Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — pytania jawne (Potop)
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera. Omów zagadnienie na podstawie Potopu Henryka Sienkiewicza — opracowane pytania jawne matura.
Kiedy zastanawiamy się nad motywem przemiany wewnętrznej bohatera w literaturze, łatwo możemy przywołać obrazy, które nawiązują do popularnych memów. Wyobraźmy sobie zestawienie dwóch zdjęć tej samej osoby, ale przedstawiającej ją w zupełnie różny sposób – na jednym zdjęciu widzimy Księdza Robaka, a na drugim Jacka Soplicę.
Przemiana, jakiej dokonuje bohater Pana Tadeusza, jest bez wątpienia jedną z najbardziej spektakularnych w historii polskiej literatury. Dziś przyjrzymy się kilku innym przykładom literackich przemian, skupiając się przede wszystkim na postaci Andrzeja Kmicica z Potopu Henryka Sienkiewicza.
ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera – pełne pytanie jawne
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera. Omów zagadnienie na podstawie Potopu Henryka Sienkiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — skąd brać konteksty?
Matura ustna — przydatne linki
Zanim zaczniemy omawiać motyw przemiany wewnętrznej bohatera, chcę przekazać Ci kilka ważnych miejsc, do których warto zajrzeć przed maturą ustną z języka polskiego.
- Lista pytań jawnych na maturę ustną z języka polskiego
- Przykładowe wypowiedzi na 100% – matura ustna
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — Potop
Na początku powieści Kmicic jawi się jako młodzieniec impulsywny, nieokiełznany, a zarazem niezwykle odważny i lojalny wobec swoich przyjaciół. Jego brawura i porywczość często prowadzą go na granice moralne, co sprawia, że choć jest zdolny do czynów wielkich, to jednocześnie łatwo popada w błędy, które rzutują na jego honor.
Sytuacja Kmicica komplikuje się, gdy zostaje uwikłany w intrygi księcia Janusza Radziwiłła, który okazuje się zdrajcą. Kmicic, będący pod wpływem Radziwiłła, nieświadomie staje się narzędziem w rękach zdrajcy, co prowadzi go do konfliktu z najbliższymi mu ludźmi, w tym z ukochaną Oleńką.
W momencie, gdy Kmicic uświadamia sobie, że jego czyny przyniosły hańbę i zniszczyły jego reputację, zaczyna się jego wewnętrzna walka. Jest to moment kluczowy, który stanowi początek jego przemiany.
Porzucając swoje dawne życie, Kmicic przyjmuje nowe nazwisko – Babinicz, symbolicznie zrywając z przeszłością i podejmując decyzję o odkupieniu swoich win. Jego walka w obronie Jasnej Góry przeciwko Szwedom staje się dla niego sposobem na zadośćuczynienie za błędy przeszłości. Kmicic, który wcześniej rozwiązywał problemy przemocą i bez namysłu, teraz staje się uosobieniem poświęcenia i oddania sprawie narodowej.
Przemiana Kmicica nie jest jednak procesem łatwym ani szybkim. Musi on przejść przez wiele prób i wykazać się nie tylko odwagą na polu bitwy, ale przede wszystkim siłą charakteru i determinacją w dążeniu do moralnego odkupienia. Jego działania zyskują uznanie zarówno w oczach społeczeństwa, jak i ukochanej Oleńki, która z czasem zaczyna dostrzegać w nim nie tylko dawną miłość, ale również człowieka zdolnego do przemiany i naprawienia swoich błędów.
Kulminacją tej przemiany jest moment, gdy Kmicic zostaje zrehabilitowany przez króla Jana Kazimierza. Otrzymanie królewskiego przebaczenia stanowi ostateczne potwierdzenie, że jego droga od grzechu do odkupienia zakończyła się sukcesem. Andrzej Kmicic staje się symbolem człowieka, który mimo trudnych doświadczeń i życiowych błędów, dzięki wewnętrznej przemianie i wytrwałości, jest w stanie odzyskać utraconą godność i miłość.
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — Zbrodnia i kara
Na początku powieści, Raskolnikow to młody, ambitny student prawa, który z jednej strony przejawia wielkie zdolności intelektualne, a z drugiej boryka się z ubóstwem, izolacją społeczną i narastającą frustracją. Jego umysł ogarnia idea, że świat jest podzielony na dwie kategorie ludzi: tych, którzy mają prawo do przekraczania norm moralnych, by przynieść ludzkości korzyści, oraz tych, którzy muszą się podporządkować. Raskolnikow wierzy, że należy do tej pierwszej grupy, co prowadzi go do decyzji o zamordowaniu starej lichwiarki, Alony Iwanownej, którą postrzega jako pasożyta społecznego.
Akt morderstwa, który początkowo wydaje się dla Raskolnikowa realizacją jego filozoficznych przekonań, szybko przekształca się w źródło ogromnego psychicznego cierpienia. Zamiast poczucia triumfu, bohater zaczyna doświadczać intensywnej paranoi, lęku i wyrzutów sumienia.
W jego wnętrzu toczy się walka między próbą usprawiedliwienia swojego czynu a świadomością moralnej zbrodni, którą popełnił. Przestaje on wierzyć w swoją teorię nadludzi, którzy mogą łamać prawo dla wyższych celów, a morderstwo, zamiast go wyzwolić, staje się przyczyną jego wewnętrznego upadku.
Przemiana Raskolnikowa jest jednak procesem powolnym i pełnym cierpienia. Jego stan psychiczny pogarsza się, prowadząc do alienacji od społeczeństwa i bliskich mu osób. To właśnie w tym momencie na scenę wchodzi Sonia Marmieładowa, prostytutka o głębokich wartościach chrześcijańskich, która staje się dla Raskolnikowa symbolem czystości, miłosierdzia i odkupienia.
Sonia, mimo swojego nieszczęśliwego losu, zachowuje niezłomną wiarę w Boga i ludzką dobroć, co zaczyna oddziaływać na Raskolnikowa. To ona pomaga mu zrozumieć, że jego droga prowadzi do samozniszczenia, a jedynym sposobem na odzyskanie spokoju ducha jest przyznanie się do winy i zaakceptowanie konsekwencji swoich czynów.
Kluczowym momentem przemiany Raskolnikowa jest scena, w której Sonia czyta mu fragment Ewangelii o wskrzeszeniu Łazarza. Ten biblijny epizod staje się dla niego metaforą własnego duchowego odrodzenia. W końcu Raskolnikow, choć początkowo opiera się, decyduje się na przyznanie do zbrodni i poddaje się wymiarowi sprawiedliwości. Jego wyrok skazujący go na zesłanie na Syberię nie jest tylko karą za popełnione przestępstwo, ale również początkiem jego moralnej odnowy.
Podczas pobytu na Syberii Raskolnikow stopniowo zaczyna odczuwać prawdziwą skruchę. Jego wcześniejsze przekonania zostają zakwestionowane, a on sam zbliża się do Soni i jej głęboko zakorzenionej wiary. Przemiana Raskolnikowa kończy się, gdy zaczyna dostrzegać wartość pokory, miłości i przebaczenia, co symbolicznie oznacza jego duchowe wskrzeszenie (jak Łazarza).
ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — Pan Tadeusz
Przemiana Jacka Soplicy z nieszczęśliwego i impulsywnego szlachcica w pokornego i oddanego sprawie narodowej mnicha, Księdza Robaka, jest jednym z najważniejszych motywów w epopei narodowej.
Na początku utworu Jacek Soplica jest postacią pełną sprzeczności. Jest człowiekiem o silnym charakterze, wielkiej odwadze, ale również impulsywnym, porywczym i skłonnym do działań pod wpływem emocji.
Soplica zakochuje się w Ewie, córce Stolnika Horeszki, jednego z najważniejszych możnowładców w okolicy. Mimo wielkiej miłości do Ewy, Jacek, ze względu na różnice społeczne, nie może liczyć na przychylność Stolnika, który lekceważy młodego szlachcica, co staje się dla niego źródłem wielkiego bólu i frustracji.
Gdy dowiaduje się, że Ewa ma wyjść za innego mężczyznę, Jacek w akcie desperacji i gniewu, wykorzystując zamieszanie podczas ataku Moskali na zamek, zabija Stolnika, co przynosi mu hańbę i sprawia, że zostaje uznany za zdrajcę współpracującego z Rosjanami.
Ten tragiczny czyn staje się momentem przełomowym w życiu Jacka Soplicy. Po zabójstwie Stolnika Jacek ucieka, zrywa wszelkie więzi ze swoim dotychczasowym życiem i znika na wiele lat. To, co następuje później, to głęboka wewnętrzna przemiana, która prowadzi do narodzin nowej tożsamości – Księdza Robaka.
Jacek staje się pokornym mnichem, który poświęca swoje życie pracy dla ojczyzny i odkupieniu swoich win. Jako emisariusz, zaangażowany w organizację powstania narodowego, Ksiądz Robak działa w tajemnicy, często ryzykując życie, by wspierać polską sprawę.
Ksiądz Robak staje się symbolem pokory, wyrzeczenia i poświęcenia dla wyższych celów. Jego czyny przestają być motywowane osobistymi ambicjami czy namiętnościami, a stają się wyrazem oddania sprawie narodowej oraz pragnienia naprawienia krzywd, które wyrządził w przeszłości.
W ostatnich chwilach życia Ksiądz Robak ujawnia swoją prawdziwą tożsamość, a także motywy, które kierowały jego działaniami przez ostatnie lata. Jego wyznanie przynosi ostateczne zrozumienie i akceptację ze strony tych, którzy wcześniej postrzegali go jako zdrajcę.
Śmierć Księdza Robaka jest aktem ostatecznego odkupienia – poprzez poświęcenie swojego życia dla ojczyzny i próby zadośćuczynienia za dawne grzechy, Jacek Soplica odchodzi w spokoju, zmazując hańbę, która ciążyła na jego nazwisku.
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — Kordian
Na początku dramatu Kordian jawi się jako młody człowiek, który przeżywa głęboki kryzys egzystencjalny. Jest pełen marzeń, ale jednocześnie brakuje mu wiary w siebie i własne możliwości.
Jego próby odnalezienia sensu życia kończą się niepowodzeniami – zarówno na polu miłosnym, jak i duchowym. Szczególnie wymowna jest scena nieudanej próby samobójczej, która ukazuje go jako człowieka zagubionego, niemogącego znaleźć swojego miejsca w świecie.
Pod wpływem swojego sługi Grzegorza, Kordian wyrusza w podróż po Europie, która staje się dla niego okazją do konfrontacji z różnymi filozofiami, ideami i wartościami. W Anglii odkrywa, że światem rządzą pieniądze i interesy, co przynosi mu gorzkie rozczarowanie. Z kolei we Włoszech jego romantyczne marzenia o miłości zostają brutalnie zniszczone przez materialistyczną postawę Wioletty, która porzuca go, gdy dowiaduje się, że Kordian nie ma majątku. Te doświadczenia wzmacniają w nim poczucie bezsensu i pustki, ale jednocześnie przygotowują go do ostatecznego przełomu.
Momentem kluczowym dla przemiany Kordiana jest scena na szczycie Mont Blanc, gdzie bohater wznosi się ponad swoje dotychczasowe wątpliwości i odnajduje nowy cel w życiu.
Wypowiadając słowa Polska Winkelriedem narodów, Kordian utożsamia swoją osobistą misję z losem całego narodu polskiego. To nawiązanie do Arnolda Winkelrieda, szwajcarskiego bohatera narodowego, który poświęcił swoje życie dla wolności ojczyzny, staje się dla Kordiana symbolem patriotycznego poświęcenia. Od tego momentu Kordian przestaje być zagubionym młodzieńcem, a staje się świadomym swoich obowiązków patriotą, gotowym poświęcić wszystko dla dobra Polski.
ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — Makbet
Makbet, tytułowy bohater jednej z najbardziej znanych tragedii Williama Szekspira, jest przykładem postaci, której przemiana ma głęboko negatywny charakter. Od dzielnego i szanowanego wojownika, poprzez żądzę władzy, Makbet stopniowo przekształca się w bezwzględnego tyrana.
Na początku tragedii, Makbet jest przedstawiony jako lojalny i odważny rycerz, który zasługuje na uznanie króla Duncana oraz swoich towarzyszy broni. Jego męstwo na polu bitwy jest nagradzane, a on sam cieszy się szacunkiem i podziwem.
Jednak już w pierwszym akcie, kiedy Makbet spotyka trzy wiedźmy, jego życie zaczyna podążać w zupełnie nowym kierunku. Wiedźmy przepowiadają mu, że zostanie królem Szkocji, co zasiewa w jego umyśle ziarno ambicji, które z czasem rozkwita do nieokiełznanej żądzy władzy.
Pod wpływem przepowiedni, Makbet zaczyna rozważać możliwość zdobycia tronu, jednak początkowo waha się, rozważając moralne konsekwencje takiego działania. Jego rozterki moralne zostają jednak szybko stłumione przez Lady Makbet, która, będąc równie ambitna, jak jej mąż, namawia go do zamordowania króla Duncana. Lady Makbet podsyca jego ambicje i zachęca do przełamania wszelkich skrupułów, przekonując go, że władza jest warta każdej ceny.
Morderstwo Duncana staje się punktem zwrotnym w życiu Makbeta. Aby utrzymać władzę, Makbet staje się coraz bardziej brutalny i bezwzględny, eliminując każdego, kto może zagrozić jego pozycji. Zleca morderstwo Banka, swojego przyjaciela, oraz nakazuje zabicie całej rodziny Makdufa.
W miarę jak Makbet pogrąża się w tyranii, jego psychika zaczyna się rozpadać. Coraz częściej doświadczają go halucynacje i paranoja, które są dowodem na to, że nie może uciec przed konsekwencjami swoich czynów. Widzi duchy zamordowanych. Makbet staje się coraz bardziej odizolowany.
Przepowiednie, które początkowo wydawały się gwarancją jego nietykalności, zaczynają się spełniać w sposób, którego Makbet się nie spodziewał. Las Birnam, który miał „podejść” pod jego zamek, w rzeczywistości to armia, która używa gałęzi do kamuflażu.
Makduf, człowiek „niezrodzony z kobiety”, to ten, który przyszedł na świat poprzez cesarskie cięcie. Te wydarzenia prowadzą do nieuniknionego starcia, w którym Makbet traci życie.
Negatywna przemiana Makbeta jest dramatycznym przykładem, jak łatwo człowiek może zatracić się w dążeniu do władzy, ignorując moralne zasady i konsekwencje swoich czynów.
Szekspir ukazuje, że droga, którą wybiera Makbet, jest pełna przemocy, zdrady i zbrodni, a jej ostatecznym rezultatem jest samotność, szaleństwo i śmierć.
Makbet, który na początku był szanowanym wojownikiem, kończy jako znienawidzony tyran, którego los staje się przestrogą przed destrukcyjną mocą nieokiełznanej ambicji i moralnego zepsucia.
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — Dziady cz. III
Na początku Dziadów cz. III, Gustaw jest postacią pełną emocji, rozpaczy i bólu związanego z nieszczęśliwą miłością. Jako romantyczny kochanek, Gustaw personifikuje wszystkie cechy typowe dla bohatera romantycznego – jest samotnikiem, który cierpi z powodu niespełnionych pragnień, rozdarty między miłością a poczuciem bezsensu życia. Gustaw staje się uosobieniem romantycznej nostalgii, człowiekiem, którego życie zostało zdominowane przez nieodwzajemnioną miłość i związane z nią rozczarowanie.
Jednakże przemiana Gustawa w Konrada symbolizuje przejście od osobistych przeżyć do szerszej, patriotycznej misji. Ta przemiana jest wyraźnie zaznaczona w słynnym cytacie: Umarł Gustaw – narodził się Konrad.
Konrad jest całkowitym przeciwieństwem Gustawa – to postać pełna siły, determinacji i ambicji. Jego energia nie jest już skierowana na analizowanie własnych uczuć, lecz na walkę o wolność ojczyzny i dążenie do osiągnięcia wyższych celów.
W Wielkiej Improwizacji – kluczowej scenie, w której Konrad ujawnia swoje myśli i pragnienia – bohater jawi się jako osoba pełna pychy, która stawia siebie na równi z Bogiem. Konrad, przepełniony wiarą we własne możliwości, wyraża przekonanie, że może równać się z Bogiem i że to on, może wpływać na losy narodu. To właśnie w tej scenie ujawnia się jego wewnętrzna walka – Konrad pragnie walczyć o wolność, ale równocześnie zmaga się z pokusą pychy, która prowadzi go na skraj bluźnierstwa.
Mickiewicz przedstawia Konrada jako bohatera tragicznego, który, choć pełen pasji i zaangażowania, nie jest w stanie uniknąć błędów wynikających z jego ludzkich słabości. Konrad niemal popełnia bluźnierstwo, nazywając Boga carem. W momencie, gdy wydaje się, że Konrad przekroczy granicę, traci przytomność, co może być interpretowane jako akt Boskiej interwencji.
Konrad jest postacią, która, mimo swoich wad i słabości, dąży do tego, by stać się przywódcą duchowym narodu, symbolem walki o wolność i niezależność.
Przemiana Gustawa w Konrada to alegoria przejścia od młodzieńczego idealizmu do dojrzałego zaangażowania w sprawy publiczne. Mickiewicz ukazuje, że osobista tragedia może stać się impulsem do działania na rzecz wyższych celów, a wewnętrzna walka bohatera odzwierciedla zmagania całego pokolenia romantyków.
To pokolenie, które doświadczyło klęski powstania listopadowego, musiało przekształcić swój ból i rozczarowanie w energię do dalszej walki o niepodległość Polski.
ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — Quo vadis
Marek Winicjusz, główny bohater powieści Quo vadis Henryka Sienkiewicza, to postać, której przemiana od cynicznego, egoistycznego rzymskiego patrycjusza do człowieka pełnego miłości, pokory i wiary jest jednym z kluczowych wątków powieści.
Na początku powieści Marek Winicjusz jest typowym reprezentantem rzymskiej arystokracji – młodym, przystojnym, ale również próżnym i rozpustnym mężczyzną, który cieszy się życiem pełnym luksusów i przyjemności. Jego podejście do świata jest hedonistyczne, a kobiety traktuje jedynie jako obiekty swojej pożądliwości. Jego znajomość z Ligią, młodą chrześcijanką o głębokiej wierze, początkowo jest dla niego tylko kolejnym kaprysem, pragnieniem zdobycia tego, co wydaje się niedostępne.
Jednak to właśnie Ligia staje się powodem przemiany Winicjusza. Jej stanowcze odrzucenie jego zalotów i wartości, które wyznaje, zmuszają Marka do konfrontacji z własnymi poglądami i stylem życia. W przeciwieństwie do Winicjusza, który kieruje się egoizmem i cielesnymi żądzami, Ligia żyje w zgodzie z zasadami chrześcijaństwa, pełna miłości bliźniego, pokory i moralnej czystości. Spotkanie z tak odmienną postawą życiową zaczyna powoli wpływać na Winicjusza, który z czasem zaczyna dostrzegać pustkę i zepsucie swojego dotychczasowego życia.
Kluczowym momentem w przemianie Winicjusza jest jego udział w tajnych spotkaniach chrześcijan, gdzie po raz pierwszy zaczyna pojmować głębię nauk Chrystusa. W tych chwilach Winicjusz zaczyna rozumieć, że chrześcijaństwo oferuje coś znacznie więcej niż to, co do tej pory znał – nową jakość życia opartą na miłości, przebaczeniu i nadziei na zbawienie.
Stopniowo, pod wpływem Ligii i otaczających go chrześcijan, Winicjusz zaczyna przechodzić głęboką wewnętrzną przemianę. Z cynicznego patrycjusza staje się człowiekiem, który zaczyna doceniać wartości duchowe i moralne.
Przemiana Winicjusza staje się jeszcze bardziej wyraźna, gdy cesarz Neron rozpoczyna prześladowania chrześcijan, oskarżając ich o podpalenie Rzymu – czyn, który sam zlecił. Marek, który wcześniej mógłby pozostawać obojętny na los prześladowanych, teraz staje po stronie tych, którzy zostali niesprawiedliwie oskarżeni.
Najbardziej wzruszającym momentem tej przemiany jest scena na arenie, gdzie Winicjusz trzyma Ligię w ramionach, po pokonaniu potężnego tura przez Ursusa. Ta scena nie tylko ukazuje odwagę Winicjusza, ale także stanowi kulminację jego wewnętrznej przemiany – z człowieka, który wcześniej żył dla siebie, stał się kimś, kto gotów jest oddać życie za miłość.
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera — wnioski
Motyw przemiany wewnętrznej bohatera to jeden z najważniejszych i najczęściej występujących w literaturze tematów, ukazujący ewolucję postaci, która pod wpływem różnych doświadczeń życiowych przechodzi metamorfozę.
Andrzej Kmicic w Potopie Henryka Sienkiewicza jest impulsywnym i brawurowym młodzieńcem, który popełnia liczne błędy, ulegając manipulacjom. Po odkryciu zdrady Radziwiłłów i zrozumieniu swojej winy, przyjmuje nowe nazwisko Babinicz i dąży do odkupienia swoich grzechów, stając się obrońcą Jasnej Góry i odzyskując honor oraz zaufanie ukochanej Oleńki.
Rodion Raskolnikow w Zbrodni i karze Fiodora Dostojewskiego zafascynowany ideą, że niektóre jednostki mają prawo przekraczać moralne granice, dopuszcza się morderstwa, które prowadzi go do skrajnego psychicznego upadku. Pod wpływem Soni Marmieładowej i jej wiary, Raskolnikow przyznaje się do winy i zaczyna odczuwać skruchę, co prowadzi go do duchowego odrodzenia podczas zesłania na Syberię.
Jacek Soplica w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza początkowo porywczy szlachcic, popełnia morderstwo Stolnika, co przynosi mu hańbę. Znikając z życia publicznego, rozpoczyna swoją pokutę jako Ksiądz Robak, pracując jako emisariusz i poświęcając się organizacji powstania, co pozwala mu odkupić swoje winy i zyskać nową tożsamość jako pokorny i oddany patriota.
Kordian w dramacie Juliusza Słowackiego zaczyna jako młodzieniec przeżywający głęboki kryzys egzystencjalny, który prowadzi go do próby samobójczej. Pod wpływem podróży po Europie i refleksji na szczycie Mont Blanc, przekształca się w patriotycznego bohatera, gotowego poświęcić życie dla wolności Polski, choć jego los kończy się tragicznie.
Makbet w tragedii Williama Szekspira to przykład negatywnej przemiany, gdzie lojalny i odważny rycerz pod wpływem ambicji i manipulacji żony staje się bezwzględnym tyranem. Jego żądza władzy prowadzi do serii zbrodni, które ostatecznie doprowadzają go do szaleństwa i śmierci, ukazując, jak niszczące może być przekroczenie moralnych granic.
Gustaw/Konrad w „Dziadach” cz. III Adama Mickiewicza to symboliczna metamorfoza od romantycznego kochanka, cierpiącego z powodu nieszczęśliwej miłości, do patriotycznego bohatera, pełnego pychy, gotowego poświęcić wszystko dla wolności ojczyzny. Konrad staje się uosobieniem narodowego ducha walki, choć jego pycha prowadzi go na skraj bluźnierstwa.
Marek Winicjusz w Quo vadis” Henryka Sienkiewicza początkowo cyniczny i hedonistyczny patrycjusz, pod wpływem miłości do Ligii i zetknięcia się z chrześcijaństwem, przechodzi głęboką przemianę moralną. Z egoistycznego mężczyzny staje się człowiekiem pełnym miłości, pokory i oddania, gotowym poświęcić się dla wyższych wartości.
Każda z tych postaci przechodzi wyjątkową, głęboką przemianę, która ukazuje, że wewnętrzna walka i duchowa odnowa są możliwe niezależnie od początkowych słabości czy błędów.
ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!
Matura język polski — darmowe próbki notatek i pełny pakiet
Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.
Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.
Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.
Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu.
Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy.
To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.
Artykuł zawiera: Motyw przemiany wewnętrznej bohatera. Omów zagadnienie na podstawie Potopu Henryka Sienkiewicza – opracowane pytanie jawne na maturę ustną.
