają chaos moralny, w którym pogrążają się bohaterowie.

Jednym z najbardziej znanych i symbolicznych elementów przyrody w Makbecie jest las Birnam. Las ten pojawia się w jednej z przepowiedni, którą wiedźmy przekazują Makbetowi. Mówią one, że Makbet będzie bezpieczny, dopóki las Birnam nie podejdzie pod jego zamek. 

Na pierwszy rzut oka wydaje się to niemożliwe, ponieważ las jest symbolem czegoś stałego, niezmiennego. Jednak w końcowych scenach dramatu ta przepowiednia spełnia się w sposób dosłowny i przerażający – wojska przeciwników Makbeta, ukryte za gałęziami drzew z lasu Birnam, przemieszczają się w stronę jego zamku, tworząc iluzję, że las rzeczywiście maszeruje. 

W momencie, gdy las zbliża się do zamku, można interpretować to jako znak, że natura buntuje się przeciwko naruszeniu przez Makbeta naturalnego porządku rzeczy. Przyroda, która dotąd była statyczna, teraz rusza do działania, aby przywrócić równowagę i sprawiedliwość.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Kwiatki św. Franciszka

Dla św. Franciszka, przyroda była wyrazem boskiego stworzenia, które należy kochać, szanować i z którym należy żyć w harmonii. Przyroda jest tu nie tylko dziełem Bożym, ale także sposobem, przez który Bóg komunikuje się z ludźmi, przypominając o swojej obecności i miłości.

Św. Franciszek, zwany także Biedaczyną z Asyżu, słynął z niezwykle bliskiej relacji z przyrodą. Często spotykamy opisy, w których św. Franciszek nazywa słońce, księżyc, gwiazdy, wodę i ziemię swoimi braćmi i siostrami. Najbardziej znanym przykładem tej miłości jest Pieśń słoneczna, w której św. Franciszek oddaje cześć Bogu za stworzenie świata i jego piękno. Słońce nazywa bratem, a księżyc i gwiazdy siostrami, co wyraża głębokie przekonanie, że cała przyroda jest zjednoczona w jednym, boskim planie i że wszyscy jesteśmy częścią tego samego stworzenia.

Jednym z najbardziej znanych wydarzeń jest opowieść o udomowieniu groźnego wilka z Gubbio. Według tej historii, miasto Gubbio było terroryzowane przez dzikiego wilka, który atakował ludzi i zwierzęta. Mieszkańcy byli przerażeni i bezradni, dopóki św. Franciszek nie postanowił spotkać się z wilkiem. 

W duchu miłości i pokoju, święty przemówił do zwierzęcia, przekonując go do zmiany swojego zachowania. Wilk, poruszony dobrocią św. Franciszka, nie tylko zaprzestał swoich ataków, ale także stał się przyjacielem mieszkańców. 

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — Przedwiośnie

Żeromski mistrzowsko wykorzystuje motywy związane z naturą, aby oddać nastrój niepewności, nadziei i rozczarowania, które towarzyszą bohaterowi powieści, Cezaremu Baryce, w jego podróży przez Polskę w okresie odradzania się państwa po latach zaborów.

Tytuł powieści Przedwiośnie sam w sobie sugeruje, że przyroda i związane z nią zmiany są kluczowe dla zrozumienia treści utworu. Przedwiośnie to pora roku, która symbolizuje przejście, niepewność, czas oczekiwania na pełne przebudzenie natury. Jest to okres, w którym zima ustępuje, ale wiosna jeszcze nie nadeszła – ziemia jest pełna błota, kałuż, a krajobraz wygląda na przygnębiający i nieuporządkowany. 

Żeromski wykorzystuje ten obraz do ukazania Polski po odzyskaniu niepodległości – kraju, który jest w stanie przejściowym, pełnym nadziei na lepsze jutro, ale jednocześnie dotkniętym trudnościami, niepewnością i chaosem.

Kiedy Cezary Baryka, główny bohater powieści, przybywa do Polski, jest pełen nadziei i oczekiwań, zainspirowany wizją szklanych domów opisaną przez jego ojca, Seweryna Barykę. Szklane domy to utopijna wizja nowoczesnego, rozwiniętego kraju, gdzie technologia i postęp zapewniają wszystkim obywatelom dostatnie życie. 

Jednak rzeczywistość, z którą Cezary się spotyka, jest zupełnie inna – przypomina przedwiośnie, pełne błota, nieporządku i nędzy. Polska, którą widzi, jest krajem w ruinie, zniszczonym przez zabory, z wszechobecną biedą i głodem. Ta rzeczywistość kontrastuje z idealistycznymi wyobrażeniami i staje się źródłem głębokiego rozczarowania młodego bohatera.

Przyroda w Przedwiośniu odzwierciedla także stan ducha Cezarego Baryki. Młody bohater, zderzając się z rzeczywistością, przeżywa wewnętrzne rozdarcie, zagubienie i frustrację. Żeromski ukazuje, jak zmieniający się krajobraz wpływa na nastrój i postrzeganie świata przez Cezarego. 

Chłodna, wilgotna i nieprzyjazna przyroda przedwiośnia odpowiada jego uczuciom dezorientacji i niepewności. Błoto, kałuże i brud stają się metaforą dla stanu, w jakim znajduje się odradzająca się Polska – kraju, który próbuje wyłonić się z chaosu, ale jeszcze nie osiągnął stabilności i porządku.

Należy również zwrócić uwagę na to, jak przyroda w Przedwiośniu jest związana z tematyką narodowego odrodzenia i odbudowy państwa. Żeromski poprzez obrazy natury sugeruje, że podobnie jak przyroda budzi się do życia po zimie, tak samo Polska musi przejść przez trudny okres przejściowy, zanim osiągnie pełen rozkwit. Jednak ta droga jest pełna wyzwań i niebezpieczeństw, co oddaje obraz nieuporządkowanej i nieprzewidywalnej przyrody przedwiośnia.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości — wnioski

Przyroda odgrywa kluczową rolę w literaturze, nie tylko jako tło wydarzeń, ale także jako aktywny uczestnik, kształtujący losy bohaterów. Przez różnorodne przykłady literackie można dostrzec, jak silnie natura wpływa na życie jednostek i społeczności.

W Chłopach Reymonta przyroda jest fundamentalnym elementem życia chłopów, którzy żyją w ścisłej harmonii z cyklem natury. Ziemia, pory roku i warunki atmosferyczne decydują o codziennym życiu mieszkańców Lipiec. Przyroda wpływa na ich nastrój, pracę i relacje społeczne. Przykład Macieja Boryny, który mimo choroby wraca na pole, podkreśla, jak silnie przyroda wpływa na tożsamość bohaterów.

W Panu Tadeuszu Mickiewicza przyroda jest nośnikiem narodowej tożsamości i nostalgii. Opisy litewskich krajobrazów nie tylko tworzą malownicze tło, ale również odzwierciedlają tęsknotę za ojczyzną. Przyroda opisana w inwokacji, z jej lasami, łąkami i polami, jest integralną częścią życia szlachty, która spędza na łonie natury czas na polowaniach, grzybobraniach i spacerach, podkreślając bliskość człowieka z ojczystą ziemią.

W balladzie Świtezianka Mickiewicza przyroda jest pełna tajemnic i niebezpieczeństw, stanowi miejsce, gdzie granice między rzeczywistością a światem nadprzyrodzonym się zacierają. Natura, poprzez swą tajemniczą moc, wymierza sprawiedliwość, karząc zdradę i niewierność.

Balladyna Słowackiego ukazuje przyrodę jako siłę moralnej sprawiedliwości. Las, w którym dochodzi do zabójstwa Aliny, oraz burza, która sprowadza piorun na Balladynę, symbolizują gniew natury wobec ludzkiej zbrodni. Przyroda jest tu narzędziem kary, które nie pozwala na bezkarność grzechu.

We fraszce Na lipę Jana Kochanowskiego przyroda jest miejscem odpoczynku i harmonii. Lipa, która przemawia do strudzonego wędrowca, symbolizuje życie w zgodzie z naturą, oferując schronienie i ukojenie. Przyroda ukazana jest jako źródło spokoju, inspiracji i duchowego odnowienia.

W Makbecie Szekspira przyroda odzwierciedla moralny chaos i nieuchronność losu. Las Birnam, który „podchodzi” pod zamek Makbeta podkreśla zło wyrządzone przez bohatera (zabójstwo Duncana, Banka, rodziny Makdufa), które zostaje ukarane przez siły natury. Przyroda staje się narzędziem boskiej sprawiedliwości, wymierzając karę za zbrodnie bohatera.

Kwiatki św. Franciszka ukazują przyrodę jako manifestację boskiego stworzenia, które św. Franciszek traktuje z miłością i szacunkiem. Natura jest tu nie tylko pięknem stworzenia, ale także drogą do duchowego zbliżenia się do Boga. Św. Franciszek poprzez swoją bliską relację z przyrodą uczy miłości do wszelkiego stworzenia. Świętego można nazwać prekursorem ekologii, mimo, że śmieci pewnie nie segregował.

W Przedwiośniu Żeromskiego przyroda odzwierciedla stan odradzającej się Polski. Obrazy przyrody, zwłaszcza przedwiośnia, symbolizują przejściowy, niepewny stan kraju, pełen chaosu i trudności. Przyroda staje się metaforą dla stanu ducha bohaterów, ich rozczarowania, ale i nadziei na lepszą przyszłość.

Natura kształtuje losy bohaterów, wpływa na ich decyzje, emocje i życie, podkreślając, że człowiek jest nierozerwalnie związany z otaczającym go światem.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Matura język polski — darmowe próbki notatek i pełny pakiet

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.

Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.

Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu.

Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy.

To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.

Artykuł zawiera: Rola przyrody w życiu jednostki i zbiorowości. Omów zagadnienie na podstawie Chłopów (tomu I – Jesień) Władysława Stanisława Reymonta – opracowane pytanie jawne na maturę ustną.