Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu. Omów zagadnienie na podstawie utworu Proszę państwa do gazu Tadeusza Borowskiego

Postać człowieka zlagrowanego, czyli osoby, która przetrwała w ekstremalnych warunkach obozowych, jest jednym z najbardziej poruszających tematów literatury obozowej XX wieku. 

Przez całe dekady literaci próbowali oddać grozę i cierpienie, które były udziałem więźniów nazistowskich i sowieckich obozów pracy. 

W tych miejscach człowiek, pozbawiony podstawowych praw i zmuszony do walki o przetrwanie, stawał się ofiarą brutalnego systemu totalitarnego. Śmierć była codziennością, nie stanowiła niczego wyjątkowego, a przystosowanie się do takiego życia prowadziło do utraty empatii i zwykłych ludzkich odruchów. 

W tym kontekście niektórzy więźniowie, walcząc o swoje życie, posuwali się do skrajnych czynów, takich jak donosy, kradzieże, a nawet morderstwa. 

Termin człowiek zlagrowany pochodzi od niemieckiego słowa oznaczającego obóz/magazyn, i odnosi się do ludzi, którzy przetrwali te nieludzkie warunki, ale jednocześnie zostali zdehumanizowani i zniszczeni przez system.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu – pełne pytanie jawne

„Człowiek zlagrowany” jako ofiara zbrodniczego systemu. Omów zagadnienie na podstawie utworu Proszę państwa do gazu Tadeusza Borowskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu — skąd brać konteksty?

• Proszę państwa do gazu
• U nas w Auschwitzu
• Inny świat
• Rok 1984
• Medaliony

Matura ustna — przydatne linki

Zanim zaczniemy omawiać zagadnienie człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu, chcę przekazać Ci kilka ważnych miejsc, do których warto zajrzeć przed maturą ustną z języka polskiego.

• Lista pytań jawnych na maturę ustną z języka polskiego
• Przykładowe wypowiedzi na 100% – matura ustna

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu — Proszę państwo do gazu

Opowiadanie Tadeusza Borowskiego Proszę państwa do gazu to jedno z najbardziej wstrząsających i realistycznych świadectw obozowego życia w literaturze XX wieku. Autor, który sam przeżył realia obozów koncentracyjnych, w tym Auschwitz, przedstawia świat, w którym codzienność przesycona jest grozą, cierpieniem i dehumanizacją. 

Tytuł opowiadania, będący swoistą ironią, nawiązuje do zwrotu, który w normalnych warunkach mógłby być zaproszeniem do przyjęcia, a w rzeczywistości obozowej oznaczał pewną śmierć. Tadeusz Borowski pokazuje, jak śmierć w komorze gazowej staje się czymś tak powszechnym, że przestaje szokować, a wręcz staje się codzienną rutyną.

Bohater opowiadania, będący alter ego Borowskiego, zostaje przydzielony do pracy w oddziale Kanada, który zajmował się odbiorem rzeczy osobistych nowo przybyłych więźniów. Członkowie tego oddziału, w zamian za współpracę z SS, otrzymywali pewne przywileje, w tym możliwość kradzieży jedzenia, ubrań czy innych wartościowych przedmiotów z transportów. Dzięki temu bohater oraz jego towarzysz Henri mogli zdobyć dodatkowe pożywienie i ubrania, co pozwalało im przetrwać w nieludzkich warunkach obozowych.

Opowiadanie ukazuje, jak transporty więźniów, którzy przybywali do Birkenau, traktowane były z całkowitym lekceważeniem ludzkiego życia. Ludzi przewożono w wagonach towarowych, przeznaczonych dla zwierząt, co już samo w sobie stanowiło symboliczne uprzedmiotowienie człowieka. Na rampie, gdzie odbywał się rozładunek, dokonywano brutalnej selekcji. 

Mężczyźni, którzy byli zdolni do pracy, trafiali do obozu, gdzie czekało ich powolne wyniszczenie przez ciężką pracę, głód i choroby. Kobiety, dzieci, starcy oraz osoby uznane za niezdolne do pracy, kierowane były bezpośrednio do komór gazowych. Tadeusz Borowski opisuje te sceny z dystansem, który jest świadectwem całkowitej utraty wrażliwości i adaptacji do obozowej rzeczywistości.

Najbardziej wstrząsający wątek opowiadania dotyczy kobiety, która, chcąc uniknąć śmierci, nie przyznaje się do swojego dziecka. Ten akt desperacji i instynktownej walki o życie jest przykładem, jak skrajne warunki mogą prowadzić do całkowitej dehumanizacji. Człowiek zmuszony jest do podejmowania działań, które w normalnych warunkach byłyby niewyobrażalne.

Po całym dniu pracy przy rozładunku transportu, główny bohater oraz jego towarzysz Henri, zmęczeni fizycznie i psychicznie, odpoczywają na torach kolejowych. Odczuwają głęboką odrazę do swojej roli w obozie, ale jednocześnie zdają sobie sprawę, że jest to jedyny sposób na przeżycie. 

Poczucie winy połączone z instynktem przetrwania, jest charakterystyczna dla człowieka zlagrowanego – osoby, która przetrwała w nieludzkich warunkach kosztem utraty części swojego człowieczeństwa.

Poranek, który przynosi nowy dzień, zmusza bohaterów do powrotu do obozowej rzeczywistości, gdzie czeka ich kolejna seria morderczych obowiązków. Borowski, przez swoją surową, niemalże reporterską narrację, pokazuje, jak człowiek, zmuszony do codziennego obcowania ze śmiercią i cierpieniem, staje się obojętny na los innych, a jednocześnie coraz bardziej zdesperowany, by przeżyć kolejny dzień. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu — U nas w Auschwitzu

Borowski, opierając się na własnych doświadczeniach, maluje obraz obozu, w którym stworzono iluzję normalności, maskującą prawdziwe okrucieństwa i dehumanizację, jakim poddawani byli więźniowie.

Opowiadanie ma formę listów pisanych przez głównego bohatera, Tadeusza, do swojej ukochanej Marii, która przebywała w sąsiednim obozie w Brzezince. Listy te, choć pełne refleksji, ukazują również codzienność życia w Auschwitz, gdzie pomimo obecności śmierci, brutalności i cierpienia, istniały także elementy pozorujące normalne życie. 

W obozie znajdowały się bowiem instytucje, które w normalnych warunkach mogłyby być kojarzone z kulturą i cywilizacją – muzeum, sala muzyczna, dom publiczny, a nawet biblioteka. Wszystko to sprawiało wrażenie, jakby w Auschwitz toczyło się „zwykłe” życie, jednak była to jedynie złudna przykrywka, mająca na celu odwrócenie uwagi od okrutnej rzeczywistości.

Borowski w swoich listach opisuje, jak życie w obozie zmuszało ludzi do przyjmowania postaw, które na wolności byłyby nie do pomyślenia. Jednym z najbardziej przerażających aspektów życia w Auschwitz były eksperymenty medyczne przeprowadzane na kobietach w bloku nr 10. Kobiety te, traktowane jak przedmioty, poddawane były okrutnym i nieludzkim testom, które miały rzekomo służyć celom naukowym, a w rzeczywistości były tylko kolejnym wyrazem bestialstwa.

Borowski przedstawia również sceny, które ukazują paradoksalność życia obozowego – mecze bokserskie, koncerty orkiestry obozowej, czy inne formy rozrywki, które miały miejsce w tym piekle na ziemi. 

Jednym z najbardziej poruszających fragmentów opowiadania jest refleksja nad biernością więźniów, którzy mimo świadomości okropieństw, jakie miały miejsce wokół nich, nie podejmowali żadnych prób oporu. 

Borowski zadaje trudne pytania o naturę człowieka w obliczu ekstremalnych warunków – jak to możliwe, że ludzie, którzy wcześniej prowadzili normalne życie, mogli stać się biernymi świadkami i uczestnikami tak straszliwych zbrodni? Odpowiedzi na te pytania nie są proste, ale opowiadanie Borowskiego pokazuje, że w warunkach obozowych człowiek był zmuszony do porzucenia wszelkich norm moralnych, byle tylko przetrwać.

Kolejnym przerażającym aspektem życia w Auschwitz, o którym pisze Borowski, jest wykorzystywanie ciał zmarłych więźniów. W imię oszczędności Niemcy tatuowali numery więźniów bezpośrednio na ich skórze, zamiast stosować obroże, a po śmierci wyrywali im złote zęby, wykorzystywali prochy do celów rolniczych, a z tłuszczu wytwarzali mydło. Te praktyki, które w normalnych warunkach byłyby nie do pomyślenia, w obozie stały się codziennością.

U nas w Auschwitzu to opowieść o iluzji normalności, która w rzeczywistości była jedynie maską skrywającą niewyobrażalne zło. Borowski, przez swoją surową, niemalże obojętną narrację, ukazuje, jak życie w obozie zmuszało ludzi do przystosowania się do nieludzkich warunków. 

To przerażające świadectwo życia w Auschwitz ukazuje, jak system totalitarny potrafi całkowicie zniszczyć człowieczeństwo, tworząc świat, w którym śmierć i cierpienie stają się codziennością, a próby zachowania normalności są jedynie iluzją.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu — Inny świat

Inny świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego to jedna z najważniejszych relacji literackich dotyczących sowieckich obozów pracy, która stanowi zarówno świadectwo osobistych przeżyć autora, jak i głęboko poruszającą refleksję nad naturą totalitarnego systemu. 

Grudziński, który sam doświadczył okrucieństw w obozie w Jercewie, opisuje realia życia w sowieckim łagrze, gdzie więźniowie byli poddawani nieludzkiemu traktowaniu, zmuszani do wyczerpującej pracy i pozbawieni jakiejkolwiek nadziei na lepszą przyszłość. Inny świat to opowieść o świecie, który rządził się brutalnymi zasadami, gdzie ludzkie życie było warte mniej niż nic, a przetrwanie zależało od zdolności do dostosowania się do okrutnych warunków.

Grudziński opisuje łagier jako miejsce, w którym podstawowym elementem codzienności była ciężka praca fizyczna. Więźniowie, często niesłusznie oskarżeni o przestępstwa polityczne, byli zmuszani do pracy przy wyrębie drzew po 12 godzin dziennie, niezależnie od warunków pogodowych. Praca ta była nie tylko wyczerpująca fizycznie, ale także psychicznie wyniszczająca – człowiek tracił w niej swoją godność, a każdy dzień stawał się walką o przetrwanie. Nie było tutaj mowy o żadnych perspektywach na przyszłość – więźniowie żyli w ciągłym lęku, ograniczeni do myślenia o przeżyciu z dnia na dzień.

Jednym z najbardziej poruszających wątków Innego świata jest opis nocnych łowów – brutalnych aktów przemocy, które miały miejsce nocą, gdy groźni więźniowie gwałcili kobiety i dokonywali innych bestialskich czynów. W łagrze panował kompletny brak zasad moralnych, a przemoc była wszechobecna. To właśnie w tych warunkach człowiek stawał się zlagrowany – pozbawiony ludzkich odruchów, wyzuty z empatii, a często także zmysłów. 

Grudziński przedstawia również wstrząsającą historię więźnia, który trafił do obozu za próbę zabójstwa Stalina – w rzeczywistości oskarżenie to opierało się na tym, że strzelił do portretu dyktatora. W sowieckim systemie, gdzie absurdalne oskarżenia były na porządku dziennym, mężczyzna ten został skazany na pobyt w łagrze, gdzie jego tożsamość została całkowicie zniszczona. Po latach tortur i prania mózgu uwierzył w swoją winę – w chwili śmierci był już całkowicie zlagrowany, całkowicie zdeformowany psychicznie przez system, który zniszczył jego umysł i wolę. To tragiczne świadectwo pokazuje, jak sowiecki system totalitarny potrafił zniszczyć człowieka nie tylko fizycznie (chorował na kurzą ślepotę), ale przede wszystkim duchowo.

Grudziński opisuje świat łagrów jako miejsce, gdzie człowiek został sprowadzony do najniższego możliwego poziomu – pozbawiony nadziei, perspektyw i jakiejkolwiek możliwości ucieczki. 

Totalitarna rzeczywistość sowieckich obozów była przerażającym miejscem, gdzie jednostka traciła swoje człowieczeństwo, a jedynym celem stawało się przetrwanie kolejnego dnia.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu — Rok 1984

„Rok 1984” George’a Orwella to jedno z najważniejszych dzieł literatury, które przedstawia wizję świata rządzonego przez totalitarny reżim, w którym każda jednostka poddawana jest nieustannej kontroli, indoktrynacji i manipulacji. 

Powieść ta, choć nie opowiada wprost o obozach pracy, doskonale ukazuje proces, w wyniku którego człowiek zostaje całkowicie podporządkowany władzy, tracąc swoją wolność, tożsamość i zdolność do niezależnego myślenia. 

Bohater powieści, Winston Smith, staje się ofiarą takiego systemu, a jego umysł zostaje zlagrowany przez wszechobecny terror i manipulację.

Winston Smith, główny bohater Roku 1984, żyje w Oceanii – państwie rządzonym przez Partię, której liderem jest Wielki Brat. Cały system polityczny i społeczny Oceanii opiera się na absolutnej kontroli nad każdym aspektem życia obywateli. Partia nie tylko nadzoruje działania ludzi, ale także stara się kontrolować ich myśli i emocje, wykorzystując do tego celu propagandę, technologię (teleekrany) i brutalne techniki. Partia ma moc zmieniania przeszłości i kreowania nowej rzeczywistości, która odpowiada jej ideologicznym potrzebom.

Winston, będący pracownikiem Ministerstwa Prawdy, gdzie zajmuje się fałszowaniem historycznych dokumentów, z czasem zaczyna dostrzegać absurdalność i brutalność systemu, w którym żyje. Jego pragnienie wolności i prawdy prowadzi go do pisania pamiętnika, w którym zapisuje swoje prawdziwe myśli i uczucia – jest to akt buntu przeciwko Partii, który jednak szybko zostaje odkryty (a w zasadzie jest znany Partii od samego początku). Winston nawiązuje również zakazany romans z Julią, co staje się kolejnym wyrazem jego oporu wobec władzy.

System Oceanii jest jednak na tyle wszechmocny, że nawet najmniejszy przejaw nieposłuszeństwa zostaje bezwzględnie ukarany. Winston i Julia zostają aresztowani przez Policję Myśli, a Winston trafia do Ministerstwa Miłości, gdzie jest poddawany brutalnym przesłuchaniom i torturom. Celem tych działań nie jest jedynie fizyczne zniszczenie oporu, ale przede wszystkim całkowite złamanie psychiki jednostki. W tym momencie Winston staje się symbolem zlagrowanego umysłu, który zostaje poddany tak intensywnemu praniu mózgu, że w końcu traci wszelką zdolność do niezależnego myślenia.

Najbardziej przerażającym momentem w procesie złamania Winstona jest jego konfrontacja z najgłębszym lękiem – strachem przed szczurami. Partia, znając najgłębsze obawy swoich obywateli, wykorzystuje je, aby całkowicie ich złamać. 

Pod wpływem tej przerażającej groźby Winston wyrzeka się swojej miłości do Julii i wyznaje miłość do Wielkiego Brata. Ten akt jest ostatecznym dowodem na to, jak totalitarny reżim potrafi nie tylko kontrolować ciało, ale także całkowicie podporządkować sobie umysł człowieka. Winston, który na początku powieści wydaje się być jedną z ostatnich osób zdolnych do oporu, w końcu zostaje zlagrowany – staje się pustą skorupą, która myśli i czuje to, co nakazuje Partia.

Proces zlagrowania umysłu, który widzimy na przykładzie Winstona Smitha, jest jednym z najbardziej przerażających aspektów totalitaryzmu – systemu, który dąży do całkowitej kontroli nad każdym aspektem życia człowieka, aż do momentu, gdy jednostka traci zdolność do jakiejkolwiek formy buntu. 

W Roku 1984 Orwell pokazuje, że najgorszym skutkiem działania totalitarnego reżimu jest właśnie to, że potrafi on zamienić człowieka w zlagrowaną istotę – osobę, która nie jest już w stanie myśleć i czuć samodzielnie, a jedynie mechanicznie powtarza to, co nakazuje jej władza.

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu — Medaliony

Medaliony Zofii Nałkowskiej to jedno z najbardziej wstrząsających świadectw literackich, które dokumentuje bestialstwo niemieckich obozów koncentracyjnych podczas II wojny światowej. Zbiór 8 opowiadań, opartych na relacjach osób, które przeżyły piekło obozów, ukazuje nie tylko niewyobrażalne cierpienie, ale także brutalną rzeczywistość, w której granice między człowieczeństwem a zezwierzęceniem zostały całkowicie zatarte.

Nałkowska, która była członkiem Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, zebrała świadectwa ludzi, którzy doświadczyli najgorszych okrucieństw w obozach takich jak Ravensbrück i Bunzig. 

Jej opowiadania są nie tylko literackim zapisem tych wydarzeń, ale także dokumentem historycznym, który w sposób niezwykle przejmujący oddaje grozę i horror obozowego życia. Autorka nie unika trudnych tematów, przedstawiając je w sposób bezpośredni i pozbawiony sentymentalizmu, co czyni Medaliony lekturą trudną, ale niezwykle ważną.

Jednym z najbardziej makabrycznych obrazów, które Nałkowska opisuje, jest kanibalizm, do którego dochodziło w niektórych obozach. W skrajnych warunkach, gdy więźniowie pozostawieni byli bez jedzenia, dochodziło do aktów kanibalizmu – kobiety, pozbawione jakiejkolwiek nadziei na przetrwanie, były zmuszone do jedzenia zwłok swoich współwięźniów. Ten przerażający obraz jest świadectwem tego, jak ekstremalne warunki życia w obozie potrafiły całkowicie zdehumanizować człowieka, zmuszając go do zachowań, które w normalnych okolicznościach byłyby nie do pomyślenia.

Nałkowska przedstawia również codzienność więźniów, którzy byli zmuszani do wyczerpującej pracy w fabrykach amunicji. Kobiety pracowały tam po 12 godzin dziennie, często w ekstremalnych warunkach – w upale, bez odpowiedniego wyżywienia i odpoczynku, produkując amunicję dla niemieckiego przemysłu wojennego. 

Każdy najmniejszy błąd, każda chwila słabości mogła skutkować brutalnymi represjami – za niedokładnie pościelone łóżko czy inne drobne przewinienia więźniarki trafiały do bunkrów, co często oznaczało śmierć.

Autorka ukazuje, jak systematyczne wyniszczanie więźniów, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, prowadziło do całkowitej dehumanizacji – zarówno ofiar, jak i oprawców. Niemieccy strażnicy obozowi, często kierowani nienawiścią i ideologią, zamieniali się w bezdusznych katów, dla których życie ludzkie nie miało żadnej wartości. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Człowiek zlagrowany jako ofiara zbrodniczego systemu — wnioski

Postać człowieka zlagrowanego, czyli osoby, która przetrwała w ekstremalnych warunkach obozowych, jest jednym z najbardziej przerażających świadectw ludzkiej kondycji w XX wieku. 

Literatura obozowa ukazuje, jak totalitarne systemy nazistowskie i sowieckie potrafiły zniszczyć człowieka nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie, zamieniając go w istotę pozbawioną człowieczeństwa, moralności i nadziei.

W opowiadaniu Proszę państwa do gazu Tadeusza Borowskiego widzimy, jak codzienność w obozie koncentracyjnym prowadzi do całkowitej dehumanizacji. Bohater, zmuszony do uczestnictwa w selekcji nowo przybyłych więźniów, staje się obojętny na ich los, a okrucieństwa, które obserwuje, stają się dla niego rutyną. Borowski ukazuje, jak w obliczu nieludzkich warunków człowiek traci swoją wrażliwość i empatię, koncentrując się wyłącznie na przetrwaniu.

W opowiadaniu U nas w Auschwitzu Borowski pokazuje iluzję normalności, która miała miejsce w obozie Auschwitz-Birkenau. Mimo obecności muzeum, sali muzycznej czy domu publicznego, rzeczywistość obozowa była pełna okrucieństwa i bestialstwa. Pozory normalności nie były w stanie ukryć faktu, że więźniowie byli systematycznie niszczeni zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Próba wprowadzenia normalności tylko podkreślała groteskowość życia w obozie, gdzie człowiek musiał porzucić swoje człowieczeństwo, aby przetrwać.

Inny świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego to opis sowieckiej rzeczywistości obozowej, gdzie więźniowie byli zmuszani do ciężkiej pracy w skrajnych warunkach. Grudziński ukazuje, jak sowiecki system niszczył ludzką godność, zmuszając ludzi do walki o przetrwanie w świecie, gdzie przemoc, brak nadziei i totalna kontrola były na porządku dziennym. Historia więźnia, który uwierzył, że jest zabójcą Stalina, pokazuje, jak skutecznie system potrafił zniszczyć ludzką tożsamość i umysł.

W Roku 1984 George’a Orwella widzimy zlagrowany umysł w dystopijnym świecie Oceanii. Winston Smith, bohater powieści, zostaje poddany brutalnemu praniu mózgu, które ostatecznie prowadzi do jego całkowitego złamania (wyznaje miłość do Wielkiego Brata). Orwell ukazuje, jak totalitarny system potrafi zniszczyć jednostkę, podporządkowując ją władzy do tego stopnia, że traci ona zdolność do niezależnego myślenia.

Medaliony Zofii Nałkowskiej to świadectwo bestialstwa, jakie miało miejsce w niemieckich lagrach. Nałkowska opisuje przerażające sceny, takie jak kanibalizm, który staje się ostatecznym dowodem na to, jak daleko posunęła się dehumanizacja (odczłowieczanie) w obozach. 

Każde z tych dzieł literackich ukazuje inny aspekt człowieka zlagrowanego, który staje się ofiarą zbrodniczego systemu. Wspólnym mianownikiem jest jednak destrukcja człowieczeństwa i tożsamości, do której prowadzi życie w totalitarnym reżimie. 

Człowiek zlagrowany to postać, która przetrwała w świecie, gdzie śmierć i cierpienie były codziennością, ale za cenę utraty własnej duszy i moralności. 

ODBIERZ DARMOWE PRÓBKI NOTATEK PDF DO MATURY Z JĘZYKA POLSKIEGO JUŻ TERAZ!

Matura język polski — darmowe próbki notatek i pełny pakiet

Z wielką przyjemnością zachęcam wszystkich zainteresowanych do pobrania zupełnie darmowych próbek notatek do matury z języka polskiego dostępnych na naszej stronie w zakładce Darmowe materiały.

Nasze opracowania są starannie przygotowane i stanowią doskonałe narzędzie do przygotowań przed egzaminem maturalnym.

Chcesz otrzymać darmowy dysk z ponad 30 plikami PDF do matury? – podbijaj śmiało w wiadomości prywatnej na INSTAGRAMIE.

Dla tych, którzy są zdecydowani i chcą mieć pełen dostęp do naszych materiałów, serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu.

Tam można nabyć pełne opracowania i kompleksowe notatki do matury z polskiego PDF, a cena za jedno opracowanie wynosi zaledwie około 60 groszy.

To wyjątkowo korzystna oferta, która umożliwia zdobycie cennych materiałów edukacyjnych za niewielką opłatą.

Artykuł zawiera: „Człowiek zlagrowany” jako ofiara zbrodniczego systemu. Omów zagadnienie na podstawie utworu Proszę państwa do gazu Tadeusza Borowskiego – opracowane pytanie jawne na maturę ustną.