Groteskowy obraz świata. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Ferdydurke Witolda Gombrowicza

Groteska to sposób pisania, który łączy śmieszność z powagą. Dzięki niej autorzy mogą pokazać, że świat jest pełen sprzeczności. Z jednej strony mamy rzeczy, które mogą nas rozśmieszyć, z drugiej strony ukrywa się w nich głębsze znaczenie. 

W powieści Ferdydurke Witolda Gombrowicza, w dramacie Tango Sławomira Mrożka, w średniowiecznym utworze Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią, w komedii Skąpiec Moliera, w Zemście Aleksandra Fredry oraz w Weselu Stanisława Wyspiańskiego groteska odgrywa ważną rolę. 

Dzięki niej widzimy, że dziwacznych bohaterów i sytuacje pełne sprzeczności. Groteska pozwala nam spojrzeć na świat inaczej – z dystansem i humorem, ale jednocześnie skłania do refleksji nad tym, co tak naprawdę się w nim dzieje. 

W każdym z tych utworów groteska jest jak lustro, które pokazuje nam, że nasze życie jest mieszanką śmieszności i powagi. To właśnie dzięki grotesce możemy lepiej zrozumieć siebie i świat, który nas otacza.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Groteskowy obraz świata – pełne pytanie jawne

Groteskowy obraz świata. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Ferdydurke Witolda Gombrowicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Groteskowy obraz świata — skąd brać konteksty?

• Ferdydurke
• Tango
• Rozmowa Mistrz Polikarpa ze Śmiercią
• Skąpiec
• Zemsta
• Wesele

Matura ustna — przydatne linki

Zanim zaczniemy omawiać jak autorzy przedstawiali groteskowy obraz świata, chcę przekazać Ci kilka ważnych miejsc, do których warto zajrzeć przed maturą ustną z języka polskiego.

• Lista pytań jawnych na maturę ustną z języka polskiego
• Przykładowe wypowiedzi na 100% – matura ustna

Groteskowy obraz świata — Ferdydurke

Witold Gombrowicz w swojej powieści Ferdydurke wykorzystuje groteskę, aby ukazać absurdalność i paradoksy społecznych norm. Groteskowy obraz świata jest obecny niemal na każdej stronie tej książki, zaczynając od samego zamysłu fabularnego – trzydziestoletni Józio, główny bohater, zostaje wbrew swojej woli cofnięty do czasów szkolnych i zmuszony do uczestnictwa w życiu nastolatków. 

Sam fakt, że dorosły mężczyzna zostaje wrzucony z powrotem do szkoły, jest już groteskowym absurdem, który zrywa z logiką rzeczywistości, podważając granice wieku i dojrzałości.

Groteska w Ferdydurke objawia się również w słynnym pojedynku na miny między Miętusem a Syfonem. Miętus, jako przedstawiciel buntu i wulgarności, próbuje zgwałcić Syfona, który reprezentuje nieskazitelną niewinność i moralność. Ten gwałt nie ma jednak charakteru fizycznego, ale słowny – Miętus rzuca w stronę Syfona obraźliwe i wulgarne słowa, które dosłownie gwałcą jego uszy. 

Ta groteskowa sytuacja, gdzie słowa stają się narzędziem przemocy, ukazuje absurdalność konfrontacji dwóch skrajnie różnych postaw życiowych. Syfon, nie mogąc znieść brutalności słów Miętusa, ostatecznie popełnia samobójstwo. Ten tragiczny akt, przedstawiony jednak w sposób groteskowy, obnaża, jak krucha jest ludzka psychika, gdy zostaje skonfrontowana z brutalną rzeczywistością.

Groteskowy jest także obraz rodziny Młodziaków, którzy na pozór reprezentują nowoczesność i postępowe myślenie, ale w rzeczywistości są pełni sprzeczności. Zachęcają swoją córkę, Zutę, do niezależności i nowoczesnego podejścia do życia, nawet do wczesnej ciąży, ale gdy Józio prowokuje sytuację, w której dwóch mężczyzn zostaje przyłapanych w pokoju Zuty, ojciec wpada w szał. 

Ta nagła zmiana jego postawy ujawnia skryty konserwatyzm i hipokryzję, co dodatkowo podkreśla groteskowość całej sytuacji. Młodziakowie, którzy na zewnątrz chcą uchodzić za postępowych i wyzwolonych, w rzeczywistości są równie skostniali, jak ich poprzednie pokolenia.

Groteska w Ferdydurke nie jest tylko narzędziem do tworzenia komizmu, ale również służy Gombrowiczowi do krytyki społeczeństwa, które narzuca ludziom sztywne role i oczekiwania. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Groteskowy obraz świata — Tango

Sławomir Mrożek w swoim dramacie Tango mistrzowsko wykorzystuje groteskę, aby ukazać skomplikowane relacje międzypokoleniowe i upadek tradycyjnych wartości. Tango to utwór, który na pierwszy rzut oka opowiada o buncie i konflikcie, jednak to, co sprawia, że jest on wyjątkowy, to sposób, w jaki Mrożek przekształca te poważne tematy w groteskową farsę.

Głównym źródłem groteski w Tangu jest odwrócenie tradycyjnych ról. W dramacie to młode pokolenie, reprezentowane przez Artura, staje się strażnikiem wartości i porządku, podczas gdy starsze pokolenie, jego rodzice i wujek, żyją w anarchii i beztrosce. 

Artur pragnie przywrócić ład w świecie, w którym tradycje zostały odrzucone, a normy społeczne przestały obowiązywać. Jego pragnienie powrotu do zasad. Artur walczy o przywrócenie porządku, który dla jego rodziców stał się nieistotny, co prowadzi do wielu absurdalnych sytuacji.

Groteskowy wymiar dramatu zostaje jeszcze bardziej podkreślony w postaci Edka, prostaka i prymitywa, który staje się kochankiem matki Artura, Eleonory. Edek, który z początku wydaje się być jedynie komiczną postacią tła, w finale dramatu przejmuje kontrolę nad sytuacją, siłą podporządkowując sobie wszystkich domowników. 

Jego brutalność i brak jakichkolwiek zasad stają się triumfem nad próbami Artura wprowadzenia ładu. Edek, który powinien być postacią marginalną, przejmuje władzę w domu i w ten sposób obala wszelkie zasady, które Artur starał się przywrócić. To groteskowe zakończenie, gdzie prymitywizm i chamstwo triumfują nad intelektem i kulturą, jest druzgocącym komentarzem na temat stanu współczesnego świata.

Kulminacją groteskowej atmosfery w Tangu jest tytułowy taniec, który w końcowej scenie tańczą Edek i Eugeniusz. Chaotyczny i bezładny taniec staje się symbolem upadku wszelkich wartości, a zarazem wyrazem triumfu bezsensu i chaosu. W tym groteskowym tańcu widzimy obraz społeczeństwa, które porzuciło tradycje i wartości, nie mając w zamian nic trwałego i wartościowego. Edek, tańczący z Eugeniuszem, to groteskowa parodia tego, co kiedyś miało być harmonijnym i pięknym – tango staje się wyrazem nieporządku i zepsucia.

Przez zderzenie komizmu z tragizmem, Mrożek tworzy dzieło, które jest zarówno zabawne, jak i przerażające, a groteska pozwala mu na wydobycie i obnażenie sprzeczności tkwiących w społeczeństwie. 

W Tangu groteska staje się więc nie tylko formą literacką, ale także narzędziem do badania i krytyki współczesnego świata, w którym stare zasady przestają mieć znaczenie, a nowe, pozbawione głębszego sensu, prowadzą do chaosu i destrukcji.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Groteskowy obraz świata — Rozmowa Mistrz Polikarpa ze Śmiercią

Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią to jeden z najbardziej znanych średniowiecznych utworów, który w groteskowy sposób przedstawia nieuniknioność śmierci i jej powszechność. Dzieło, powstałe w epoce, kiedy śmierć była codziennym doświadczeniem z powodu licznych epidemii, takich jak dżuma, wykorzystuje groteskę, aby przekazać poważne i uniwersalne prawdy o ludzkim życiu.

Groteskowy charakter tego utworu widoczny jest przede wszystkim w sposobie, w jaki przedstawiona zostaje postać Śmierci. Z jednej strony jest ona przerażającą kostuchą, symbolem nieuchronnego końca każdego człowieka, z drugiej jednak – jej wygląd i zachowanie mają w sobie elementy komiczne. 

Śmierć, jako postać z kosą, koścista i zdeformowana, budzi grozę, ale jednocześnie jej karykaturalność sprawia, że nie możemy jej traktować zupełnie poważnie. Ten dualizm, obecny w przedstawieniu Śmierci, tworzy groteskowy kontrast, który jest kluczowy dla wymowy całego utworu.

W rozmowie z Mistrzem Polikarpem, Śmierć ujawnia swój charakter jako siła nieodwracalna, która nie oszczędza nikogo, niezależnie od jego statusu społecznego, bogactwa czy władzy. Ta równość wobec śmierci, podkreślona w utworze, jest sama w sobie elementem groteski. 

Śmierć zrównuje wszystkich ludzi – od królów po żebraków, co w kontekście średniowiecznego porządku społecznego, gdzie hierarchia była niezwykle ważna, staje się ironicznym i groteskowym komentarzem.

Groteska w Rozmowie Mistrza Polikarpa ze Śmiercią ujawnia się także w dialogu, który prowadzony jest w tonie przypominającym rozmowę między dwoma równorzędnymi partnerami, mimo że jednym z nich jest sama personifikacja śmierci. 

Polikarp, uczony mędrzec, nie czuje jednak strachu, a jego rozmowa z kostuchą pełna jest pytań o sens życia i śmierci, a także o to, co czeka człowieka po śmierci. Choć temat jest niezwykle poważny, sposób, w jaki jest przedstawiony – z ironicznym humorem i dystansem – wzmacnia groteskowy charakter utworu.

Jednym z kluczowych motywów groteski w utworze jest też danse macabre, czyli taniec śmierci. Motyw ten symbolizuje nieuniknioną kolej rzeczy, gdzie śmierć przychodzi po każdego, bez względu na jego pozycję życiową. W tanecznym korowodzie wszyscy są równi, a sama śmierć, która prowadzi ten taniec, nabiera cech groteskowych – z jednej strony przerażająca, z drugiej strony ironicznie bawiąca się ludzkimi losami.

Groteska w Rozmowie Mistrza Polikarpa ze Śmiercią nie jest jedynie zabiegiem stylistycznym, ale głębokim narzędziem do przekazania średniowiecznych prawd i mądrości o przemijalności życia. 

Poprzez groteskowe przedstawienie śmierci, autor podkreśla, że jest ona nieodłącznym elementem ludzkiego istnienia, a jej karykaturalność uczy dystansu wobec strachu przed nieuniknionym końcem. 

Groteska pozwala zatem na pogodzenie się z losem, czyniąc śmierć mniej przerażającą i bardziej zrozumiałą dla człowieka średniowiecza, jak i współczesnego odbiorcy.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Groteskowy obraz świata — Skąpiec (Molier)

Molier, jeden z najwybitniejszych twórców komedii, w Skąpcu w mistrzowski sposób wykorzystuje groteskę, aby ukazać zarówno komizm, jak i tragizm ludzkich wad, zwłaszcza chciwości. 

Główny bohater, Harpagon, to postać, która stała się symbolem skąpstwa, a jego groteskowy obraz ukazuje, jak obsesja na punkcie pieniędzy potrafi zniszczyć relacje międzyludzkie i zredukować człowieka do parodii samego siebie.

Groteska w Skąpcu przejawia się przede wszystkim w postaci Harpagona, którego skąpstwo jest tak skrajne, że staje się komiczne, a jednocześnie tragiczne. Harpagon nie tylko nie chce wydawać pieniędzy, ale jego chorobliwa oszczędność przechodzi w absurdalne, wręcz groteskowe zachowania. 

Zajmuje się lichwą, narażając się na pogardę i niechęć ze strony innych, a jednocześnie skłonny jest poświęcić szczęście własnych dzieci, byle tylko zachować swoje bogactwo. Jego relacje z ludźmi są zdominowane przez lęk przed utratą pieniędzy, co czyni go postacią zarówno śmieszną, jak i tragiczną – jego życie jest puste, a relacje z innymi ludźmi fałszywe i interesowne.

Akcja sztuki opiera się na serii groteskowych sytuacji, które wynikają z chciwości Harpagona. Przykładem może być scena, w której Harpagon traci swój skarb – skrzynię z pieniędzmi. Jego reakcja na tę stratę jest całkowicie przesadzona i karykaturalna – zachowuje się jak człowiek, który stracił wszystko, mimo że nadal posiada swoją rodzinę i dom. To właśnie w takich momentach groteska uwypukla prawdziwą naturę bohatera – Harpagon jest bardziej przywiązany do martwych przedmiotów niż do żywych ludzi, co czyni go postacią groteskową, niemal odczłowieczoną przez własną chciwość.

Groteskowy charakter Harpagona jest także widoczny w jego relacjach z dziećmi. Skąpiec planuje wydać swoją córkę, Elizę, za bogatego wdowca, nie zważając na jej uczucia. Jego syn, Kleant, zakochany w Mariannie, musi ukrywać swoje uczucia, ponieważ Harpagon chce sam poślubić tę młodą kobietę, nie z miłości, ale z chęci zysku. 

Te rodzinne intrygi, pełne kłamstw i manipulacji, ukazują jak skąpstwo Harpagona doprowadziło do destrukcji relacji rodzinnych. Groteskowe jest również to, że w finale sztuki, gdy wszystkie intrygi wychodzą na jaw, Harpagon zgadza się na ślub swoich dzieci pod warunkiem, że ktoś inny pokryje koszty wesela. To absurdalne zakończenie ukazuje, jak głęboko zakorzenione jest jego skąpstwo, czyniąc go postacią, która nie jest w stanie zmienić się nawet w obliczu szczęścia swoich najbliższych.

W Skąpcu groteska służy Molierowi nie tylko do rozbawienia widza, ale również do głębszej refleksji nad ludzką naturą. Harpagon, choć komiczny w swojej skrajności, jest także przestrogą przed tym, do czego może doprowadzić bezkrytyczne dążenie do bogactwa. 

Groteska, poprzez przerysowanie i deformację rzeczywistości, ukazuje prawdziwe oblicze chciwości – jako siły destrukcyjnej, która czyni człowieka śmiesznym i żałosnym zarazem. 

Groteskowy obraz świata — Zemsta (Fredro)

Aleksander Fredro w swojej komedii Zemsta w sposób mistrzowski wykorzystuje groteskę, aby przedstawić świat pełen absurdów, komicznych intryg i przerysowanych postaci. Zemsta to utwór, w którym groteska nie tylko bawi, ale również obnaża ludzkie słabości i paradoksy, ukazując je w krzywym zwierciadle.

Akcja komedii opiera się na konflikcie między dwoma szlachcicami, Cześnikiem Raptusiewiczem i Rejentem Milczkiem, którzy kłócą się o mur graniczny dzielący ich majątki. Ten spór, będący z pozoru drobnostką, urasta do rangi wielkiej waśni, w której każdy z bohaterów staje się coraz bardziej zdeterminowany, by postawić na swoim. 

Groteska polega tu na przerysowaniu tej sytuacji – drobny, sąsiedzki konflikt staje się areną do wyładowania wszystkich możliwych emocji i ambicji, co prowadzi do serii absurdalnych zdarzeń i intryg.

Postacie w Zemście są również przedstawione w sposób groteskowy. Cześnik Raptusiewicz to postać pełna sprzeczności – z jednej strony gwałtowny i porywczy, z drugiej strony pełen lęków i niepewności. Jego wybuchowy charakter, który znajduje odzwierciedlenie nawet w jego nazwisku (Raptusiewicz od raptus – porywczy), jest przedstawiony w sposób tak przesadzony, że staje się źródłem komizmu. Cześnik, mimo swojej szlacheckiej dumy, często zachowuje się w sposób irracjonalny, a jego nieustanne wybuchy gniewu i chęć zemsty stają się groteskową parodią rycerskich cnót i szlacheckiego honoru.

Podobnie groteskową postacią jest Rejent Milczek, którego cicha, pozornie spokojna natura kryje w sobie ogromne pokłady złośliwości i uporu. Jego sposób działania, polegający na manipulacjach i intrygach, stoi w wyraźnym kontraście do gwałtownych działań Cześnika, co tworzy komiczne napięcie. Rejent, który mówi mało, ale myśli dużo, jest postacią równie przerysowaną jak jego przeciwnik – jego pozorna łagodność i religijność służą jedynie maskowaniu jego prawdziwych intencji, co dodaje mu groteskowego wymiaru.

Groteska w Zemście objawia się także w postaci Papkina, bohatera, który stał się jednym z najbardziej charakterystycznych i komicznych symboli polskiej literatury. Papkin, sam siebie uważający za dzielnego rycerza i zdobywcę serc, w rzeczywistości jest tchórzliwym, samochwalczym i nieudolnym awanturnikiem. 

Jego przechwałki, które są zupełnie oderwane od rzeczywistości, oraz nieustanna próżność, czynią go postacią tragikomiczną. Papkin to groteskowy bohater, który jest jednocześnie śmieszny i żałosny – jego ambicje i marzenia są komiczne, ale sposób, w jaki zostają one zderzone z rzeczywistością, ukazuje go w świetle karykaturalnym. Fredro, tworząc postać Papkina, w pełni wykorzystuje groteskę do ukazania ludzkich słabości i śmieszności.

Cała intryga Zemsty zbudowana jest na groteskowym fundamencie – absurdalne waśnie, spiski i pojedynki, które w rzeczywistości są jedynie walką o drobiazgi, stają się pretekstem do ukazania ludzkiej głupoty i próżności. 

Finał komedii, w którym spór między Cześnikiem a Rejentem zostaje rozwiązany przez miłość Wacława i Klary, jest również przesiąknięty groteską. Nagle wszystkie konflikty tracą na znaczeniu, a bohaterowie, którzy jeszcze przed chwilą byli gotowi walczyć na śmierć i życie, muszą zmierzyć się z absurdalnością swojej sytuacji. Zakończenie, w którym miłość i zgoda triumfują, pokazuje, jak niewielkie znaczenie mają te wszystkie waśnie, gdy na pierwszym planie pojawiają się prawdziwe uczucia i wartości.

Groteska w Zemście służy Fredrze do ukazania ludzkiej natury w krzywym zwierciadle, gdzie przerysowane postacie i sytuacje stają się narzędziem do demaskowania śmieszności i absurdów codziennego życia. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Groteskowy obraz świata — Wesele

Wesele Stanisława Wyspiańskiego to jedno z najważniejszych dzieł polskiej literatury, w którym groteska odgrywa kluczową rolę w ukazaniu kondycji polskiego społeczeństwa na przełomie XIX i XX wieku. 

Wyspiański, tworząc ten dramat, wykorzystuje groteskę, aby przedstawić tragiczne losy narodu w sposób jednocześnie ironiczny i głęboko refleksyjny. Poprzez groteskowe ujęcie rzeczywistości, autor ukazuje marazm, niezdolność do działania oraz przepaść między ideałami a rzeczywistością.

Groteska w Weselu jest obecna już w samym zamyśle fabularnym, gdzie rzeczywiste wydarzenie, jakim było wesele poety Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną, staje się punktem wyjścia do ukazania szerszych problemów społecznych i narodowych. 

Wesele, które z założenia powinno być radosnym wydarzeniem, staje się w dramacie Wyspiańskiego symbolem rozkładu, nierówności społecznych i narodowej bierności. Groteska objawia się tu w kontrastach – z jednej strony mamy atmosferę święta, muzykę, tańce, z drugiej zaś – poważne rozmowy o przyszłości Polski, pełne pesymizmu i rezygnacji.

Jednym z najbardziej groteskowych elementów dramatu jest postać Jaśka, który otrzymuje od Wernyhory złoty róg – symbol nadziei na odrodzenie narodu i walkę o wolność. Jasiek, jednak, zamiast skupić się na zadaniu, które ma do wykonania, gubi róg, schylając się po czapkę z pawimi piórami. Ten groteskowy gest, w którym wybiera on ozdobę zamiast symbolu walki, staje się metaforą narodowej słabości i braku gotowości do poświęceń. 

Jasiek, który miał stać się bohaterem narodowym, poprzez swoją próżność i brak rozwagi staje się groteskowym antybohaterem, a złoty róg, symbol nadziei, zamienia się w utracony ideał.

Groteska w Weselu Wyspiańskiego ujawnia się także w postaciach weselników, którzy, choć reprezentują różne warstwy społeczne i różne podejścia do życia, ostatecznie wszyscy tkwią w marazmie i niezdolności do działania. Postacie takie jak Dziennikarz, Poeta, czy Czepiec, choć mają świadomość trudnej sytuacji narodu, są zbyt słabe lub zbyt zagubione, aby podjąć jakiekolwiek realne działania. 

Ich rozmowy pełne są wielkich słów i deklaracji, które jednak pozostają bez pokrycia w rzeczywistości. Groteskowy charakter tych postaci polega na ich wewnętrznej sprzeczności – z jednej strony są świadome swoich obowiązków wobec narodu, z drugiej jednak nie są w stanie przekuć tych myśli w czyny.

Jednym z najbardziej wymownych groteskowych obrazów w dramacie jest chocholi taniec, który zamyka utwór. Weselnicy, którzy wcześniej mówili o konieczności działania, poddają się hipnotycznemu rytmowi, tańcząc w kręgu, z którego nie potrafią się wyrwać. Chocholi taniec staje się symbolem narodowego marazmu, braku woli i siły do podjęcia walki o lepszą przyszłość. Groteskowy charakter tego tańca polega na tym, że choć na zewnątrz wygląda on jak zwykły taniec weselny, w rzeczywistości jest obrazem głębokiej bezradności i uwięzienia w martwym punkcie historii. 

Wesele Wyspiańskiego, poprzez groteskowe przerysowanie i deformację rzeczywistości, staje się nie tylko krytyką społeczną, ale także głęboką refleksją nad stanem narodowej duszy. 

Groteska pozwala Wyspiańskiemu ukazać Polaków jako naród pełen sprzeczności – z jednej strony pełen romantycznych ideałów, z drugiej – pogrążony w bezczynności i niezdolności do działania. Wesele to dramat, który, dzięki grotesce, demaskuje narodowe mity i pokazuje, że rzeczywistość, choć często przygnębiająca, jest jeszcze bardziej tragiczna, gdy zostaje ukazana w krzywym zwierciadle groteski.

Przez takie przedstawienie rzeczywistości, Wyspiański stawia pytania o przyszłość narodu, jego zdolność do zmiany i podjęcia wyzwań, które przed nim stoją. Groteska w Weselu nie tylko bawi, ale również prowokuje do myślenia, ukazując narodowe wady w sposób, który zmusza do refleksji nad kondycją polskiego społeczeństwa na początku XX wieku i jego niezdolnością do wydostania się z chocholego tańca marazmu i bezradności.

Groteskowy obraz świata — wnioski i podsumowanie

Groteska to wyjątkowy środek literacki, który łączy w sobie elementy komizmu i tragizmu, pozwalając autorom na ukazanie rzeczywistości w sposób przejaskrawiony i karykaturalny. W każdym z omawianych utworów groteska pełni kluczową rolę, odsłaniając paradoksy i sprzeczności ludzkiej natury.

W Ferdydurke Witolda Gombrowicza groteska ujawnia się w absurdalnych sytuacjach, takich jak trzydziestoletni Józio trafiający z powrotem do szkoły, czy w groteskowym pojedynku na miny między Miętusem a Syfonem. Przez takie przerysowanie rzeczywistości Gombrowicz krytykuje sztywne normy społeczne i ukazuje, jak absurdalne mogą być narzucane przez nie role.

W Tangu Sławomira Mrożka groteska służy do przedstawienia odwróconego konfliktu międzypokoleniowego, gdzie to młody Artur próbuje przywrócić tradycyjne wartości, podczas gdy starsze pokolenie oddaje się anarchii. Groteskowy triumf prostaka Edka, który siłą przejmuje władzę, jest druzgocącym obrazem upadku kultury i porządku.

Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią wykorzystuje groteskę do ukazania śmierci jako przerażającej, ale jednocześnie komicznej postaci. Groteskowy taniec śmierci, czyli danse macabre, podkreśla nieuchronność losu wszystkich ludzi, bez względu na ich status społeczny, co czyni ten średniowieczny utwór uniwersalnym przesłaniem o równości wobec śmierci.

W Skąpcu Moliera groteska objawia się w postaci Harpagona, którego skąpstwo jest przerysowane do granic absurdu. Jego chorobliwa chciwość prowadzi do tragicznych relacji rodzinnych, które jednak przedstawione są w sposób komiczny, ukazując, jak obsesja na punkcie pieniędzy może zniszczyć życie.

Aleksander Fredro w Zemście wykorzystuje groteskę, aby ukazać absurdalność konfliktów między Cześnikiem a Rejentem. Ich waśnie, pozornie poważne, stają się komiczne w swojej przesadzie, a postać Papkina, samochwalczego tchórza, dodaje dodatkowego groteskowego kolorytu całej fabule.

W Weselu Stanisława Wyspiańskiego groteska staje się narzędziem do ukazania narodowego marazmu i bezradności. Chocholi taniec, który zamyka dramat, symbolizuje narodową bierność i brak zdolności do działania, co w groteskowy sposób obnaża słabości polskiego społeczeństwa.

Każdy z tych utworów wykorzystuje groteskę, aby w sposób karykaturalny ukazać głębsze prawdy o ludzkiej naturze, społeczeństwie i narodzie. 

Groteska nie tylko bawi, ale również zmusza do refleksji, pokazując, że rzeczywistość, choć często absurdalna, może kryć w sobie poważne i uniwersalne przesłania.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Matura język polski — darmowe próbki notatek i pełny pakiet

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.

Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.

Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu.

Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy.

To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.

Artykuł zawiera: Groteskowy obraz świata. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Ferdydurke Witolda Gombrowicza – opracowane pytanie jawne na maturę ustną.