Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego. Omów zagadnienie na podstawie utworu Rok 1984 George’a Orwella

Relacje międzyludzkie w państwach totalitarnych drastycznie różnią się od tych, które znamy z życia w wolnych społeczeństwach. W takich opresyjnych warunkach, gdzie państwo kontroluje każdy aspekt życia jednostki, nie ma miejsca na swobodne spotkania z przyjaciółmi, wspólne wyjścia na kawę czy do restauracji. 

Więźniowie w obozach nazistowskich i sowieckich byli pozbawieni wszelkich środków do życia, zmuszeni do nieludzkiej pracy, a śmierć była ich codziennym towarzyszem. 

W świecie przedstawionym w Roku 1984 George’a Orwella, relacje międzyludzkie praktycznie nie istnieją. Miłość jest zakazana, ludzie są zastraszani i pozbawieni indywidualizmu, co uniemożliwia tworzenie jakichkolwiek głębszych więzi.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego – pełne pytanie jawne

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego. Omów zagadnienie na podstawie utworu Rok 1984 George’a Orwella. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego — skąd brać konteksty?

• Rok 1984
• Proszę państwa do gazu
• Inny świat
• Profesor Andrews w Warszawie

Matura ustna — przydatne linki

Zanim zaczniemy omawiać relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego, chcę przekazać Ci kilka ważnych miejsc, do których warto zajrzeć przed maturą ustną z języka polskiego.

• Lista pytań jawnych na maturę ustną z języka polskiego
• Przykładowe wypowiedzi na 100% – matura ustna

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego — Rok 1984

W powieści Rok 1984 George’a Orwella przedstawiony jest dystopijny świat, w którym społeczeństwo Oceanii poddane jest całkowitej kontroli totalitarnego reżimu. Relacje międzyludzkie w tym świecie są nie tylko ograniczone, ale wręcz zniszczone przez mechanizmy władzy, której celem jest całkowite podporządkowanie jednostki zbiorowej ideologii.

Główny bohater, Winston Smith, żyje w społeczeństwie, gdzie Partia kontroluje każdy aspekt życia obywateli, począwszy od myśli, a skończywszy na najbardziej intymnych relacjach. W świecie Oceanii nie ma miejsca na spontaniczne więzi międzyludzkie, które mogłyby zagrozić stabilności systemu. Każdy obywatel jest nieustannie obserwowany przez wszechobecne teleekrany, a jakiekolwiek odstępstwo od norm narzuconych przez Partię jest surowo karane.

Relacje międzyludzkie w Roku 1984 są zredukowane do formalnych, powierzchownych kontaktów, które są nadzorowane i kontrolowane przez władzę. Miłość, przyjaźń, czy jakiekolwiek inne głębsze uczucia są postrzegane przez Partię jako potencjalne źródło buntu, dlatego są systematycznie niszczone. 

Przykładem tego jest związek Winstona z Julią. Ich uczucie jest zakazane i musi być utrzymywane w tajemnicy. Spotykają się potajemnie, próbując znaleźć, choć chwilę wolności od wszechobecnej inwigilacji. Jednak nawet ich związek zostaje odkryty przez Partię, co pokazuje, że w takim systemie niemożliwe jest utrzymanie jakichkolwiek relacji, które nie byłyby pod kontrolą władzy.

Kulturowa i psychologiczna opresja Partii doprowadza do sytuacji, w której ludzie stają się nieufni wobec siebie nawzajem. Każdy może okazać się donosicielem, co powoduje, że nawet najbliżsi, jak rodzice i dzieci, nie mogą ufać sobie nawzajem. Dzieci są indoktrynowane od najmłodszych lat, uczone donosić na swoich rodziców, jeśli ci wykazują jakiekolwiek oznaki nielojalności wobec Partii. To sprawia, że relacje międzyludzkie stają się źródłem nieustannego napięcia i lęku, a ludzie coraz bardziej izolują się od siebie.

Winston, pomimo początkowych prób oporu, ostatecznie ulega presji systemu. Poddany torturom i praniu mózgu w Ministerstwie Miłości, zostaje zmuszony do wyparcia się swojego uczucia do Julii. Strach przed swoim największym koszmarem, szczurami, zmusza go do zdrady i pełnej kapitulacji wobec Partii. Ostatecznie Winston przestaje być zdolny do jakichkolwiek głębszych uczuć i emocji, jego miłość do Julii zostaje zastąpiona uwielbieniem dla Wielkiego Brata. To pokazuje, jak skutecznie system totalitarny może zniszczyć ludzką naturę, pozbawiając jednostkę możliwości nawiązywania autentycznych relacji.

Relacje międzyludzkie w”Roku 1984 są w pełni podporządkowane celom Partii. Każda forma bliskości, czy to emocjonalna, czy fizyczna, jest traktowana jako zagrożenie dla władzy i musi być wyeliminowana. 

W takim świecie ludzie żyją w izolacji, zastraszeni i pozbawieni nadziei na autentyczne, wolne od strachu relacje. Orwell w swojej powieści ukazuje przerażającą wizję społeczeństwa, w którym totalitaryzm nie tylko kontroluje ciało i umysł jednostki, ale także niszczy podstawowe więzi międzyludzkie, prowadząc do całkowitej dehumanizacji.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego — Proszę państwa do gazu

Opowiadanie Proszę państwa do gazu Tadeusza Borowskiego jest wstrząsającym świadectwem dehumanizacji, która miała miejsce w obozach koncentracyjnych podczas II wojny światowej. 

Borowski, będąc sam więźniem Auschwitz, przedstawia w swojej prozie brutalną rzeczywistość obozowego życia, gdzie relacje międzyludzkie uległy całkowitemu wypaczeniu pod wpływem skrajnych warunków, w jakich przyszło żyć więźniom.

W obozie koncentracyjnym, takim jak Auschwitz, relacje międzyludzkie były determinowane przez instynkt przetrwania i brutalne realia życia w cieniu śmierci. 

Więźniowie, pozbawieni wszelkich praw, zmuszani byli do pracy w nieludzkich warunkach, gdzie codziennością była śmierć, głód i przemoc. W takich warunkach tradycyjne wartości społeczne ulegają zatarciu, a relacje międzyludzkie stają się wypaczone, często przepełnione cynizmem i znieczulicą.

Borowski przedstawia obozową rzeczywistość przez pryzmat pracy w tzw. Kanadzie, czyli oddziale, w którym więźniowie zajmowali się rozładunkiem transportów przybywających do Auschwitz. 

Tadeusz i jego przyjaciel Henri, będąc częścią tego oddziału, stają się świadkami skrajnej nieludzkości. Lokomotywa, która nadjeżdża, wypełniona jest ludźmi przeznaczonymi na śmierć. Więźniowie opuszczają wagony, pozostawiając za sobą wszystkie osobiste rzeczy, które stanowią resztki ich dawnego życia. W tym momencie relacje między ludźmi zostają całkowicie zerwane — życie i śmierć stają się kwestią przypadku, a więzi rodzinne i społeczne tracą swoje znaczenie.

Jednym z najbardziej wstrząsających momentów w opowiadaniu jest scena, w której matka nie przyznaje się do swojego dziecka, chcąc uniknąć śmierci w komorze gazowej. To tragiczne wydarzenie doskonale ilustruje, jak skrajne warunki obozowe niszczą nawet najgłębsze, naturalne więzi międzyludzkie. Miłość matki do dziecka, która w normalnych warunkach jest jedną z najsilniejszych więzi, w obozie zostaje zniszczona przez strach o własne życie. W obliczu nieuchronnej śmierci ludzie stają się obojętni wobec innych, a instynkt przetrwania bierze górę nad wszystkimi innymi wartościami.

Cynizm, który przenika całą prozę Borowskiego, jest kolejnym przejawem zniszczenia relacji międzyludzkich w obozie. Tytułowe zaproszenie Proszę państwa do gazu jest przykładem, jak znieczulica i ironia stały się mechanizmami obronnymi więźniów wobec wszechobecnej śmierci i cierpienia. 

Praca w Kanadzie to zadanie dla więźniów, którzy pomagają w rozładunku transportów, z jednej strony mają większe szanse na przetrwanie, z drugiej zaś stają się mimowolnymi uczestnikami machiny zagłady. Ich relacje z nowo przybyłymi więźniami są pozbawione empatii i współczucia, co pokazuje, jak obozowy system zniszczył wszelkie pozytywne więzi międzyludzkie. W obliczu masowej śmierci więźniowie zmuszeni są do zobojętnienia na los innych, by móc samemu przeżyć.

Opowiadanie Borowskiego ukazuje także, że relacje międzyludzkie w obozie były całkowicie podporządkowane zasadzie przetrwania. Więzi, które mogłyby istnieć w normalnych warunkach, takie jak przyjaźń, miłość, zostają zastąpione przez strach, cynizm i instynkt przetrwania. 

W obliczu brutalnych realiów obozowego życia więźniowie stają się dla siebie nawzajem bardziej rywalami niż partnerami, a relacje międzyludzkie zostają zredukowane do minimum.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego — Profesor Andrews w Warszawie

Opowiadanie Profesor Andrews w Warszawie autorstwa Olgi Tokarczuk przedstawia losy brytyjskiego profesora, który w czasie stanu wojennego w Polsce, w grudniu 1983 roku, przybywa do Warszawy na konferencję. 

Wydarzenia, których staje się uczestnikiem, pozwalają mu doświadczyć na własnej skórze rzeczywistości życia w państwie totalitarnym, gdzie relacje międzyludzkie są głęboko naznaczone atmosferą strachu, niepewności i izolacji społecznej.

Profesor Andrews, główny bohater opowiadania, po przybyciu do Warszawy odkrywa, że jego wizyta na konferencji została odwołana, a kontakt z tłumaczką, Gosią, jest niemożliwy. Pozostawiony sam sobie w obcym mieście, profesor wyrusza na samotny spacer po Warszawie. Jego obserwacje miasta oraz napotkanych ludzi pozwalają czytelnikowi zanurzyć się w mrocznym klimacie stanu wojennego. Warszawa, widziana oczami cudzoziemca, jawi się jako miejsce szare, smutne i ponure, gdzie ludzie są zamknięci w sobie, nieufni i obojętni na siebie nawzajem.

Relacje międzyludzkie w przedstawionej rzeczywistości są naznaczone wszechobecną atmosferą zastraszenia i represji. Profesor Andrews, przyzwyczajony do otwartości i życzliwości, które spotyka w swoim rodzinnym kraju, w Warszawie odczuwa wyobcowanie i osamotnienie. 

Ludzie, których spotyka na swojej drodze, są zamknięci w sobie, nieufni i wrogo nastawieni do obcych. To odzwierciedla powszechny w tamtym czasie strach przed inwigilacją i represjami ze strony władz. Każdy krok, każda rozmowa mogą być przedmiotem obserwacji, co powoduje, że mieszkańcy Warszawy żyją w stanie permanentnego napięcia i izolacji.

Tokarczuk w mistrzowski sposób oddaje stan psychiczny mieszkańców Warszawy, którzy, mimo że na co dzień mijają się na ulicach, w sklepach czy w środkach komunikacji, pozostają sobie obcy, oddzieleni od siebie barierą strachu i nieufności. 

Profesor Andrews, próbując nawiązać jakikolwiek kontakt z mieszkańcami, natrafia na ich obojętność lub wręcz wrogość. Jest to szczególnie widoczne, gdy odwiedza sklepy, gdzie półki świecą pustkami, a sprzedawcy wydają się być niezainteresowani obsługą klientów. Bieda, pustka w sklepach, szare ulice i wszechobecne patrole milicji tworzą obraz miasta, które jest jedynie cieniem normalnego życia, a relacje międzyludzkie zostały zredukowane do minimum, wymuszonego przez strach i represje.

Jednak mimo ogólnej atmosfery izolacji i nieufności, Tokarczuk wprowadza do opowiadania postać, która łamie ten wzorzec — zamiatacza ulic, który, widząc zagubionego profesora, postanawia mu pomóc. To spotkanie jest jedynym momentem, w którym bohater doświadcza ludzkiej życzliwości w tym obcym i wrogim środowisku. 

Zamiatacz, mimo że sam żyje w trudnych warunkach, oferuje profesorowi pomoc, zaprasza go do swojego skromnego mieszkania, gdzie częstuje go jedzeniem i bimbrem. Ten akt dobroci jest wyjątkowy w kontekście całego opowiadania, pokazując, że nawet w najbardziej opresyjnym systemie istnieją jednostki, które zachowują swoje człowieczeństwo i gotowość do niesienia pomocy innym.

Relacje międzyludzkie w Warszawie są zatem skomplikowane i pełne sprzeczności. Z jednej strony, ogólna atmosfera nieufności, strachu i izolacji skutecznie utrudnia nawiązywanie autentycznych więzi między ludźmi. 

Z drugiej strony, Tokarczuk ukazuje, że mimo tych trudności, w ludziach wciąż tkwi potencjał do okazywania dobra i wsparcia. Postać zamiatacza ulic jest symbolem tej ludzkiej zdolności do empatii i pomocy innym, która może przetrwać nawet w najbardziej nieludzkich warunkach.

Opowiadanie Tokarczuk jest również refleksją na temat tego, jak system totalitarny wpływa na społeczne więzi. Profesor Andrews, choć stara się zrozumieć przyczyny takiego stanu rzeczy, czuje się przytłoczony i zagubiony w obliczu tej rzeczywistości. Nie zna kontekstu historycznego, co sprawia, że nie potrafi w pełni zrozumieć przyczyn, dla których mieszkańcy Warszawy są tak zamknięci i nieufni. Jego doświadczenie Warszawy staje się dla niego swoistą lekcją o kruchości ludzkich relacji w obliczu represyjnych systemów politycznych.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego — Inny świat

Inny świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego to jedno z najważniejszych dzieł literatury obozowej, które w sposób niezwykle realistyczny i przejmujący przedstawia codzienne życie więźniów w sowieckich obozach pracy. 

Autor, który sam doświadczył tych realiów, ukazuje, jak skrajne warunki życia w obozach pracy wpływały na relacje międzyludzkie, prowadząc do ich deformacji, a często wręcz całkowitego zaniku.

Relacje międzyludzkie w Innym świecie są kształtowane przez surową rzeczywistość obozową, gdzie przetrwanie staje się priorytetem, a wartości takie jak solidarność, współczucie, czy lojalność zostają zepchnięte na dalszy plan. 

Więźniowie, zmuszeni do ciężkiej, wycieńczającej pracy w ekstremalnych warunkach klimatycznych, nie mają czasu ani energii, by nawiązywać głębsze relacje. Każdy dzień w obozie to walka o przetrwanie, co znacząco wpływa na postawy i zachowania więźniów wobec siebie nawzajem.

Jednym z kluczowych elementów Innego świata jest opis relacji między więźniami, którzy w normalnych warunkach mogliby być dla siebie wsparciem, jednak w obozie często stają się sobie obojętni lub nawet wrodzy. 

Więźniowie muszą zmagać się nie tylko z głodem, zimnem i wycieńczeniem, ale także z codziennym upokorzeniem, którego doświadczają ze strony strażników i więźniów z kryminalną przeszłością (Urkowie). W takich warunkach naturalne ludzkie odruchy, takie jak empatia czy współczucie, są tłumione przez instynkt przetrwania. Ludzie, którzy w innych okolicznościach mogliby stać się przyjaciółmi, w obozie są zmuszeni konkurować o minimalne racje żywnościowe, lepsze miejsce do spania czy lżejszą pracę.

W Innym świecie Herling-Grudziński przedstawia także przykłady ekstremalnych zachowań, które pokazują, jak bardzo warunki obozowe wpływały na psychikę więźniów. Przykładem jest historia więźnia, który w stanie upojenia alkoholowego strzelał do portretu Stalina. Skutkiem tego były represje i dalsze wyniszczenie fizyczne i psychiczne. Więzień ten zachorował na kurzą ślepotę z powodu braku witamin i mimo że jego stan zdrowia się pogarszał, był zmuszony do pracy w lesie, aż w końcu trafił do trupiarni, gdzie zmarł, biorąc na siebie winę za zabicie Stalina. Ta historia ilustruje, jak warunki obozowe deformowały ludzkie zachowania i relacje, sprawiając, że więźniowie stawali się wrakami ludzi, często pozbawionymi nadziei i poczucia sensu.

Kolejnym wstrząsającym przykładem jest postać Kostylewa, fińskiego więźnia, który w akcie buntu przeciwko władzy obozowej dokonywał samookaleczeń. Kostylew, chcąc uniknąć dalszego udziału w systemie, który go niszczył, opalał sobie rękę żywym ogniem, aby nie móc wykonywać pracy na rzecz systemu ZSRR. Jego desperackie działania pokazują, jak daleko więźniowie byli w stanie się posunąć, aby zachować choćby resztki godności i nie współpracować z systemem, który ich zniewalał. Samookaleczenie było dla niektórych więźniów jedynym sposobem na wyrażenie sprzeciwu wobec opresji, nawet jeśli oznaczało to dodatkowe cierpienie fizyczne.

Mimo wszystko, w tej skrajnie nieludzkiej rzeczywistości, zdarzały się momenty, w których więźniowie okazywali sobie nawzajem wsparcie, choćby w najmniejszych gestach życzliwości. Herling-Grudziński wspomina o przypadkach, gdy więźniowie dzielili się ostatnimi okruchami jedzenia czy pomagali sobie nawzajem w pracy, jednak były to rzadkie przypadki, a każdy taki akt był okupiony wielkim ryzykiem. W większości przypadków jednak relacje między więźniami były naznaczone obojętnością lub wrogością, co było bezpośrednim skutkiem systematycznego wyniszczania ich psychiki i ciała przez obozowy reżim.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego — wnioski

Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego ulegają głębokiej deformacji i wynaturzeniu. Systemy totalitarne, takie jak te przedstawione w literaturze przez George’a Orwella, Tadeusza Borowskiego, Olgę Tokarczuk oraz Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, nie tylko kontrolują życie jednostki, ale również niszczą podstawowe więzi międzyludzkie, które stanowią fundament zdrowego społeczeństwa. 

Poprzez analizę tych utworów możemy dostrzec, jak totalitarna władza wpływa na ludzi, prowadząc do wyobcowania, izolacji i zniszczenia relacji opartych na zaufaniu, miłości i solidarności:

W powieści Rok 1984 George’a Orwella relacje międzyludzkie są całkowicie podporządkowane kontroli Partii. Winston Smith, główny bohater, żyje w społeczeństwie, gdzie wszelka bliskość emocjonalna jest nie tylko niepożądana, ale wręcz zakazana. Partia dąży do zniszczenia wszelkich więzi, które mogłyby zagrozić jej monopolu na władzę. Każdy, kto próbuje nawiązać głębsze relacje, staje się obiektem podejrzeń i represji. Winston i Julia, którzy próbują stworzyć własną przestrzeń wolności w świecie totalnej kontroli, zostają zdradzeni, schwytani i złamani. Ich relacja, choć pełna nadziei na ucieczkę od opresyjnego systemu, kończy się tragicznie, kiedy Winston poddaje się Partii, wyrzekając się miłości do Julii. W ten sposób Orwell ukazuje, jak totalitaryzm potrafi całkowicie zniszczyć najintymniejsze więzi międzyludzkie, pozostawiając jednostkę w stanie absolutnej izolacji i beznadziei.

Tadeusz Borowski w opowiadaniu Proszę państwa do gazu przedstawia relacje międzyludzkie w ekstremalnych warunkach obozu koncentracyjnego. Obozy śmierci, takie jak Auschwitz, były miejscami, gdzie wszelkie normy społeczne ulegały rozkładowi. Więźniowie, zmuszeni do życia w warunkach skrajnej brutalności, byli często pozbawieni możliwości nawiązywania jakichkolwiek głębszych relacji. Przykłady z opowiadania Borowskiego, takie jak matka, która nie przyznaje się do własnego dziecka, czy cyniczne zaproszenie „do gazu”, ukazują, jak obozowa rzeczywistość deformowała ludzkie zachowania i więzi. 

W opowiadaniu Profesor Andrews w Warszawie Olgi Tokarczuk, akcja toczy się w czasie stanu wojennego w Polsce. Tokarczuk ukazuje, jak totalitarne państwo potrafi zniszczyć nie tylko wolność polityczną, ale także relacje społeczne. Profesor Andrews, zagraniczny uczony, który przypadkowo trafia do Warszawy w czasie stanu wojennego, doświadcza na własnej skórze izolacji, strachu i nieufności, które dominują wśród mieszkańców miasta. Relacje międzyludzkie są naznaczone atmosferą niepewności i zastraszenia, co sprawia, że mieszkańcy Warszawy są nieprzyjaźni i zamknięci w sobie. Tokarczuk, przez postać profesora Andrews’a, ukazuje, jak system totalitarny potrafi rozbić więzi społeczne, tworząc społeczeństwo wyobcowanych jednostek, które boją się nawzajem i unikają jakichkolwiek bliższych kontaktów.

W Innym świecie Gustawa Herlinga-Grudzińskiego relacje międzyludzkie są zdeterminowane przez ekstremalne warunki panujące w sowieckim obozie pracy. Więźniowie, pozbawieni podstawowych praw i zmuszeni do niewolniczej pracy, muszą walczyć o przetrwanie w skrajnie trudnych warunkach, co prowadzi do deformacji ich zachowań i relacji z innymi. Herling-Grudziński opisuje historie więźniów, którzy pod wpływem obozowej rzeczywistości tracą zdolność do nawiązywania normalnych relacji. Przykłady takie jak samookaleczanie się Kostylewa, by uniknąć pracy na rzecz systemu, czy los więźnia, który w stanie alkoholowego upojenia strzela do portretu Stalina, pokazują, jak system totalitarny potrafi zniszczyć wszelkie więzi międzyludzkie, pozostawiając jednostki w stanie skrajnego wyobcowania.

Każdy z tych przykładów ukazuje, jak totalitaryzm wpływa na relacje międzyludzkie, prowadząc do ich destrukcji. Systemy totalitarne, poprzez terror, propagandę i kontrolę, skutecznie niszczą więzi społeczne, tworząc atmosferę nieufności, strachu i izolacji. 

Relacje międzyludzkie, które w normalnych warunkach opierają się na zaufaniu, solidarności i wzajemnym wsparciu, w rzeczywistości państwa totalitarnego zostają zdeformowane lub całkowicie zanikają. 

W świecie, gdzie jednostka jest podporządkowana wszechmocnemu systemowi, nie ma miejsca na autentyczne więzi międzyludzkie. Jednostki, pozbawione możliwości nawiązywania głębszych relacji, stają się jedynie trybikami w maszynie totalitarnego państwa, które dąży do całkowitego podporządkowania sobie człowieka, zarówno jego ciała, jak i duszy.

To właśnie zniszczenie relacji międzyludzkich stanowi jedno z najstraszniejszych narzędzi opresji w systemach totalitarnych, które doprowadza do dehumanizacji jednostek i rozbicia więzi społecznych, prowadząc do powstania społeczeństw pełnych wyobcowania, strachu i beznadziei.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Matura język polski — darmowe próbki notatek i pełny pakiet

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.

Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.

Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu.

Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy.

To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.

Artykuł zawiera: Relacje międzyludzkie w rzeczywistości państwa totalitarnego. Omów zagadnienie na podstawie utworu Rok 1984 George’a Orwella – opracowane pytanie jawne na maturę ustną.