Jak napisać opowiadanie? — przewodnik na egzamin ósmoklasisty z przykładami

W dzisiejszym artykule pokażę Ci jak napisać opowiadanie.

Zanim zaczniemy, chciałbym podkreślić, że prezentowane tutaj opowiadania są wzorcowymi przykładami, które mogą posłużyć jako inspiracja.

Opowiadania te pochodzą z arkuszy egzaminacyjnych z poprzednich lat i zostały dobrze ocenione przez egzaminatorów.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF NA EGZAMIN ÓSMOKLASISTY Z JĘZYKA POLSKIEGO!

Jak napisać opowiadanie? – schemat

• wstęp
• rozwinięcie
• zakończenie

Wstęp — jak napisać opowiadanie?

Wpisz się w atmosferę opowiadania już od pierwszego zdania. Przedstaw bohatera, miejsce akcji i problem, który będzie motorem napędu dla dalszych wydarzeń. 

Pamiętaj, że wstęp powinien być krótki, ale wprowadzający czytelnika w świat twojej historii.

Jak napisać opowiadanie? – przykładowy wstęp

Kiedy pierwsze promienie słońca prześwitywały przez gęste gałęzie drzew, Marcin czuł ogromną ekscytację bujającą się w jego sercu. Dziś miała miejsce wyczekiwana wyprawa, o której marzył od dawna. Wraz ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi, Anną i Mateuszem, wyruszyli w niezbadane dotąd zakątki tajemniczego lasu, który otaczał ich małe miasteczko. Po godzinie wędrówki dostrzegli, że coś czaiło się w cieniu drzew, coś, co mogło obrócić ich przygodę w prawdziwy koszmar. Stanęli przerażeni i nie wiedzieli, co powinni zrobić w tej sytuacji.

Rozwinięcie — jak napisać opowiadanie?

To główna część opowiadania, gdzie rozwijasz fabułę, przedstawiasz kolejne wydarzenia, budujesz napięcie i prowadzisz czytelnika przez ścieżki wyobraźni. Staraj się wpleść opisy, dialogi i emocje, które sprawią, że czytelnik poczuje się, jakby był częścią historii.

Jak napisać opowiadanie? – przykładowe rozwinięcie

Gdy przekroczyli już znane im ścieżki, zauważyli coś dziwnego. Gałęzie drzew były połamane, a ziemia wokół nich wydeptana. Mateusz wyciągnął mapę, by sprawdzić, gdzie się znajdują. Nie mogli skorzystać z telefonów, ponieważ w środku lasu nie było zasięgu. Nagle z krzaków wyskoczył ogromny i straszny wilk. Panika ogarnęła bohaterów, czuli się sparaliżowani przez strach. Biegli jak oszalali, nie zważając na nic. Jednakże, gdyby nie pomoc Anny, która wymyśliła sposób, jak odstraszyć wilka, mogliby być w poważnym niebezpieczeństwie zagrażającym ich życiu.

Zakończenie — jak napisać opowiadanie?

To moment kulminacyjny opowiadania, gdzie rozwiązujesz problem głównego bohatera. Pamiętaj, aby zakończenie było zaskakujące, poruszające lub pouczające. Pozostaw czytelnika z czymś do przemyślenia.

Jak napisać opowiadanie? – przykładowe zakończenie

W końcu udało im się wrócić do domu z nowymi doświadczeniami. Marcin obiecał sobie, że nigdy nie zapomni tej wyprawy, która sprawiła, że poznał prawdziwe znaczenie przyjaźni i odwagi. I choć las był miejscem pełnym tajemnic i niebezpieczeństw, Marcin wiedział, że kiedyś jeszcze tam wróci, gotowy na kolejną przygodę.

Egzamin ósmoklasisty 2019 – jak napisać opowiadanie?

Pokażę Ci jak napisać opowiadanie na przykładzie zadania z arkusza egzaminacyjnego z 2019 roku.

Pewnego razu Lis postanowił odwiedzić Małego Księcia, żeby sprawdzić, jak wygląda jego życie po powrocie na własną planetę. Zapakował szybko najpotrzebniejsze rzeczy i wyruszył w podróż. Kiedy pojawił się na planecie B-612 było właśnie południe. Słońce świeciło, był letni, przyjemny dzień. Na spotkanie z Lisem ze swojego domku od razu wybiegł Mały Książę i mocno uściskał przyjaciela. Od razu usiedli i zaczęli rozmawiać. Mały Książę mówił, że często zastanawia się, co się dzieje z mieszkańcami planet, które odwiedził. Wspomniał też, że dzięki Latarnikowi zrozumiał, jak bardzo pożyteczna jest jego praca polegająca na wyrywaniu baobabów. Ponieważ Lis i Mały Książę pogrążyli się w rozmowie, nie zwrócili uwagi na to, że obok nich pojawiła się Róża.

– Dzień dobry! – powiedziała Róża. 

– Dzień dobry! – odpowiedział Lis. 

– Różo, pozwól, że przedstawię Ci mojego przyjaciela, Lisa. To właśnie dzięki niemu udało mi się tak wiele zmienić w moim życiu – powiedział Mały Książę.

– Bardzo się cieszę, że nas odwiedziłeś – odparła Róża – nie mogliśmy się już doczekać Twojej wizyty. 

– Ja też się cieszę – powiedział Lis – zastanawiałem się, jak mój przyjaciel radzi sobie po powrocie do domu. 

– Wiesz, jest zupełnie inaczej, niż kiedyś. Teraz bardzo dużo rozmawiamy. Mały Książę radzi się mnie w wielu sprawach związanych z planetą, a ja już nie robię mu wymówek. Przestałam być taka rozkapryszona – odparła Róża. 

Wtedy Mały Książę zapytał Lisa, czy chciałby zwiedzić jego planetę. Lis zgodził się i razem z Różą wyruszyli na zwiedzanie asteroidy B-612. Mały Książę pokazał Lisowi rosnące na planecie baobaby. Opowiedział też o tym, jak często musi je wyrywać, by korzenie nie zniszczyły jego planety. Później chłopiec zaprowadził Lisa do wulkanów. Kiedy okazało się, że trzeba je przeczyścić, Róża zaoferowała Małemu Księciu swoją pomoc. Wspólnie pracowali, a Lis stał z boku i przyglądał się temu, w jaki sposób chłopiec i Róża ze sobą współpracują. Zrozumiał, że tych dwoje łączy prawdziwa przyjaźń, bo Mały Książę dbał o to, by Róża nie wykonywała zbyt trudnych prac, natomiast Róża dzielnie czyściła wulkany, mimo że ich popiół brudził jej piękne płatki. 

Po zwiedzeniu planety wszyscy wrócili do domu i wspólnie przygotowali kolację. Rozmawiali i śmiali się na całego. Lis zobaczył, jak bardzo Mały Książę troszczy się o Różę i o jej samopoczucie. Ucieszył się, że chłopiec tak dobrze wykorzystał lekcję na temat relacji międzyludzkich, której Lis udzielił mu na Ziemi. 

Gdy zbliżała się godzina rozstania, Mały Książę nie wyglądał na smutnego. Wręcz przeciwnie, cieszył się. Powodem jednak nie było to, że Lis wyjeżdża. Mały Książę wiedział bowiem, że jeśli Lis teraz wyjedzie, to znów za jakiś czas wpadnie z wizytą. Dlatego chłopiec cieszył się, bo czekanie na spotkanie z Lisem też sprawiało mu ogromną radość. 

Kiedy Lis pożegnał się z Małym Księciem i Różą i opuścił planetę, jej mieszkańcy postanowili wspólnie raz jeszcze obejrzeć zachód słońca. Było to przecież ulubione zajęcie Małego Księcia.  

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF NA EGZAMIN ÓSMOKLASISTY Z JĘZYKA POLSKIEGO!

Egzamin ósmoklasisty 2020 – jak napisać opowiadanie?

Teraz pokażę Ci jak napisać opowiadanie na przykładzie zadania z arkusza egzaminacyjnego z 2020 roku.

Ostatniego lata, gdy przechadzałam się piaszczystym brzegiem morza, zobaczyłam leżącego na ziemi starszego mężczyznę. Jego ubiór zdradzał, że od dawna nie dbał o siebie. Wyglądał na bezdomnego i chorego. Najwyraźniej nie mógł się podnieść. Ludzie mijali go obojętnie. Podeszłam do niego, a wtedy on spojrzał mi przenikliwie w oczy. Zwykle unikam takich spojrzeń i takich ludzi. Ale ten człowiek mnie zaczarował. Pomogłam mu wstać. Otrzepał się z piasku, ściągnął cylinder i, ściskając mi dłoń, podziękował uprzejmie. W sekundę później świat dookoła mnie zawirował, a ja, nie wiedząc, co robić, krzyknęłam przerażona. Po chwili wokół siebie widziałam tylko gwiazdy i twarz dopiero poznanego mężczyzny. On zaczął mnie uspokajać i powiedział: 

– Znaleźliśmy się tutaj nie bez przyczyny – i zaczął opowiadać swoją historię, która już po chwili wydała mi się znajoma. 

– Jesteś Scrooge z „Opowieści wigilijnej” – wykrzyknęłam, gdy byłam już pewna swojego skojarzenia. 

– Owszem – potwierdził. – Ty natomiast pomogłaś mi, gdy tego potrzebowałem, choć nie byłaś przekonana, że powinnaś to zrobić. Musisz wiedzieć, że nie należę do tego świata. Przybyłem tu po swojej śmierci, ponieważ postanowiłem, że z innymi będę się dzielił swoim doświadczeniem i pomogę im uniknąć tego losu, który kiedyś mi zagrażał. Dziś chciałbym, abyś zobaczyła coś, czego kiedyś ja doświadczyłem. 

Nie czekając na pozwolenie, złapał mnie za rękę i przeniósł w inny wymiar. Zobaczyłam swoich dawnych przyjaciół oraz skutki podjętych przeze mnie najdrobniejszych decyzji, zarówno tych dobrych, jak i tych złych. Odkrywałam tajemnice, których istnienia wcześniej nawet nie podejrzewałam. Miałam wrażenie, że odczuwam emocje wszystkich osób kiedyś przeze mnie zranionych. Teraz to ja cierpiałam z powodu bezmyślnego sarkazmu, którego dawniej używałam wobec innych jako żartu. 

Po tym niezwykłym doświadczeniu mój przewodnik pokazał mi teraźniejszość. Moje relacje z innymi ludźmi oraz troski i zmartwienia, które mają moi przyjaciele. Wreszcie dostrzegłam i zrozumiałam to, czego ostatnio doświadczałam na co dzień. Na koniec spytałam: 

– Czy teraz zabierzesz mnie w przyszłość? 

– Nie – odparł szybko i, widząc moje zaciekawienie, dodał – pokazałem ci już wszystko, czego potrzebujesz. Twoja przyszłość zależy tylko od tego, jak tę wiedzę wykorzystasz. Zobaczyłaś, jak ważne są więzi między ludźmi i jak twoje najdrobniejsze decyzje na nie wpływają. Wykorzystaj to. 

Po tych słowach uśmiechnął się do mnie, a kontury jego twarzy zaczęły się rozmywać. Ja również się uśmiechnęłam. Już wiedziałam, co należało robić. 

Po upływie roku od tego wydarzenia wciąż ciepło wspominam starszego mężczyznę i jego nauki. Od tamtej pory staram się nie oceniać ludzi po wyglądzie i nie marnować spotkań z innymi. Każdy może być przyjacielem, a jeśli nie przyjacielem, to choćby dobrym znajomym. Wystarczy pozytywne nastawienie i chęć zrozumienia drugiego człowieka. Nie boję się przyszłości, wiem bowiem, że zawsze mogę liczyć na wsparcie bliskich.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF NA EGZAMIN ÓSMOKLASISTY Z JĘZYKA POLSKIEGO!

Egzamin ósmoklasisty 2021 – jak napisać opowiadanie?

Teraz pokażę Ci jak napisać opowiadanie na przykładzie zadania z arkusza egzaminacyjnego z 2021 roku.

Wiem, że zdarzenie, o którym chcę wam opowiedzieć, może się wydać niezbyt prawdopodobne, ale musicie uwierzyć mi na słowo – ono rzeczywiście miało miejsce! Zdarzyło mi się już opowiadać wam o moich podróżach do „światów przedstawionych”, ale ta historia jest inna. Tym razem to postać z lektury zabłądziła i znalazła się w naszym świecie. I to czyni moją opowieść jeszcze bardziej godną przeczytania. Tak więc czytajcie. 

Nie wiem, jak się tam znalazł, mogę powiedzieć tylko, że gdy się obudziłam, siedział w nogach mojego łóżka, rudą łapą wycierając spływające po pyszczku łzy. Pewnie się zastanawiacie, jak zareagowałam na lisa w pokoju? Otóż, co jest dość dziwne, nie zareagowałam w ogóle. Tylko przez kilka minut wpatrywałam się pusto w chlipiącego zwierzaka zadziwiona tym, że nie panikuję. W końcu zapytałam: 

– Co ty tu robisz? 

Teraz wiem, że pytanie lisa o coś takiego nie było zbyt mądre, ale potraktujcie mnie łagodnie – w końcu chyba jednak byłam w szoku. Co zaskakujące zwierzak przełknął łzy i podniósł mordkę. 

– Nie wiem – odpowiedział ochrypłym głosem. 

No, teraz to już miałam powód, żeby wydrzeć się na całą okolicę, ale… nie zrobiłam tego. Przypomniałam sobie o jakimś artykule, w którym było napisane, że mądry człowiek potrafi zaakceptować rzeczywistość, nawet jeśli bardzo tego nie chce. Postanowiłam, że dzisiaj będę mądra. Odchrząknęłam i kontynuowałam wypytywanie: 

– A wiesz, chociaż, jak się tu znalazłeś? 

– Nie. To znaczy, raczej nie. Byłem na rozdaniu nagród, właśnie wręczali mi tytuł Przyjaciela Wiedzy, kiedy błysnęło, a ja wylądowałem przy twoim posłaniu. 

Odpowiedź lisa brzmiała jak coś, czemu nie można zaufać, ale postanowiłam to zignorować. „Jeśli chce kłamać, niech kłamie. Najwyżej mu nie pomogę” – pomyślałam. 

– A gdzie ci wręczali ten order? 

– No, na polanie. Dostałem go za wywód o tym, że kogut nie może być lwem. Zrobiłem nawet gatunkowe drzewo genealogiczne pokazujące, jak dalekie jest między nimi pokrewieństwo. Jury było zachwycone. 

Ta kolejna porcja bezsensownych informacji poruszyła jednak jakąś strunę w mojej głowie i zaczęłam sobie coś przypominać. 

– To ty jesteś tym lisem z „Artysty” Mrożka? – zapytałam, nie wiadomo dlaczego tłumiąc śmiech. 

– Tak – brzmiała lakoniczna odpowiedź. 

– No cóż, nie wiem, jak ci pomóc. Jeśli chcesz, możesz pójść ze mną na zakupy do KEN Center. 

– Chcę – odparł lis, który najwyraźniej bardzo nie chciał zostać sam. 

Wstałam, szybko się ubrałam i ruszyliśmy do centrum handlowego. Gdy dotarliśmy do budynku, zobaczyłam, że na placyku między sklepami organizowany jest jakiś konkurs. Przyjrzałam się jednemu z ogromnych kolorowych plakatów. „Już dziś ostatecznie wyłonimy Przyjaciela Mądrości! Wstęp tylko 2 złote” – głosił napis na jednym z nich. Nabrałam chęci na nieco złośliwości wobec lisa i powiedziałam: 

– Hej, patrz, będą wybierać Przyjaciela Mądrości! – zawołałam, wskazując grupkę ludzi zgromadzonych wokół plakatu. – I wstęp tylko 2 złote. Chodź, zabawimy się! 

Ruszyłam w stronę zbiorowiska, ciągnąc za sobą zwierzaka. Po kupieniu biletu dostaliśmy mały arkusik z zapisanymi sześcioma pytaniami zamkniętymi i jednym otwartym oraz długopis. 

– Ty się podpisz i wypełniaj. W końcu jesteś moim gościem – powiedziałam do lisa. 

Ten, choć widocznie nie miał na to ochoty, nic nie powiedział – nieuprzejmie było odmawiać. Zaczęliśmy rozwiązywać zadania. Pytania zamknięte poszły nam szybko – A, C, B, A, D, E – i na końcu pytanie otwarte… Teraz musieliśmy się zastanowić. Pytanie brzmiało: „Co dla Ciebie znaczy być Przyjacielem Mądrości?”. Nie wiedziałam, jak można by na takie pytanie odpowiedzieć poprawnie. Za to lis tylko prychnął i napisał: „Na pewno więcej niż Przyjacielem Wiedzy” i wrzucił kartkę do pudła. 

Po piętnastu minutach komisja skończyła się naradzać. 

„Tytuł Przyjaciela Mądrości trafia do… lisa!” – zabrzmiało z megafonu. Popchnęłam mojego towarzysza do przodu w kierunku podium. Wśród burzy oklasków lis odebrał medal i … zniknął.

Tak zakończyła się ta nie do końca wiarygodna historia. Do dzisiaj zastanawiam się, czy przypadkiem sobie czegoś nie uroiłam, ale kłaki rudej sierści, które znalazłam po powrocie do swojego pokoju, mogą chyba być wystarczającym dowodem na prawdziwość istnienia lisa.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF NA EGZAMIN ÓSMOKLASISTY Z JĘZYKA POLSKIEGO!

Egzamin ósmoklasisty 2022 – jak napisać opowiadanie?

Teraz pokażę Ci jak napisać opowiadanie na przykładzie zadania z arkusza egzaminacyjnego z 2022 roku.

Odkąd pamiętam, nigdy nie miałam przyjaciela. Uważałam, że ze wszystkim dam sobie radę sama, a taki przyjaciel będzie mi tylko zawadzać. Tak myślałam, dopóki nie spotkałam pewnego chłopca, który odmienił moje życie i otworzył mi oczy na to, czego dotąd nie dostrzegałam. 

Był wtedy letni wieczór. Jak co dzień siedziałam na hamaku i liczyłam gwiazdy rozświetlające ciemne niebo. Na moich kolanach spoczywał wtulony w mój bok Zazi – mały kot, którego przyniosła dzisiaj z podwórka moja młodsza siostra. Była to jedna z tych chwil, kiedy człowiek nie myśli o niczym, tylko zachwyca się światem. Ja podziwiałam niebo pełne gwiazd. Jedna z nich przykuła moją uwagę. Była to nietypowa gwiazda, ponieważ migotała raz na zielono, raz na różowo. Tymczasem wszystkie gwiazdy zliczone tego wieczoru przeze mnie dawały światło żółte albo niebiesko-zielone. Gdy przyglądałam się temu małemu migocącemu punkcikowi, zaczęłam powoli zasypiać. Ciepło otulające moje ciało było zbyt przyjemne, by mu się oprzeć, odpłynęłam więc w głęboki sen. 

Gdy się obudziłam, zorientowałam, że nie jestem u siebie, na moim bawełnianym hamaku, lecz… na małej asteroidzie. „Co się stało?” – pomyślałam. Zaczęłam panikować, bałam się, że rodzice będą się o mnie martwić, będą mnie szukać, a może uznają, że umarłam…

Tę gonitwę myśli przerwał nagły uścisk mej dłoni. Obróciwszy się, ujrzałam małego chłopca. Był on drobnym blondynem o pięknych błyszczących niebieskich oczach. Nie wiedziałam dlaczego, ale miałam nieodparte wrażenie, że już go gdzieś kiedyś spotkałam. Przedstawił mi się jako Mały Książę. Wtedy już wiedziałam, dlaczego te wielkie oczy mnie do siebie przyciągały. Wzdrygnęłam się, nie rozumiałam, dlaczego i jak pojawiłam się na jego planecie, przecież to niemożliwe, abym przeniosła się do świata książki. 

Chłopiec nie czekał na żadne moje pytania, od razu przeszedł do rzeczy i powiedział: 

– Obserwowałem cię już od pewnego czasu, wydajesz się być całkiem samotna. 

– Kim jesteś, żeby mnie o to pytać? – powiedziałam, udając, że nie rozpoznałam bohatera mojej ulubionej lektury. – Poza tym nie prosiłam cię o żadną opinię. 

Jednak słowa, które wypowiedział Mały Książę, roznieciły w mym sercu jakiś płomień. Wyrwałam rękę z uścisku chłopca i wstałam zirytowana. 

– Poczekaj! Pozwól, że zabiorę cię w pewne miejsce, zaufaj mi! – powiedział chłopiec. 

Spojrzałam na Małego Księcia z błyskiem w oku – byłam ciekawa, jaką niespodziankę przygotował, ale też bałam się tego, co mogę zobaczyć. Wiedziałam jednak, że w zasadzie nie mam wyboru. 

– Niech ci będzie – powiedziałam pod nosem i ponownie chwyciłam jego dłoń. Nagle nad naszymi głowami zawisło stadko wędrownych ptaków. Największy z gromadki przysiadł przy chłopcu, a ten, obejmując go za szyję, usiadł na nim. Nie wiem, w jaki sposób ja również znalazłam się przy boku Małego Księcia na ptasim grzbiecie. Zdążyłam tylko wyszeptać: 

– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. 

– Po prostu nie puszczaj mnie – wykrzyknął chłopiec. 

Lecieliśmy tak, mijając po drodze wiele innych asteroid. Na jednej siedział Król, a jego szata przykrywała całą małą planetę. Na kolejnej był pewien mężczyzna z dziwnym kapeluszem na głowie. Kolejno minęliśmy Pijaka, który – jak się okazało – pił, by zapomnieć, że pije. Potem Bankiera, który liczył gwiazdy tylko po to, żeby je posiadać. Następnie napotkaliśmy samotnego Latarnika, a potem Geografa. 

Na ostatniej asteroidzie czekał na nas ktoś szczególny. Był to piękny biały lis, miał mądre oczy i bujną puszystą sierść. Gdy usiedliśmy obok niego, Mały Książę powiedział: 

– To ona, mówiłem ci o niej… 

Mówił mu o mnie? Siedziałam zszokowana i niepewna dalszego ciągu wydarzeń. Lis spojrzał mi głęboko w oczy i rzekł: 

– Ja i Mały Książę dużo o tobie rozmawialiśmy, albowiem doskwiera ci samotność, ale boisz się poprosić o pomoc, bo chcesz udowodnić swoją samowystarczalność. Nie jest to dobre i wiesz o tym. Przyjaciel to nie przeszkoda, to ktoś, kto właśnie weźmie cię za rękę i wyciągnie z czarnej dziury, jaką jest samotność. Przyjaciel to ktoś, kto sprawi, że będziesz się uśmiechać, to ktoś, na kim możesz polegać. Nie bój się prosić o pomoc, to nic złego i zrozum, że nawet ty potrzebujesz takiej osoby. Niezależnie od tego, jak bardzo wypierasz tę prawdę. 

Spuściłam wzrok, wiedziałam, że Lis ma rację. Wmawiałam sobie, że nikogo nie potrzebuję, bo pragnęłam pozbyć się uczucia samotności i tak wpadłam w błędne koło. A ponieważ nie chciałam też dać tego po sobie poznać, reagowałam agresją. W moich oczach zaczęły się zbierać łzy… 

– Masz rację, Lisie, dziękuję – szepnęłam. 

Lis spuścił głowę – także z wyrazem wdzięczności, a ja przytuliłam Małego Księcia i, dziękując mu za tę wspaniałą lekcję, czułam, że powoli powracam na mój stary dobry hamak. Tym razem odmieniona i niebojąca się stawić czoła prawdzie. Na moich kolanach leżał spokojnie Zazi – a może to jego widziałam we śnie jako lisa?

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF NA EGZAMIN ÓSMOKLASISTY Z JĘZYKA POLSKIEGO!

Jak napisać opowiadanie? – wskazówki

Pamiętaj, aby zawsze najpierw przemyśleć swój plan, podzielając opowiadanie na wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Dodaj dialogi, opisy i emocje, by sprawić, że twoja historia ożyje w umyśle czytelnika i egzaminatora. 

1. Poznaj swoje postaci

Zanim zaczniesz pisać, spędź trochę czasu na poznaniu głównych postaci twojej historii. Zastanów się nad ich cechami charakteru, marzeniami, obawami i motywacjami.

Im lepiej zrozumiesz swoich bohaterów, tym łatwiej będzie ci pisać ich dialogi i decydować o ich działaniach.

2. Twórz napięcie

Napięcie jest kluczowym elementem udanego opowiadania.

Wprowadzaj różne przeszkody i wyzwania dla swoich bohaterów, które będą trzymać czytelnika w napięciu i motywować do dalszego czytania.

Staraj się też zaskakiwać czytelnika nieoczekiwanymi zwrotami akcji.

3. Zadbaj o płynność narracji

Pamiętaj o płynności narracji, czyli płynnym przechodzeniu z jednego wydarzenia do drugiego.

Unikaj zbędnych skoków w czasie lub miejscu, które mogą dezorientować czytelnika. Każde kolejne wydarzenie powinno naturalnie wynikać z poprzedniego.

4. Ogranicz się do jednego pomysłu głównego

Staraj się nie zagłębiać w zbyt wiele wątków pobocznych.

Skup się na jednym głównym pomyśle lub problemie, który chcesz rozwiązać w swoim opowiadaniu. To sprawi, że historia będzie klarowna i łatwa do śledzenia.

5. Pracuj nad zakończeniem

Zakończenie opowiadania powinno być satysfakcjonujące dla czytelnika.

Upewnij się, że rozwiązujesz główny problem lub konflikt, który pojawił się we wstępie, ale nie zamykaj historii zbyt szybko. Pozostaw czytelnika z uczuciem spełnienia lub refleksji.

6. Edytuj i popraw

Po zakończeniu pisania wróć do swojego opowiadania i przeczytaj je kilka razy, dokonując poprawek.

Zwróć uwagę na gramatykę, stylistykę i spójność fabuły.

Właśnie otrzymałeś wszystkie wskazówki, które pokazują jak napisać opowiadanie. Powodzenia na egzaminie ósmoklasisty!

Egzamin ósmoklasisty – darmowe próbki notatek i pełny pakiet PDF

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania darmowych próbek notatek do egzaminu ósmoklasisty z języka polskiego.

Są one dostępne na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.

Wśród nich znajdziesz rozpisany plan nauki na 20 dni, gotowe rozprawki, opowiadania, opracowania wszystkich lektur.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z 10 plikami PDF do egzaminu ósmoklasisty? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.

Jesteś zdecydowany/zdecydowana na pełny kurs? Sprawdź cały zestaw notatek do E8 w cenie jednej godziny korepetycji!

Artykuł zawiera: jak napisać opowiadanie?